Kaykay ★ SaneGiyuu

Chapter 7 ★ Tanrı Merhamet Etsin

Oy verip yorum yaparsanız çok mutlu olurum ^^

7. Bölüm
Tanrı Merhamet Etsin

Giyuu

Basketbol topunu potadan geçirirken saçlarım gözümün önüne geliyordu, terlemiştim ve susamıştım. Aptal arkadaşlarım çok yavaş oldukları için yarım saattir onları bekliyordum ve o beyaz kafayla garip gözlü çocuk hâlâ bana bakıyorlardı. Beyaz kafa sırıtıyordu, garip gözlü çocuk ise beni sikicek gibi bakıyordu. Korkutuculardı ve kesinlikle korktuğumu anlamışlardı, aksi halde o beyaz kafanın sırıtmasına imkan yoktu.

Onları beklerken sıkılmıştım ve biraz daha o garip varlıklarla -evet benim için insan değillerdi- bakışmayı sürdürürsem arkama bile bakmadan kaçabilirdim. Sanemi'yi daha önce görmüş olsamda pek yakınımda değildi ve kasları o kadar da belli olmuyordu, bu yüzden klavye de atarlanmak benim için çok kolaydı ama karşımdayken ve beni dövecek gibi bakarken bütün cesaretim götüme kaçmıştı resmen. Ayrıca vücudundaki yaralar bile beni korkutmaya yetiyordu. Garip gözlü çocuk ise açık açık tehdit etmişti beni. “Mitsuri'ye yaklaşırsan seni kazığa oturturum!” demişti, bunu yapabilecek birine benziyordu ve onu kızdırmak istemiyordum. Yine de tabi ki bu tehditi yüzünden Mitsuri'yle konuşmayı kesmeyecektim aksine daha çok konuşacaktım. Kimse beni tehdit edemezdi bi' kere!

Topu koltuk altıma sıkıştırırken aşağı doğru kayan şortumu yukarı çektim ve suyumu bıraktığım banka doğru ilerledim, oldukça susamıştım. Suyu alıp içerken bizimkilerin geldiğini fark etmem uzun sürmemişti. “Giyuu-san!” Tanjiro bağırıp el sallamıştı ve koşarak yanıma gelmişti. Bu çocuktaki mutluluğu anlayamıyordum, beni ne zaman görse ağzı kulaklarına varırcasına gülümsüyordu. Doğrusu küçük kardeşim gibiydi ve ben de ona abilik taslamaktan geri durmuyordum. Şişeyi banka bırakırken Tanjiro'nun bana sarılmasıyla biraz tökezlesemde dengemi korudum. “Sakin ol, sakin ol!” dedim gülerek.

Sabito Tanjiro'ya öldürecek gibi bakıyordu. Bana karşı oldukça korumacıydı, bu huyu hoşuma gitse de bazen arkadaşlarımdan bile beni kıskanması sinirlerimi bozuyordu. Sanırım ben hariç kimseye çok yakın olmamasından kaynaklanıyordu. Tanjiro'nun saçını karıştırırken Sabito yanıma gelip beni kendi kolları arasına çekti. Kıkırdayıp omzuna şakacı bir yumruk attım.

“Neden bu kadar geciktiniz?” diye sorduğumda Zentisu ve Nezuko'da yanımıza gelmişti. “Zenitsu tutturdu cips, kola falan alalım diye. Markete uğradık, güya iki dakika da alıp çıkacaktık ama bu aptal iki saat peşinde dolandırdı bizi,” Sabito bıkkınlıkla konuşmuştu. Zenitsu'nun bu huyu benimle aynıydı ama ben arkadaşlarım varken oyalanmayı pek sevmiyordum. “Benim sevdiğim çikolatadan aldınız mı?” diye sordum heyecanla. “Almaz olur muyuz? Başımızın etini yerdin yoksa.” Nezuko'nun dediğiyle diğerleri gülerken ben göz devirmiştim. Ne yani, çikolata sevmem benim suçum muydu?

Sabito'nun kolları arasından çıkarken Tanjiro'nun elindeki poşeti hızla kapıp çikolatamı aramaya başladım. Her gün en az bir kere yemezsem o gün benim için berbat bir gün olurdu. Takıtnılıydım işte, yemezsem içim rahat etmiyordu. Sonunda bulduğumda gülümseyip tam açacakken Zenitsu elimden kapıp koşmaya başladı. İlk başta tepki veremesem de peşinden koşmaya başlamıştım, o çikolatayı benden başkası yiyemezdi! İzin vermezdim!

“Zenitsu ver çikolatamı!” dedim bağırarak. O sanki arkasından kuduz köpek kovalıyormuş gibi kaçarken ben de onu kovalıyordum. Tom ve Jerry gibiydik şu an. “Vermem ki!” sinirle oflayıp hızlandım. Zenitsu hızlı olabilirdi ama ben de hızlıydım. “Zenitsu, ver çabuk çikolatayı Giyuu'ya!” Sabito'nun bağırışıyla ona bakıp gülümsedim ve koşmaya devam ettim. Okulun etrafında peşinde koşturuyordu beni resmen. Bir yakalayayım yemin ederim ki elimden kurtulamayacaktı. “Zenitsu!” Nezuko'nun bağırmasıyla Zenitsu durmuştu ama önümden çekilmişti. Hızımı alamadığım için duramazken önümde duran beyaz kafaya, yani Sanemi'ye çarpmıştım ve ikimizin de yeri boylamasına sebep olmuştum. Siktir, umarım dayak yemezdim.