Kaykay ★ SaneGiyuu

Chapter 10 ★ Kaykay Hırsızını Bulduk

Oy verip yorum yaparsanız çok mutlu olurum ^^

10. Bölüm
Kaykay Hırsızını Bulduk

Giyuu

Şu an düştüğüm duruma hem gülmek hem de ağlamak istiyordum. Elimde tavayla kapıda dikilmiştim ve Sabito'da arkamda saklanıyordu. Evet, aptal arkadaşımın cesareti götüne kaçmıştı. Bu durumlarda korkan tarafın ben olacağımı düşünsem de şu an kendimi aşırı cesur hissediyordum. Yani en azından Sabito gibi saklanmıyordum. Ve eğer biraz daha tişörtümü çekiştirmeye devam ederse elimdeki tavayı kafasına geçirecektim. "Sabito sikicem belanı şimdi bir rahat dur, arkamda kıpırdanıp duruyorsun gören beni sikiyorsun zannedecek!" diye çıkıştım bir an da. Tabi ki bunu sessiz bir şekilde yapmıştım, ev de ki her kimse bizi uyuyor zannetmeliydi.

"Sen iste yeter ki bebeğim!" dedi alayla. Göz devirip kapıyı açtım ve kafamı öne uzatıp etrafa baktım. Kendimi aksiyon filmlerinde ki cesur ana karakter gibi hissediyordum. Yavaş adımlarla ilerlerken elimdeki tavayı daha sıkı kavradım, biri görse elimde silah tutuyorum sanabilirdi karanlıkta. Bu benim işime gelirdi. Eve giren hırsız sanırım bu işe yeni başlamıştı çünkü sürekli ses çıkarıp duruyordu.

"Giyuu," diye fısıldadı Sabito. Şuan tamamen hırsıza odaklandığım için onu görmezden geldim ve merdivenlerin başına doğru ilerledim, oda da öylece oturup hırısızın gitmesini beklemeyecektim elbette. Aslında polisi aramalıydık ama o anın heyecanıyla unutmuştuk ve benim yeni aklıma geliyordu. Hırsızı bayıltmaktan başka çaremiz yoktu yani. "Giyuu," Sabito tekrar adımı söykediğinde bir sabır çekip ona döndüm ve sinirle soludum. "Ne var başımın belası, ne var?"

"Acaba odaya dönüp polisi arasak daha iyi olmaz mı?" haklıydı ama bunu keşke odadayken söyleseydi. Çünkü şuan merdivenlerin başında duruyorduk ve geri dönmeye çalışsak bile benim içim rahat etmeyecekti. Evime giren piç kimse onu bizzat ben halletmek istiyordum. "Sen dönebilirsin ama ben evime giren puşta haddini bildireceğim!" dedim kararlı bir sesle ve merdivenlerden aşağı inmeye başladım. Sabito bir şey dememişti ama peşimden gelmişti, korksa da beni asla tek başıma göndermezdi. Bana olan sevgisi beni duygulandırıyordu, aptalın teki olsa da seviyordum işte.

Merdivenkerden aşağı indiğimde bir silüetin mutfağa doğru ilerlediğini görmemle yerimde irkildim ama ses çıkarmamaya dikkat ettim, bizi görürse kötü olabilirdi. Elinde bir şey tutuyordu. Kaşlarımı çatıp ben de arkasından mutfağa ilerleyecektim ki Sabito kolumdan tutup beni durdurdu. "Dur, elinde tehlikeli bir şey olabilir." diye fısıldadı kulağıma. Sesi bu sefer ciddiydi. "Merak etme, bizi görmediği sürece sorun yok."

Benim ve Sabito'nun kaldığı oda dışında her yerin ışıkları kaplaydı, ev de biri olduğunu anladığımızda ise odalarımızın ışıklarını da kapatmıştık. Kolumu Sabito'nun elinden kurtarırken mutfağa doğru ilerledim ve içeri baktım, silüet ortada dikilip etrafa bakıyordu. O kafasını başka tarafa çevirdiğinde bu fırsatı kaçırmamak için üzerine atlayıp tavayı kafasına geçirmiştim. O yeri boylarken ben derin bir nefes aldım. Bayılmıştı sanırım. Gerçi o kadar sert vurmuştum ki bayılmasaydı insan olduğundan şüphe ederdim. Ölmüşte olabilirdi gerçi.

"Bayıldı sanırım, ışığı açsana." dedim Sabito'ya. Bakalım bu kişi kimdi? Işık açıldığında gözlerimi kısıp alışmaya çalıştım, bir kaç dakikadır karanlıkta durduğumuz için gözlerim ani gelen ışık yüzünden yanmıştı. Gözlerim ışığa alışınca yere baktım ve gördüğüm kişiyle yerimden sıçrayıp şaşkınlıkla baka kaldım. Beyaz saçları gördüğümde Sanemi zannetmiştim ama o değildi, onun olması da mantıksız olurdu zaten. Ama şu an yer de yatan kişi aklıma en son gelebilecek kişi bile değildi. Sanemi çıksa daha az şaşırabilirdim.