හන්තාන සුසුම්🌑💙[Taekook]

විසිහයවන දිගහැරුම

______________________________________

Don't Copy My Own Work❌

Read And Enjoy

______________________________________
______________________________________

"මන් දන්නවා උබ මට මොනවහරි හන්ගනව කියලා"

"එහෙම මොකුත් නෑ බන්"

"මියුරු...මෙහෙ බලපන්..."

"ම්ම්හ්..."

"මන් කව්ද උබෙ..."

"අහ්හ්..."

"එහෙම මොකුත් නෑ බන්..."

"මන් අහපු එකට උත්තරයක් දීල හිටපන්..."

"හරි හරි උබ මගෙ යාළුවා..."

"යාළුව විතරද..."

"හොදම යාළුවා..."

"ම්ම්හ්.. එහෙනම් මට මොකුත් නොකියන්නේ"

"එහෙම මොකුත් නෑ බන්..."

"එහෙම කියපු මියුරු නැගිටලා ඉස්සරහට ඇදෙන්න වුණා.මූ මොනවද මට නොකියන ඒව තියෙන්නේ.උබට ඔහොම යන්න දෙන්න බෑ"

"ඔහොම හිටපන්.කොහෙද යන්නේ"

"අත අතෑරපන්"

"මන් කියපු එකට උත්තරයක් දීල පලයන්.උබට උත්තර නොදෙන්න බැරි ප්‍රශ්නයක් නෙමේනේ මන් ඇහුවේ"

"හරි...හරි බන්.මන් කියන්නම්"

"ඉදගනින් එහෙනම් මෙතන"

මියුරු මුහුද දිහා බලන් හිටියා...ආපහු අර මියුරුට ගත්ත කෙනා කෝල් එකක් ගන්නවා

"ම්ම්හ්...උබ කතා කරපන්.මන් අර හරියෙ.මොනව හරි උනොත් කතා කරපන්"

"ම්ම්හ්..."

කාට නැතත් උබට හරි හරියන්න ඕන බන්.උබ නොකියන දෙයක් තියෙනව කියල මන් දන්නවා.හැන්ගි හොරා නැතුව කිව්වනම් උබට තව ලේසි වෙයි.පොඩ්ඩක් තනියම ඉදල ඒකි එක්ක කතා කරපන්...මම එහෙම හිතලා රැල්ල පාගන තැනට ආවා...

මුහුදු හුළගත් එක්ක ගත නිකම් අමුතුම දසුනක් මවනව.විඩාබරව තිබ්බ මගෙ හිත නිකම් නිදහසේ පියාඹන කුරුල්ලෙක් වගේ...මේ හැගීම්.මනුස්සයෙක්ට අකුරු කරන්න අමාරුයි.හරිම අමුතුම දෙයක් මට දැනෙන්නේ.මට මගෙ අප්පච්චිව මතක් උනා...අනේ එයා හොද මනුස්සයෙක් උනානම්...මන් ආසයි මියුරුගෙ අප්පච්චි මියුරු එක්ක ඉන්නව වගේ මගෙ අප්පච්චිත් මාත් එක්ක එහෙම ඉන්නවට.ඒත් එයා කවදාවත් එහෙම වෙන්නැතිවෙයි...මම බිමට නැමිලා ඒ වතුර පොඩ්ඩක් අතට ගත්තා.වැල්ලත් එක්ක තියෙන මූදු රැල්ලෙ වතුර...හරිම සිනිදු වැලි.අත නිකම් මොනවදෝ වෙනවා...ලුණු සුවදයි...