Chapter 103
"ဘုန်း"ဆိုသည့် အသံနှင့်အတူ ထန်းရှောင်ခယ်က မည်းမှောင်နေသော မျက်နှာနှင့် ဖုန်းကို ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ပေါက်ခွဲလိုက်သည်။
သူ့ဘေးတွင် ထိုင်နေသည့် အသက်ကြီးကြီး လူတစ်ယောက်က သောင်းကျန်းနေသည့် အသံကြားလိုက်၍ အမြန် မေးလာသည်။
" ရှောင်ခယ်... ဘယ်သွားမလို့လဲ... မင်းအဖေက မင်းကို စောင့်ကြည့်ထားပြီး အပြင်ထွက်ခွင့်မပေးဖို့ အဘွားကို ပြောထားတာ... အဘွားကို ခက်ခဲအောင် မလုပ်ပါနဲ့နော် ဟုတ်ပြီလား"
ထန်းရှောင်ခယ်က အရက်နံ့လှိုင်လှိုင်ထွက်နေပြီး မျက်လုံးများရဲလျက် အေးစက်စက် နှာမှုတ်လိုက်သည်။
" အသုံးမဝင်တဲ့ အစုတ်အပဲ့တွေ... ကိုယ်ကိုကျုံ့ထားပြီး မိမစစ်ဖမစစ်ကောင်တွေလို လုပ်နေတာ... ဘာလို့ ကျွန်တော်က အဲ့အတိုင်း ပြန်လုပ်ရမှာလဲ"
စကားဆုံးသည်နှင့် သူက ဂရုမစိုက်ပဲ အိပ်ကပ်ထဲ လက်ထည့်ကာ တံခါးဆီ သွားလိုက်သည်။
*****
ပွဲကျင်းပရာနေရာတွင် ယွီနျန်က စင်ပေါ်မှ ဆင်းလာပြီး မိုက်ကရိုဖုန်းကို staffဆီ ပြန်ပေးလိုက်ရင်း ပြောလာသည်
" ကျေးဇူးပါ"
ရှစ်ရော့က အနားကပ်လာပြီး တိုးတိုးပြောလာသည်
"ဥက္ကဌရွှယ်လည်း ရောက်နေတယ်"
ယွီနျန့်မျက်လုံးများ ပင့်တက်လာရင်း အဝတ်လဲခန်းသို့ သွားနေသည့် ခြေလှမ်းများက ပိုမိုမြန်ဆန်လာသည်။ သူက တိုးတိုးပြောလာသည်
"သတင်းထောက်တွေ အပြင်မှာ ရှိနေတဲ့အချိန် အစ်မရော့ရော့...အစ်မနဲ့ အစ်ကိုမုန့်တို့က ကားနဲ့ ထွက်သွားပြီး သူတို့ကို ခေါ်ထုတ်သွားပေးပါ...ကျွန်တော်ကတော့ ရွှယ်ယုံ့ကို ရှာဖို့ တခြားလမ်းကြောင်းကို သုံးလိုက်မယ်"
ရှစ်ရော့က "အိုကေ"ဆိုသည့် လက်ဟန်အမူအရာ ပြလာရင်း ပြောလာသည်
"ကိစ္စမရှိဘူး... အစ်မတို့ သတင်းထောက်တွေကို လမ်းကြောင်းလွှဲလိုက်မယ်...မင်းတို့သာ ကောင်းကောင်းဒိတ်ကြ"
