Ağzımdan çıkan duman ile iç çektim. Yine sigara içiyordum.
Ayaklarımı uzatıp yanımda ki Karadelik ile birlikte boş boş bakıyordum karşıya.
Her zamanki gibi düşünüyordum. Neyi mi? Hayatımı...
Son 4 yılda o kadar çok şey yaşanmıştı ki bedenim iyice çökmüş, zayıflamıştım. Yine de hala dinçtim.
Beynimdeki iç savaş günden güne yayılıyordu. Ve ben bunu nasıl durduracağımı düşünüyordum.
4 yıl önce tim yok olmuştu. Bir bomba ile. Ben ise karargâha gitmek yerine dağda kalmıştım. Bazen günlerce boş boş durur bazen de it avlamaya çıkardım. Arada sırada şehre inip yiyecek ve içecek alıyordum kendime.
Yüzümde her zamanki gibi bir puşi. Ellerimde kendime ait simgesi olan siyah deri eldivenler... Yanımda duran teçhizat. Bunlar sayesinde katil gibi görünüyordum.
Masumları koruyan bir katil...
Ayağa kalktım. Karadeliğe baktım. Ona veda etmenin vakti gelmişti.
"Görüşürüz yoldaşım... Tekrar geleceğim..."
Yine şehre inmiştim. İhtiyaçlarımı alıp gidecektim. Ama düşüncelerime yenik düşüp Karadeliğin yanına gelmiştim. Onu bu uçurum kenarında ağaçların arasında bırakmak zoruma gidiyordu. Yine de onu dağa çıkaramazdım.
Yolun yanındaki uçuruma bırakmıştım onu.
Arkamı dönüp yürümeye başladım. Kaldığım mağaraya giden bir patika vardı.
Elimdeki yükleri taşımakta zorlanıyordum. Kollarımda ki yaralar bana hiç yardımcı olmuyordu.
Patikaya çıkan yola geldiğim de soluklanmak için durdum. Neredeyse 1 saattir Patikaya gelmek için yürümüştüm.
Karşımda duran kayalığa oturdum. Kayalığın aşağısı yüksekti.
