hilal, kedisiyle birlikte yaşayan, aşktan elini eteğini çekmiş bir kızdır. bir gün kedisi, barış alper yılmaz'ın dairesine girer. ortadaki tek sorun, barış alper'in kedilere karşı olan alerjisidir.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
hilal
hayatta unutkan bir insan olduğunuzu hiç düşünmüş müydünüz?
ben düşünmüştüm, çok kez. bu soru beraberinde salak olup olmadığım seçeneklerini de önüme sunmuştu ve ben tercihimi yapmıştım; salaktım. kurabiye yapmak için tüm malzemeleri aldığımı düşünürken en önemli vurucu parçam olan damla çikolataları unutmuş olamazdım...
sıkıntıyla ofladım. hevesle başladığım her işin sonunda kendi unutkanlıklarım yüzünden suratım asılacaksa hayattan nasıl zevk alacaktım?
kendi kendimin modunu düşürüp olanları abartmayı sevdiğimi biliyordum ama şu an bu batağa giremezdim.
bir umut barış'ın damla çikolatasının olup olamayacağını düşündüm. karşı komşumdu sonuçta, varsa yardımcı olurdu öyle değil mi?
onu görmek istiyordum aslında, merakım baskın taraftı. yine de bu görme isteğinin kılıfını damla çikolatayla ördüğümden ötürü mutluydum.
biricik kedim için ayırdığım odanın kapısını ne olur olmaz düşüncesiyle kapattım. bugün tüm gün evdeydim, genelim balkonda geçmişti ve evinden çıktığını görmemiştim. belki de boş günüydü ve kendisini gece dışarı çıkmaya saklıyordu.
neyse ne, beni ilgilendirmezdi.
kırmızı mutfak önlüğümü düzelttim, biraz unlanmıştı ama en azından ne kadar becerikli olduğumu belli eder diye düşünmüştüm.
topuz yaptığım saçımın ne halde olduğunu bilmeden kapıyı çaldım, hemen sonrasında ise telefonumun ekranından kendime bakmaya başladım.
aniden açılan kapı, "güzelsin, güzel," lafını da beraberinde getirmişti. telefonumu şortumun cebine koyarak kaşlarımı çattım. "anlamadım?"
kapısındaki dürbünü işaret ederek göz kırptı. "sen ne sandın?"
gözlerimi devirdim. göz kırpması o an hoş gelse de kapılmamam gerektiğini biliyordum. ne olursa olsun barış ile çiğdem'in yaşadıkları şeyi tam anlamıyla bilmiyordum.
merak ettiğim de aralarında geçenlerdi.
"damla çikolatan var mı?" diyerek sorduğumda birkaç saniye saf saf yüzüme baktı. gülmeden edemedim. "damla çikolata... kurabiyelere konuyor genelde, pastalara da olur."
güldü. "damla çikolatanın ne demek olduğunu biliyorum."
karşımda küçük bir çocuk varmışçasına, "çok güzel o zaman diğer adıma geçelim," dedim ve tane tane devam ettirdim sözlerimi. "evinde damla çikolataya dair bir şey olup olmadığını biliyor musun?"
