Ötüken

1 Bölüm

Bu kitab bir ütopyadır. Bahsi geçen, , ülke, karakter isimleri,  hepsi gerçek olmamaktadır. Asker kurumu hepsi ütopya ile şekil almış bulunmaktadır.

Ütopya :alternatif bir gelecek düşünmektedir. Sadece geçmişi değil aynı zamanda da bugünüde hesaba katarak geleceği inşa etmektedir.

1

: BAŞLANGIÇ VE GÜVEN 🖇️⚡

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Aile, ne demek?Aile. Anne, baba ve çocuklardan oluşan kutsal bir yuvadır. Birbirlerine bağlı olan aynı inanç, aynı düşünce, aynı duygularnı paylaşan. kendilerine düşen görevleri  getiren bireylerden oluşan aileler huzurlu olurlar.

Bu bahsi geçen hiç birşey ailemden görmemiştim. Ne huzur ne sevgi hiçbiri. O baba diyeceğim pislik, gününü  gün ederken, ben 9 yaşımdan 17 yaşıma kadar çalıştım. Sırf baba pisliği ve anne salağının günü gün etsin diye beni hep çalıştırıyorlardı. Ne okuluma gide biliyordum ne de okuya biliyordum.

Çalıştığım yerde, yaşlı amca vardı. Kazım amca, çok iyi birisiydi. Allah rahmet eylesin onu, Onu asla unutmayacaktım. Hep beni restoranında ders çalıştırıyordu. Bir saat iş, üç saat ders çalışıdıryordu. Hep ona Asker olucağım söylüyordum. Onun oğlu vardı, ben 15 yaşım, onun ise 29 yaşı vardı. Askerdi hem de Yüzbaşı.

Beni evlerinde özel ders verirdi. Dövüşmek, silah kullanmak gibileri. Annem ve babamın bundan haberi yoktu, beni işlediğimi sanıyorlardı. Kazım amca sağolsun, bana işten sonra para verirdi. O da biliyordu eğer eve para götürmesem ne olacağını. Neler yapacaklarını. Abim vardı, okumak için Yurtdışına gitmişti.

O olduğu zaman, annem ve babam bana birşeyler yapmazdı. Ben 9 yaşımdayken, o 18 yaşında gitmişti. Ve beni çok severdi, aynı zamanda zamanda da ben onu. Babam ve Annem erkek çocuklarını önde tutardı, abim. Hep abime nasıl sevgi, merhamet ettiklerini izlerdim.

Abimde geceleri bana masal anlatardı, şimdi burda olsa ondan masal dinlemek isterdim. 24 yaşım vardı, ama bende çocukluğumu yaşamadım, ve şimdi yaşamak için canımı bile veririm. Keşke gelseydi abim, çok özlemiştim onu. Bu hayatta hiçbir insan için canımı vermezdim, akraba olsa bile. Ama abim için canımı değil, Onun için ölürdüm. Hala aklımdaydı, 6 yaşında parkta oyun oynarken, beni dövmeye çalışıyorlardı.

9-10 yaşındaki çocuklardı, abim ortaya çıkıp onların kulaklarını çekmişti. O günden sonra, abim benim kahramanımdı, onun yerini kimse dolduramazdı,hiçkimse. Şimdi ondan haber alamıyordum, ne kadar arasam nafile, cevab vermiyordu. O günden sonra, aramadım daha son arayışım olmuştu.

18 yaşıma girdiğim an, o evden kaçtım. Kazım amca beni kendi evine almıştı, kara harp okulunda okumaya başladım. Kazım amcayla ara sıra, konuşuyorduk. Aynı zamanda da, Bana ders veren Polat abiyle. 23 yaşımda kazım amca ölmüştü, ve öğrendiğime göre Mardinde bir oğlu vardı. İsmini bilmiyordum, annesiyle yaşıyordu. Kazım amca, eşi ile ayrılmıştı.

Bunun sebebi vardı, ama ben bilmiyordum. Sadece onu 12 yaşımda görmüştüm. O saman onu 17 yaşı vardı. Sonra hiç onu görmedim, artık büyümüştü. Polat abi de, Kazım amcamın ölümden sonra Annesiyle yaşamaya mardine gitmişti. Onlardan artık haber almamıştım. Şimdi hayellerimi gerçekleştirdim, artık ben Üsteğmen Alev Gece Çelik'tim.

Hala Çelik soyadıyla kalıyordum, o pislik ailenin soyadı hala bendeydi. Bunu ne kadar istemesemde, annem ve babam onlar olduğu için değiştiremedim. Karagahda, kendi oluşturduğum askerlerle tim kurmuştum. Sungur Timi, ama 6 ay önce onları şehit vermiştim. Kan kardeşlerimi bomba zamanı kaybetmiştim.