ANLAŞMA (İcKer)

6-B

İyi okumalar...

Sahada oturmuş karşımda gülerek arkadaşlarımla sohbet eden keremi izliyordum. Cidden nasıl bu kadar samimilerdi ki. Merakla yanımdaki mertens'e döndüm.

" Ne ara bu kadar samimi oldular "

O bu dediğime gülerken ben anlamaz gözlerle ona bakıyordum.

" Mauro yapma "

Diyerek gülmeye devam etti. Ben şimdi ne dedim ki aq.

" Neyi yapmayayım "

Kısa bir süre daha gülüp bana baktı.

" Kerem beş yıldır burda Mauro... Takımdakilerle de çok iyi anlaşıyor... Tabi sen wandadan başka bir şeye vakit ayırmadığın için onu görmemiş olman normal... Kerem yapılan tüm yemek organizasyonların da vardı ama sen yoktun... Wanda sağolsun "

Son cümleyi göz devirerek söylemişti. Bense şaşkınlıkla onu izliyordum. Nasıl hiç görmemiştim anlamıyorum.

Mertens yanımdan kalkıp keremlere doğru ilerleyip onların sohbetine dahil oldu. Başımı arkaya atıp çim sahaya tamamen yaslandım.

Senin amk zaniolo. Onun yüzünden şu an yalnız kalmıştım. Canım çok sıkkındı. Peki zaniolo nerde miydi? Yunusun bizim evde olduğunu ve isabellaya bakacağını öğrenince Okan hocaya rahatsız olduğunu söyleyip antrenmana gelmeyerek bizim eve damlamıştı. Adi piç.

Bir saniye lan kerem benim sevgilim değil mi aq yani herkes öyle biliyor. Hemen ayağa kalkıp gülüşerek sohbet eden grubun yanına geldim. Gelmemle keremde dahil hepsinin bakışları beni bulurken kolumu keremin omuzuna atıp saçlarına kocaman bir öpücük bıraktım. Şu andan faydalanmasa mıydım yani?

Dakikalar sonra antrenmanın başlamasıyla basın mensupları sahanın dört bir yanını sarmıştı. Yarım saatlik koşu ardından bir saat süren çift kale maç sonrası herkes bir yere dağılmıştı. Kimi şut çalışıyor kimi engel çalışması yapıyor bazıları ağırlık kaldırıyor basıları ise şnav ve mekik çekiyordu.

Bakışlarım yedek kulübesine kayınca bakışlarım keremle kesişti. İkimizde gözlerimizi çekmezken tüm aletlerin dolu olması avntajıyla mekik çekme bahanesiyle keremin yanına gittim.

" Mekik çekmem lazım yardım eder misin "

Beni onaylayarak ayağa kalkıp yanıma geldi. Gözlerimi etrafta gezdirince bir kamerayla göz göze geldim. Umursamıyormuş gibi yapıp yanıma gelen keremin elini tuttum. Elime yayılan sıcaklıkla kalp atışlarım hızlanırken keremi peşimden sahanın ortasına doğru yönelttim.

Orta sahaya gelince çim yüzeye sırt üstü uzanarak dirseklerimi büktüm. Keremde dizlerimin önüne çökerek ayak bileklerime baskı uyguladı. Ayak bileklerimden tüm vücudumu yayılan sıcaklıkla derince yutkundum.

Kol dirseklerimin yere değmemesine özen göstererek vücudumu yerden kaldırdım. Kalkmamla ayak bileklerimi tuttuğu için önümde duran keremle göz göze geldik. Yüzlerimizin yakınlığıyla yutkunurken artan vücut ısım ve hızlanan kalp atışlarım bana hiç yardımcı olmuyordu.

Ben o anlamasın diye direnirken onda herhangi bir değişiklik yoktu ve bu istemsizce üzülmeme neden oluyordu. Ama neden... Neden onda da bir değişiklik olmasını istiyordum ki. Daha doğrusu ben neden böyle hissediyordum.

Herkese gülerken herkesle samimi olurken bana böyle davranması çok koyuyordu. Tamam birbirimizi tanımıyoruz ama en azından bana bir kere gülümsese olmaz mı. Benden nefret etmesini istemiyordum. Şu an bu durumda olmamız benim suçumdu yalan yok yani şikayet ettiğim söylenemez. Ama ettirdiğim söylenebilir.