Proje: Miya - [ SunaOsa , SakuAtsu ]

1.2

"Bu olmaz, Osamu." diye mırıldandı Atsumu, elindeki cekete baktı. Atsumu her ne kadar bu kıyafetin çok basit kaçtığını söylese de Osamu, "İlk buluşmadan yoklukta gibi mi gözükmek istiyorsun?" dediğinde ikna olmuştu.

Atsumu'nun elindeki ceketi yatağın üstüne atan Osamu, kardeşini bileğinden tutup kendi odasına götürdü. Dolabını açtı ve ceketlerine bakınmaya başladı.

"Bu nasıl?" diye sordu, askılıktan henüz etiketi bile üstünde duran bir ceketi alıp ona gösterdi. Atsumu gülümsedi, ceketi askılıkla eline aldı. "Sen bile giymedin bunu, emin misin?"

"Eminim, senden değerli değil. Hoşuna gittiyse giy."

Atsumu, ikiz kardeşine sıkıca sarılıp arka arkaya teşekkür ederken oğlanı yanağından öptü birkaç kez. Onun bu yılışık hâline mızırdanan Osamu, sarışını kendisinden uzaklaştırıp ceketin etiketini dikkatlice kopardı. "Hadi, saçını yapacağız daha. Makyajın da var."

"Sanki sim dökeceksin."

"Akıllı olmazsan dökerim."

"Çok kabasın!" dedi Atsumu, kollarını göğsünde kavuşturdu. Osamu ise gözlerini devirip güldü, kardeşinin koluna girip onunla banyoya gitti. Neyse ki önceden makyaj çantasını çoktan oraya koymuştu.

Önce göz altlarındaki belli belirsiz morluklara kapatıcı sürdü, sonra da yüzündeki bazı yerlere. İnce bir fırça yardımıyla nazikçe kardeşinin yüzüne yedirdi.

Bir süre makyaj çantasında gezdirdi gözlerini, bulduğu şeftali rengindeki bir allığı alıp onu da güzelce kardeşinin yüzüne sürdü. Göz kalemi, eyeliner derken sonunda dudak kalemi ve ruja gelmişti sıra.

Çok abartılı olmayan bir renk ruj ve ona uyumlu bir dudak kalemi seçti Osamu. Kardeşinin çenesini nazikçe tutup başını biraz kaldırdı, dudak kalemi ile dudaklarını güzelce çerçeveledikten sonra ruju da dudaklarına sürdü. Sonraysa biraz parlatıcı ile dudak kombosunu tamamlamıştı.

"Bunları yanında götür, ne olur ne olmaz." dedi imalı imalı. Atsumu normalde dokunduğu an kavga çıkardığı makyaj malzemelerini kendisine emanet ettiği için mutlu mu olsa yoksa yaptığı imadan dolayı ona kızsa mı bilememişti.

Atsumu gözlerini kapattıktan sonra yüzüne sabitleyici sıktı Osamu. "Bitti, çok güzel oldun." dedi ve oğlan gözlerini açınca küçük aynayı onun yüzüne götürdü Osamu. Atsumu gülümsedi, "Teşekkür ederim, çok güzel gerçekten." dedi.

Osamu gülümsedi, bu kez de kurutma makinesini çalıştırdı ve tarağı aldı köşeden. İkizinin saçlarına dikkatle fön çekerken, arada aynadaki yansımalarına bakıyordu.

Nihayet işini bitirince makineyi kapattı ve ellerini oğlanın omuzlarına koydu. Kapı çalınca Atsumu'nun sırtını dikleştirdiğini fark etmişti.

Onu sakinleştirmek ister gibi omuzlarını sıktı. "Çok güzel geçecek, tamam mı?" diye sordu, Atsumu heyecanla tuttuğu nefesini verdi, başını aşağı yukarı salladı.

"Hadi." dedi Osamu. Atsumu kapıya koştuğunda o da Atsumu'nun heyecandan unuttuğu malzemeleri almış, odasına çantasını almak için gitmişti. Dudak kalemi, ruj ve parlayıcıyı içine attıktan sonra kardeşinin peşinden kapıya gitti.

Sarışın, derin bir nefes alıp karşısındaki kıvırcık oğlana baktı. Her zamanki gibi, mükemmel görünüyordu.

