Morteratsch

Epiloog

Bern; waar zal ik beginnen? Zijn straten stinken erger dan de krochten van de hel voor wie de bergen geroken heeft, de stompzinnige gesprekken van zijn inwoners klinken me als gekrijs in de oren en mijn studentenkamertje in een gammel pand vol tussenverdiepingen en geheime gangen zie ik sinds mijn nachten op de Bernina als overbodige luxe. Als het mijn doel was om als een andere man terug te keren, is de berg daar meesterlijk in geslaagd.

Ik dwaal door de straten zonder te weten of het nacht of dag is. Telkens als ik ook maar een zweem van een hondengeur opmerk, brengen mijn gedachten me terug naar die berg, en in elke oude man die me passeert, herken ik... hem! Ik zie de worst die hij at, de hand die hij hulpeloos opstak voor ik hem achterliet. Ik ren ervan weg, maar waar ik ook ga, mijn voetstappen krijgen altijd een antwoord. Ik word achtervolgd – achtervolgd door mezelf! Altijd, altijd, altijd! En ondertussen blijven mijn gedachten maar malen en malen en malen en alsof dat nog niet ondraaglijk is, vallen schaduwen over me heen, puntig en eindeloos groot, en nemen wolken de vorm aan van die vervloekte bergen! Oh, breng me terug, breng me terug naar die berg zodat ik ten minste weet dat zijn schaduw echt is.

Maar vroeg of laat verstommen de stemmen van de stad en ben ik weer op de Bernina, alleen, met mijn jaszakken vol stenen die ik er niet uit krijg. Mijn voetstappen zijn de enige die de top bedekken, al heeft de verse sneeuw ze bijna weggevaagd. De wetenschappers zijn hier nooit geweest. Ik voel hoe de kou langzaam aan mijn hersenen vreet. De omliggende bergen omhelzen me, buigen zich beschermend over me heen, en tussen hun grootsheid is mijn leven niets meer waard. Vredig zijn de uren waarin de Morteratschgletsjer in mijn oren zingt. Soms hoor ik de echo van rollende keien in het dal, als hoefgetrappel van paarden die een koets trekken voor een verre reis, zonder te weten waarnaartoe, aangespoord door mensen die denken dat ze het weten maar eigenlijk alleen de paarden volgen.