"සුදු පුතා... ඉඳා බත් එක.. උඹ නිකන් උයලා කන්නැති නිසා මම හුරුල්ලො දෙන්නෙක්ව තෙලේ බැද්දා.."
ගෙදර ඉස්සරහා බිත්ති කණ්ඩිය උඩ ඉඳගෙන මුහුද පැත්ත බලාගෙන හිටිය මට අම්මා බත් එක ගෙනත් දුන්නා.. අපිට තිබ්බේ සුදු හුණු පිරියම් කරලා හදාපු පුංචි වුණත් පිළිවෙළ ගේ පොඩ්ඩක්.. ගෙට ඇතුළු වෙන දොර ඉස්සරහින් පොඩි ඉස්තෝප්පු කෑල්ලක් තිබ්බා වගේම දෙපැත්තෙන් ඉණ තරමට විතර උස බිත්ති කණ්ඩි දෙකක් බැඳලා සිමෙන්තියෙන් හදාපු මාලු දෙන්නෙක් එක්ක පූට්ටු කරලා තිබ්බා.. මට තාම මතකයි තාත්තයි මායි තමයි ඔය මාළු දෙන්නගෙ අදහස ගේ හදද්දි යෝජනා කළෙත්. ඔය මාළු ආකෘතිය ඉතිං මේ පැත්තෙ හැම ගෙදරකටම වගේ පොදුයි.. ධීවර ගම්මානනෙ..
උදේටත් නොකාම මාදැලට දිව්ව නිසා මමයි අම්මයි දෙන්නම හිටියෙ ලොකු බඩගින්නක.. ආයෙ ඉතිං බල බල ඉන්න දෙයක් නෑනෙ.. මම බිත්ති කණ්ඩිය උඩම කකුල් දෙකත් දිග ඇරලා ඉඳගෙන බිත්තියටත් හේත්තු වෙලා බත් පිඟාන අල්ලට ගත්තා..
"සාලිය අයියටයි, භාතිය අයියටයිනම් දැන් අපිව අමතකත් ඇති නේද අම්මෙ."
"මොන අයියලා..?"
"අයියෝ... ඒ ඩිංගට මතක නෑනෙ මේරි නෝනට. ඇන්ටනි මහත්තයගෙ පුත්තු දෙන්නා අනේ.."
"ආහ්.. මේ සාලිය මහත්තයයි, පොඩි මහත්තයයි ගැනද උඹ මේ අහන්නෙ.. උන් දෙන්නා කවදා ඉඳන්ද උඹට අයියලා වුණේ, වැදගත් විදියට මහත්තයා කියලා කතා කරපන් ජානු"
අම්මා බත් කටක් අනලා කටේ දාගන්න ගමන්ම මට බනිනවා.
"හරි මගුලක්නෙ.. ඇන්ටනි මහත්තයට මහත්තයා කිව්වම මදෑ. පුත්තරයො දෙන්නටත් කියන්න ඕනෙද. ඇරත් මම පොඩි කාලෙ ඒ දෙන්නට කතා කළෙත් අයියලා කියලනෙ.."
"ඒ පොඩි කාලෙනෙ. දැන් උඹ පොඩි නෑනෙ සුදු පුතේ. අයියා බයියා නොකියා මහත්තයා කියපං.. ඇන්ටනි මහත්තයා ඔව්වගෙ ඇද කුද හෙව්වෙ නැතුවට දන්නවනෙ කාංචනා නෝනා ගැන. අයියා බයියා ගානවා ඇහුණොත් ඉන්ඩ හම්බෙන්නෑ"
"ඒකත් ඇත්ත හැබැයි. ඇන්ටනි මහත්තයා කොහෙන් ඒ වහන්තුරාව හොයාගත්තද මන්දා නේද අම්මේ.. මූණෙ හිනා පොදක් නෑනෙ"
BẠN ĐANG ĐỌC
Blood Red Kisses | රක්ත වර්ණිත හාදු❣️
Lãng mạnදුකටත් සැපටත් දෙකටම එකවගේ ආව ගිය මුහුදු වැල්ලේ සුපුරුදු කොණට වෙලා, වැස්සට තෙමිලා තෙමිලා තෙතබරියන් වෙච්චි, ඒත් යන්තන් අව්වෙ තියලා වේලගත්තු රැළිගැහුණු ඇක්සයිස් පොතේ අන්තිමම පිටුවෙ මම කවියක් ලිව්වා. නැවතීමේ තිත වෙනුවට අවසාන අකුර උඩට වැටුණු මහා විසාල කඳ...
