Chapter 93
ကိုယ် မင်းကို နမ်းချင်တယ်
လေယာဥ် လက်မှတ် မစစ်မီ တစ်နာရီအလိုတွင် မုန့်ယွမ်က Uပုံစံ ခရီးဆောင် ခေါင်းအုံးနှင့် သက်သက်သာသာ တစ်ရေးမှေးနေသည်။ ရှစ်ရော့က နားကြပ်တပ်ရင်း ဒရမ်မာ ကြည့်နေပြီး ယွီနျန်က သူ့ဗူးထဲမှ ချက်စ်တုံးလေးများကို ဂရုတစိုက် စစ်ဆေးကြည့်နေသည်။ ရွှယ်ယုံက သူ့ကို "နျန်နျန်"ဟု အကြိမ်သုံးဆယ်ခန့် ခေါ်နေသလို ခံစားရသည်။
သူက ချက်စ်ဘုတ်ပြားနှင့် ချတ်စ်တုံးများကို ပြန်သိမ်းလိုက်စဥ် လက်ဆွဲအိတ်နှင့် သက်လတ်ပိုင်း လူကြီးတစ်ယောက်က တရုတ်ဘာသာစကားနှင့် ဖုန်းပြောနေရင်း ယွီနျန်နှင့် ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် လာထိုင်သည်။ ယွီနျန်က အချို့စကားလုံးများကို ခပ်သဲ့သဲ့ ကြားနေရသည်။
"... ကျွန်တော် ဆွေ့ကျိုးကို ပြန်ရောက်မှ ဒီကိစ္စကို ဆွေးနွေးကြတာပေါ့... ပြခန်းထဲက ပစ္စည်းတွေ အကုန်လုံး စာရင်းလုပ်ထားပြီးသား ဒါကြောင့် လွဲစရာ မရှိဘူး... မလိုအပ်တာတွေ စိုးရိမ်မနေပါနဲ့"
"အိပ်မပျော် စာလိပ်" နှင့် အဆက်အသွယ်ရှိ၍ ယွီနျန်က "ဆွေ့ကျိုး"ဆိုသည့် နာမည်ကြားလိုက်ချိန်၌ အကြောတို့ ထောင်သွားသည်။
သူက "ပြခန်း" ဆိုသည့် စကားလုံး ကြားလိုက်သောအခါ ယွီနျန်က ရင်တမမနှင့် တိတ်တိတ်လေး ဆက်နားထောင်မိသည်။
"... နိုင်ငံခြားသားတွေကိုတော့ မဆက်သွယ်ဖို့ ပြောထားတယ်... ဦးလေးယန် မထွက်သွားခင်တုန်းက သူ ခွဲခွာဖို့ အရမ်း တွန့်ဆုတ်ခဲ့တဲ့ အရာက ပြခန်း ပစ္စည်းတွေပဲ...အဖိုးမဖြတ်နိုင်တဲ့ ရတနာတွေလို့လည်း ပြောခဲ့တာ... ဒါပေမယ့် အစ်ကိုကြီးနဲ့ ညီမလေးတို့ နှစ်ယောက်လုံးသာဆို ကိစ္စမရှိပါဘူး... ကျွန်တော် ဘာမှ ပြောမှာမဟုတ်ဘူး ... အဲ့ဒီစက္ကူလိပ်လား... ကျွန်တော်တို့ ဘိုးဘေးတွေက ရွှေစငါးရာထယ်နဲ့ ပြန်ဝယ်ခဲ့တဲ့ တစ်ခုလေ... အရင်တုန်းက အရမ်းစျေးကြီးခဲ့တော့ အခုဆို စျေးနည်းမှာ မဟုတ်ဘူး" [ထယ်က ရှေးခေတ် တရုတ်အတိုင်းအတာ တစ်မျိုးပါ]
ယွီနျန်က ခုံတွင် ထိုင်နေရင်း လက်ဖဝါးထက် ချွေးပြန်လာသည်။
