Pomiędzy kroplami łez

X

Siedzimy od dobrego kwadransa, sącząc nasze napoje i wciąż nie mogę się zdecydować, od czego właściwie powinienem zacząć. W końcu wyręcza mnie córka.

– Czemu wybrałeś studia tutaj? Miałeś jakąś dziewczynę?

– Nie.

– Chłopaka?

– Co? – patrzę na nią z niedowierzaniem.

– Ja tam nie wiem, ale mama, ani babcia nigdy nie wspominały o żadnej lasce, to może ci się preferencje zmieniły.

Kręcę głową, jednocześnie walcząc z pchającym się na moje usta uśmiechem.

– Jestem tolerancyjna – Nadka mówi z powagą. – Jakby co, to ja nie mam nic przeciwko.

Upijam kolejny łyk piwa, czując nieprzyjemną goryczkę w gardle. Odzwyczaiłem się chyba od tego alkoholu. I nie przyzwyczaiłem do Nadki w takim wydaniu. Za szybko dorosła...

– No to dlaczego Trójmiasto? – pyta ponownie.

– Bo nie miałem za bardzo wyjścia.

Patrzy na mnie wyczekująco. Jak mam wyjaśnić nastolatce opływającej w luksusy, że nie zawsze można mieć w życiu to, co się chce? Ona nie ma pojęcia o wartości pieniądza, nie zdaje sobie sprawy, ile kosztuje życie, edukacja, spełnianie marzeń. Biorę głęboki wdech, postanawiając podejść do tematu czysto matematycznie. Tak, jak potrafię chyba najlepiej.

– Rodzice twojej mamy zawsze byli zamożnymi ludźmi, moi odwrotnie. Kiedy kończyłem liceum zacząłem przebąkiwać o studiach w Krakowie i masz rację, nie było problemu, żebym się tam dostał. Chciałem być bliżej ciebie, a i uczelnia mi odpowiadała. Problem pojawił się, gdy nie dostałem się do akademika. Wynajęcie mieszkania, czy choćby pokoju, to był dla moich rodziców zbyt duży wydatek.

– A nie mogłeś iść do pracy? Ludzie studiują i pracują.

Kręcę głową.

– Gdyby to były studia zaoczne, to praca byłaby oczywistością. Tylko, że chciałem studiować dziennie, skupić się w pełni na zdobyciu porządnego wykształcenia.

Przed oczami stają mi obrazy sprzed lat. Stoję na korytarzu uczelni, patrzę na grafik zajęć i moje notatki dotyczące każdego przedmiotu i profesora. Nie mogłem pozwolić sobie na opuszczanie większości wykładów, o ćwiczeniach nie wspominając. Miejsca na podjęcie jakiejkolwiek dodatkowej pracy w tygodniu nie miałem, został mi jeden dzień w weekend, bo drugi musiałem poświęcić na naukę. Z moimi ambicjami i chęcią zdobycia stypendium naukowego inaczej być nie mogło. Tak naprawdę albo praca, albo nauka.

– Miałem niewielkie możliwości zarobku, starczyłoby może na pokrycie wynajmu pokoju, ale na jedzenie musieliby już mi dawać rodzice. Albo odwrotnie. Bez znaczenia.

Córka przypatruje mi się bez zrozumienia.

– Gdy studiujesz dziennie na wymagającym kierunku, to nawet jak pójdziesz gdziekolwiek do pracy, nie możesz poświęcić jej zbyt wiele czasu. Zarobisz kwotę, którą można by nazwać kieszonkowym – wyjaśniam. – Bez wsparcia finansowego rodziców nie miałem szans zacząć życia w Krakowie.

– A nie mogli wziąć jakiejś pożyczki? Nie rozumiem, przecież każdy wspiera swoje dziecko. Jak chciałeś się uczyć, to tym bardziej dziadkowie powinni stanąć na rzęsach, żebyś mógł studiować tam, gdzie chcesz.