Koruyucu Meleğim// Barış Alper Yılmaz

1.bölüm

Selaaam! Ben geldim🌟

Ay çok heyecanlandım insallah beğenirsiniz:)

İyi okumalar..🫶🏻

*************
Senden

Sabah her zamanki gibi telefon sesi ile uyandım. Beni kim arar ki? Tabiki Efsun.. ondan başka kimsemde yok zaten.

Efsun benim en yakın arkadaşım. Ailem yok yani vefat ettiler maalesef yetimhanede büyüdüm, suan ise bi dairede kiracıyım.

Telefon basımda öterken açmamıştım, "rüyanda mı gördün beni efsun?" Dedim uykulu sesimle.

Gülüyordu, sabah sabah nerden geliyordu bu enerji? Konuşmaya başladı, "Evet ama kaçıncı rüya acaba? Kızım saat 12.30 oldu kalkmayacak mısın?" Dedi gülerek.

Ne? O kadar olmuş muydu ya? Telefonumun ekranına baktım, harika olmustu. Neyseki bugün cumartesiydi.

"Bugün cumartesi aşkım , yatalım işte nolucak?" Dedim bıkkınlıkla. Uykuyu çok seviyordum, zaten gastronomi okuduğum için yoruluyordum. Ah bide bu sene staja başlayacaktım.

"Kuzum bugün derbi varya? Forma alacaktık hami? Sonra Kadıköy?" Dedi Efsun. AY UNUTTUM ONU BEN!?

Yatakta doğruldum, "Tamam bana gel biseyler giyip çıkalım, olur?" Dedim.

"Tamamdır kuşum, 20 dakikaya ordayım. Bay" kapattım telefonu. Evlerimiz çok uzak değildi zaten.

Of bide forma parası vereceğiz. Bilet almıştık ama para biriktirmiştim. Garsonluk yapıyordum yoksa geçimimi sağlayamazdım, gerçi bazen sıkışıyordum onda da Efsun yardım ediyordu sağolsun.

Ailem olmayınca.. tek ailem Efsun olmuştu.
Neyse neyse suan duygusala bağlamayacağım.

Yataktan kalkıp hemen elimi yüzümü yıkayıp mutfağa yöneldim, kahvaltı hazırlamaya başladım. Derbi için heyecanlıydım, elimde olsa su mert hakanı dövmek için bi şans isterdim, o derece nefret ediyordum.

*🌟

Efsunla beraber kahvaltı ediyorduk. "Dün uyumadın degil mi?" Dedi Efsun bana bakarak.
Gözlerimi kaçırdım, uyumamıştım..

"Napabilirim ama işten geç çıktım sonra evi toplamam gerekiyordu" dedim. Alçak herif mesai yaptırmıştı resmen!

"Sinir oluyorum şu Taner Amcaya, adam 40 yaşında var Restoran yönetiyor. Hayır öğrencisin bide biraz müsade edemiyor!" Dedi sinirle.

Patronum gıcık biriydi. Saatler konusunda baya sertti, her zaman dersin sabah 09.00-15.00 arasıydı. İse ise 16.30-22.30 arası gidiyordum. Dün 00.00 de bırakmıştı.

"Kurtulacaksın zaten haftaya, staj yerini bulacağız" dedi Efsun. Ona baktım, nereyi bulacaktım ki? İkinci yarıdaydık üniversitede. Suan ocak ayındaydık, 19 ocak..

"Nereye bulacağım ki? Yani orada mı devam et-" tam sözümü tamamlayacaktım ki hemen kesti.

"Saçmalama Umay! Bide o yerde mi staj yapacaksın? Adam inadına seni kötüler biliyoruz. Başka yer bulacağız o kadar" dedi sinirle. Haklıydı ama napabilirdim..

"Haklısın ama 1 ay sonunda staj parası veriyorlar napacagım sıkışırsam?" Dedim. Keşke bazen ailem olsa diyorum.. ne kadar acı verici bi cümle demi?

Ailem ölmüş ama kardeşim var mı bilmiyorum? Tek çocukları olduğum söyleniyor. Akraba desen.. araştırmadım bile. Beni çocuk yaşımda bırakankıp bu güne kadar bu kız ne yaptı? Nerde kaldı? Aç mı? Yaşıyor mu? Diye düşünüp beni bulmamış aramamışlar ben mı araştıracağım?