FARKLI BİR RÜYA

8.🥺

Hafta sonları müsait olduğum için genelinde bölümler bu zaman diliminde gelecektirr.

~İyi okumalar~

Gözlerimi korkuyla açtığımda elim istemsiz hızlı atan kalbime gitmişti, rüyaydı dedim kendi kendime, hayır kâbus'tu diye düzelttim kendimi.

Odaya göz attığımda kimsenin olmadığını gördüm, ama o kadar gerçekçiydi ki herşey, kalbim halâ deli gibi çarpıyordu.

Açık olan perdenin ardından içeriye açıkça görünen gün batımına baktım. Sanırım Uğur bey gelmişti.

Belki de fazlaca düşünerek daldığım bir rüya olduğu için istemsiz bir kâbus görmüştüm ki buda bilinç altımın bana oynadığı bir oyundu.

Yataktan kalktığım esnada banyoya ilerledim, işlerimi halledince telefonumu alıp odadan çıktım.

Merdivenden inerken yanımda oluşan adım sesleri ile oraya döndüm. Tamer Bey'di.

"Hele şükür denk düşebildik." dediğinde "maalesef" diyerek mırıldandım.

"Ne zaman ailene anlatmayı düşünüyorsun bunu." Dediğinde kastettiği şeyi elbet anlamıştım ancak anlamamazlığa gelmiştim.

"Neyi?" dediğimde şaka yapıyorsun der gibi bir yüz ifadesi aldı.

"Senin psikolog olayın tabi."

"Olabilir daraldığım için psikoloğa gelmişim normal değil mi sizce Tamer bey?" dediğimde önce kaşları çatıldı sonra ise alaylı bir ifade takındı.

"Senin neler yaşadığını biliyorum, boşuna psikolog olmadık herhalde." dediğinde ortamı yumuşatmaya çalışan bir ses tonu kullanmıştı ancak söylerken acı çektiğini anlıyordum.

Düşündüğüm gibi de olmuştu, anlamıştı neler yaşadığımı ama bundan sonra neler olacaktı bilmiyorum.

"Bunun hakkında konuşmak istemiyorum, yani en azından henüz. Ve lütfen bundan kimseye bahsetme. Kendimi ne zaman hazır ve güvende hissedersem o zaman anlatacağım." dediğimde yüzü düşmüştü ancak toparlandı.

"Sen kardeşimsin Ayperi, seninle ilgili herşey beni de ilgilendirir, iyi veya kötü olsun farketmez. Ama hepimiz sana iyi geleceğiz." dediğinde büyükçe gülümsemişti. Onunla ilgili tüm korkularım giderek azalmıştı.

"Teşekkürler Tamer, Abi." Dediğimde bariz bir şaşkınlık olmuştu onda. Sanırım abilerim arasından en uzun konuştuğum kişi Tamer abimdi ve bey demekten de utandığım için Abi demiştim. Mutlu olmuştu hemde tahmin edemeyeceğim kadar.

O ise mutluluğu ile bir adım attı ki ne yaptığını fark edince hemen geri çekildi. Abim, bana sarılmak istiyordu ama ben buna en büyük engeldim. Bunu atlatamamamda en büyük salaklığımdı. Özür dilerim der gibi baktım gözlerine anladı ki uzatmadı durduğumuz yerden hareketlenip oturma odasına adımladı.

Bende arkasında onu takip ederken Emre ve Timur hariç herkesin burda olduğunu gördüm.

Üçüz grubu masada ders çalışıyor ama Berk ise kitabın ardına koyduğu telefon ile oynuyordu bu görüntü ile gülümsemiştim ki bir öksürük sesi gelince sesin geldiği yere baktım.