Kendimi kötü hiss ediyordum. Evet ona o cümleyi kurduğuma inanamıyordum.
Benden bağımsızca çıkan o sözler, ok gibi kalbini incittiğine yemin ede bilirdim ama kanıtlayamazdım.
Kendimi suçlu hiss ettiğim içinde kendime nefret ediyordum.
Madem pişman olucaktım ne diye söylemiştim ki? Sabahı açmıştım.
Tüm gece sadece o an aklımda dönüp durdu. Gözyaşlarımı sildim. Ama biraz olsun suçluluk dahi hiss etmiyordu. Benim kalbim burda acırken.
Ayağa kalkıp, yatağıma topladım. Ama kendimi toplayamadım. Gidip yüzüme su vurdum. Zaten uyanıktım ama gözlerim kızardığı için annem sorun ede bilirdi.
İyi bir yalan hazırlayıp, kendimde hazırlandım. Odamdan ayrılıp, aşağıya indim.
"Günaydın kuzu-" annem gözlerini büyütüp tekrar, "kızım bu gözlerin hali ne böyle?" dedi yaklaşıp.
"İyiyim anne, tüm gece hapşurup durdum sanırım hastalandım bu yüzden yani merak etme" dedim umarım yalanımı yutardı.
"Ah annecim, laf dinlemiyorsun sonra da hastayım diyorsun", ahh anne ben hastayım ama ona karşı...
Yutkundum. "anne" diyip, sarıldım. "Hadi gel ilaç vereyim sonra oturup, kahvaltı yapıcaz" dedi.
"Tamam" dedim ayrılıp, gülümsemeye çalıştım. Ne kadar başara bilmiştim bilmiyorum.
Annemin verdiği ilacı içtim, üstümdeki yükten kurtulmak yalanımı tutması için.
Kahvaltımı bitirmiştim, tam ayağa kalktığımda, kapı çaldı. Kimdi bu saatte?
"Bakıyordum anne" diyip, kapıya yöneldim. Kapıyı açtığımda, karşımda Melisayı beklemiyordum.
Gözlerime baktığında, kaşlarını çattı. "Konuşabilirmiyiz?" dedi.
"Evet" dedim bekletmeden, belki dün için bile özür dileme bilirdim. Evet bana söve bilirsiniz, ama bu yük altında yaşamak istemiyordum. O ben diğildim.
Içeriye girip, üzerime birşeyler aldım. Hava o kadar kötü olmadığı için ince birşeyler almıştım üzerime.
"Anne ben çıkıyorum!" diye bağırdım içeriye. 'Tamam' diye ses duyduğumda dışarı çıkıp, kapıyı kapattım.
Evet şimdi yalnızdık. Gerildim. Ama geri çekilmeden, "konuşsak iyi ederiz, yoksa ilk dersi kaçırıcaz" dedim. Ama umrumda diğildi ilk ders.
"İlk derse girmeyeceğiz" dediğinde şaşırmıştım. "Neden?" diye sordum. Cevap gecikmedi.
"Bugün hiç bir derse girmeyeceğiz, biraz yalnız kalırsak, kafamızı toplarız" dediğinde daha çok şaşırdım.
Onu takip etmeye başladım. İçimde ona karşı güven vardı. Şimdi her ne kadar ayrı olsakta, yanımda olması iyi hiss ettirmişti dünden sonra.
Kafamda bin soru, yanımda, kafamda ki soruların sebebi.
