𝓛𝓔𝓞 𝓥𝓐𝓛𝓓𝓔𝓩 𝓶𝓾𝓼𝓲 𝓼𝓲ę 𝓹𝓸𝓼𝓽𝓪𝓻𝓪ć.

5 - 𝓝𝓲𝓮 𝓶𝓪𝓶 𝓸 𝓬𝓸 𝓫𝔂ć 𝔃𝓪𝔃𝓭𝓻𝓸𝓼𝓷𝓪.

JASMINE

Towarzystwo Connora i Travisa, chociaż miłe, potrafiło być też niezwykle męczące. Na chwilę obecną miałam ich dosyć. Wymknęłam się więc z jadalni zanim zdążyli zrobić mi więcej wywodów na każdy możliwy temat.

Dzięki troskliwości Piper i Annabeth, zostałam zaopatrzona w ubrania, dobrze wyposażoną kosmetyczkę i jakieś inne przydatne drobiazgi. A przez przestrogę moich prywatnych ochroniarzy Hoodów, żadne z Hermesiątek nie śmiało tknąć moich rzeczy. A więc po śniadaniu przebrałam się w wygodne ubrania, umożliwiające swobodę ruchów.

To było aż więcej niż oczywiste, że zmierzałam na arenę. Po drodze musiałam jednak minąć infirmerię. Przekonałam się już jak nadopiekuńczy i spostrzegawczy jest Will Solace. Udało mi się jednak przemknąć na plac treningowy niepostrzeżenie.

Weszłam do Obozowej zbrojowni i zaczęłam przebierać pomiędzy ćwiczebnymi mieczami. Moją uwagę przykuł jeden z nich, mogący uchodzić za bardzo długi sztylet. Chwyciłam go i wyszłam na arenę.

Idąc w kierunku manekinów, stwierdziłam że brak mi Leo. Od początku mojego pobytu w obozie, wszędzie chodziłam z nim. Teraz, bez jego obecności czułam się nieco zagubiona.

- Co robisz?! - Warknęła wysoka umięśniona dziewczyna. Niemalże na nią wpadłam.

- Przepraszam. - Mruknęłam i wyminąwszy ją poszłam dalej.

- Czekaj! To ty jesteś ta nowa.

- Jasmine. I tak, walczyłam z mantikorą. - Odparłam, zapewne uprzedzając jej następne pytanie.

- Cudownie. Ciekawe, czy wygrasz ze mną. Clarisse. Córką Aresa. - Syknęła. - Fajnie jest być sławnym, co?

- Doszło do nieporozumienia. Nikomu nie powiedziałam, co się działo tamtej nocy w lesie. Zrobili to Hoodowie, którym musiałam bronić tyłki. A o tytuł bohaterki się nie prosiłam. - Odparłam.

- Clarisse, daj jej spokój. - Powiedział nagle Percy, który znikąd wślizgnął się przede mnie.

- Nic się nie dzieje. - Odparłam. Percy z niepewną miną stanął kilka kroków dalej.

- Stawaj do pojedynku. - Rzuciła mi wyzwanie Clarisse.

Stanęłam przed nią w bojowej pozycji, którą przyjęłam instynktownie. Brwi dziewczyny powędrowały leciutko w górę.

- Ty możesz walczyć!? - Wrzasnął Percy wskazując na moje obandażowane ramię. Nie odpowiedziałam, skupiona na przeciwniczce.

''Nie pozwól przeciwnikowi przejąć inicjatywy'' Nie wiedziałam z kąd ten cytat teraz w mojej głowie. Przeczytałam go na pewno w jakiejś książce.

Skoczyłam do przodu, wymierzając przeciwniczce serię szybkich ciosów. Moimi atutami były szybkość, zręczność i zwinność. Ona miała za sobą lata ćwiczeń i doświadczenia. A jednak zdumiał ją mój atak.

Clariss zaczęła parować ciosy. Jej miecz był ciężki i nie mogła nim wymierzać tak szybkich i precyzyjnych ciosów jak ja. Ale miał większy zasięg. Po chwili uderzyła mnie płazem w nogę. Przeturlałam, się w tył, a następnie na klęcząco sparowałam kolejny cios jej miecza tak, by jej ostrze ześlizgnęło się po moim. Dziewczyna poleciała do przodu, a ja kopnęłam jej broń. Ona jednak jednym silnym uderzeniem, popchnęła mnie do tyłu.

Kątem oka zobaczyłam tłumek, gromadzący się w półkolu, niedaleko nas. W tym czasie Clarisse zdążyła podnieść broń i natarła na mnie. Uchyliłam się od uderzenia, a następnie sama wyprowadziłem pchnięcie. Clarisse skrzywiła się, gdy cios dosięgnął jej boku. Sama jednak zaczęła ściągać swoim ostrzem moje do ziemi.