"Selam." dedi Sakusa. Atsumu'ya uzun uzun bakmıştı. Sonra Osamu'ya dönüp başıyla selam vermişti, gri saçlı da kendisine aynı şekilde baş sallayınca tekrar sarışına döndü, elindeki çiçekleri uzattı ona.

Atsumu bir anlığına üç ay ömrünün kaldığını ve bu yüzden herkesin ona iyi davrandığını düşündü, ama sonra Osamu'nun ölürse onu öldüreceğini hatırladı ve kendine geldi. Sakusa'nın kendisine uzattığı çiçek buketini büyük bir memnuniyetle aldı. "Teşekkür ederim, Omi."

"Ne demek." diye mırıldandı Sakusa, Atsumu çiçekleri kokladıktan sonra vazoya koyması için kardeşine vermişti. Sarışın ayakkabılarını giyerken; Osamu da bir ona, bir de Sakusa'ya bakıyordu.

"Saat on birden önce evde olun." diye ikaz etti Osamu. Sakusa başını aşağı yukarı salladı, "Merak etme, emin ellerde. Ben bırakacağım onu eve." dedi. Osamu gülümsedi.

İkili nihayet evden ayrıldığında, Osamu salona koşup telefonu alelacele eline aldı. Kendi hesabına girdikten sonra gruba girdi.

•
•
•

Proje: Miya

osamiya:
gorev basarili

evden ayrildilar

sunarin:
KIMIN MANITASI BE

BIRICIK SEVGILIM

osamiya:
😽😽

•
•
•

"Çok güzel olmuşsun." dedi Sakusa. Atsumu gülümsedi, başını ona çevirdi. "Bunu yirmi ikinci kez söylüyorsun, Omi." dedi ve kıkırdadı.

Sakusa, utançla çevirmişti başını.  Söylediğini biliyordu, ama söylemeden de yapamazdı ki.

Sahilde yan yana yürüyen ikili, etrafın biraz sakinlemesi ile adımlarını yavaşlatmışlardı. Sakusa durunca, Atsumu da durdu. "Omi?"

"Atsumu, normalde bunu buluşma sonuna saklayacaktım ama artık yapabileceğimi düşünmüyorum." dedi Sakusa. Atsumu yutkundu, kaşlarını kaldırıp nefesini tuttu. Bir adım geri gitti.

Sakusa, ilk kez obsesif kompülsif bozukluğunun varlığını unutmuş gibi hareket ediyordu. Maskesini indirdi, sarışının iki elini tuttu. Atsumu tepki bile verememişti, hangi birine şaşırsa bilmiyordu.

"Atsumu, ben süslü kelimelerden anlamam. Romantik değilim, senin deyiminle kütük bile değilim. Ormanın tekiyim." dedi Sakusa. Atsumu kıkırdamıştı.

"Ama yine de... Seni o şiirleri yazanların, armağan ettiği kişileri sevdiğinden daha fazla sevdiğimi söyleyebilirim. Sayende dünyam, hayatım renklenmiş gibi hissediyorum. Hayatımın yaşamaya değer olduğunu senin sayende anlarım."

"Omi..."

"Atsumu, lafımı bölme. Lütfen. Söyleyeceklerimi sonraya saklayamam, bir kez daha cesaret edemem." dedi Sakusa. Sarışın başını aşağı yukarı sallayıp gülümsedi.

"Her zerreni seviyorum senin, Atsumu." Sakusa, elini önce Atsumu'nun yanağına koydu. Baş parmağı, göz altını okşadı. "Uykulu gözlerinin bakışlarını, parlamasını seviyorum." dedi ve bu kez saçlarına götürdü elini. "Altın gibi parlayan güzel saçlarını seviyorum."

En sonunda baş parmağı, çekingence dudaklarına kaydı. Bir süre sessizce oğlanın titreyen irislerine baktı.

Sakusa daha ağzını açamadan, Atsumu parmak uçlarında kalkıp dudaklarını kıvırcık saçlı oğlanın dudaklarına bastırdı. Sadece birkaç saniye süren temastan sonra geri çekilen Atsumu, tekrardan topukları üstüne basıp başını kaldırdı.

"Ben de seni seviyorum, Omi."

...

Kitap bitiyor ya. 😭