Kaçırıldığınızı düşünün başka bir insan başka bir şehir bambaşka bir ülke'ye?
Zengin bir ailenin kızı olarak hayattaki en kötü şansımı burda kullanmıştım. Ailemden para koparmak için beni istanbuldan italya'ya kaçırdılar.
Fakat araç ormanlık yere g...
Küçük bir şikayetim olucak yeni bölüm için sınırın geçilmediği halde bölümü attım ve bilmiyorum oylar çok düşük...
okunma evet gayet iyi ama istediğim oy ve elbette ki yorumlar yok... 🫤
bu böyle devam ederse gerçekten yazma hevesim oldukça düşer
Neyse herkese iyi okumalar 💕🫶🏻🫶🏻🫶🏻
14 | Liliana.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hava karanlığında gözlerimi açtığımda içimde bir huzursuzluk vardı. Etrafıma bakındım, Ahenk'in yanımda uyuduğunu hatırlıyordum, kollarını üzerime dolamış, bana sahip çıkmak istercesine sıkıca sarılmıştı. Ama şimdi, yatakta yalnızdım. Yanımda kimse yoktu.
Yataktan kalktım, başım hala bu gecenin olaylarıyla doluydu tanrım karşısında ağlarken bayılmıştım.
Kapıya doğru ilerledim, bir an önce buradan çıkmak istiyordum. Elim kapı koluna gitti ama kapı açılmadı. Kilitliydi. Panikle birkaç kez daha denedim, ama boşunaydı. Kapı dışarıdan kilitlenmişti.
"Neden... neden kilitli?" diye kendi kendime mırıldandım, kalbimde korkunun soğuk bir yumruğunu hissederek. "Ahenk, bu da ne? Ne yapıyorsun?"
Kapıyı daha güçlü ittim ama sonuç değişmedi. Kilitli kaldığı her saniye daha da tedirgin oluyordum. Kendimi bir kafeste gibi hissediyordum. Ahenk'in bana karşı duyduğu saplantı giderek daha gerçek ve daha korkutucu bir hale geliyordu.
"Ahenk!" diye seslendim, kapıya vururken. "kapıyı aç! Lütfen... buradan çıkmak istiyorum."
Cevap yoktu. Ümidimi kestim derken Aniden...
Kapının açılmasıyla birlikte Ahenk karşımda belirdi, yüzünde yine o soğuk, kendinden emin gülümsemesi vardı. Kapıyı kapatıp kilitledi ve yavaşça bana doğru yürümeye başladı. Her adımı, içimdeki korkuyu daha da büyütüyordu.
"Diana," dedi, sesi tuhaf bir şefkatle doluydu ama bu şefkatin ardında karanlık bir saplantı yatıyordu. "Neden bu kadar kaçmaya çalışıyorsun? Burası bizim yerimiz. Burada birlikteyiz. Sen ve, ben"
Geri çekildim, içimde bir ürperti. "Ahenk, bu doğru değil," dedim, sesimdeki panikle. "Beni burada kilitleyemezsin. Bu... bu normal değil. Çıkmak istiyorum."
Ahenk, sanki söylediklerimi duymazdan gelerek, yavaşça yanıma yaklaştı. Gözlerinde bir kararlılık, ama bu kararlılık korkutucuydu. "Sen anlamıyorsun, Diana," diye fısıldadı. "Seni ne kadar sevdiğimi bilmiyorsun. Benim için ne kadar değerli olduğunu... Seni korumam gerekiyor. Seni herkesden saklamam gerekiyor. Seni kaybetmek istemiyorum."
