To Speak In Codes (Resilient Hearts #1)

KABANATA 1

Piyansa.

Hindi ko alam kung kutob ko lang ba 'yon o sadyang may masamang mangyayari. Nasesense ko kasi ang bad luck sa paligid... sa atmospera. I don't have any superficial powers to predict bad luck but the heavy tension around this office is truer than you can imagine.

Sumakit ang tiyan ko dahil sa nasesense kong masamang enerhiya sa paligid. Pumunta ako sa Cr para ilabas 'yon.

Mabuti na lang at walang ibang tao sa Cr dahil kapag umamoy, walang ibang makakasinghot. I leisurely took my time pagkatapos ay nag hugas ng kamay sa sink.

"Kyaa!"

Natigilan ako sa ginagawa nang makarinig ng singhapan mula sa labas...

My heart hammered in distress. Iniisip na baka may emergency nangyayari. Mabilis kong tinapos ang paghuhugas ng kamay at agarang lumabas.

Men in black wearing uniform shades and even earpieces gathered around the office. Pati ako na kakalabasa lang ay agad ring napapalibutan.

My view was then blocked by their large bodies and broad shoulders. Nakakunot ang noo kong nagpalinga-linga sa paligid. Hindi pa rin naiintindihan ang pangyayari.

"Where is Samantha?" Baritonong tanong ng kung sino man.

Samantha?

They're looking for Samantha?

Ako nga, iniwan din! Patapos na ako sa pinapagawa niya pero hindi pa siya bumabalik!

I stumbled from my position when the man in black in front of eyed me darkly.

"U-umalis na kanina. Ang sabi ay nag resign na daw." Rinig kong ani ng isa sa mga katrabaho ko. Her voice slightly trembled.

Abot ang kilay kong tumingala sa lalakin ito. Ano bang problema mo? Sino ba sila? Ba't biglang nagkakagulo? Sinipatan ko siya ng mata.

I heard some flicks of guns. And movements of it, na parang kinakasa nila ito. To probably threaten us

I shuddered.

"Where is she?" Dumagundong ang kanyang malamig na boses.

Hindi ko pa nakikita ang kanyang mukha pero sigurado na 'kong katulad din ito nong Manager. Baka male version ni Lilia Cuntapay.

Itinulak ko ang men in black na humaharang sa aking harapan at kumaripas ng takbo papunta sa kabila, kung saan wala gaanong armadong lalaki.

Habang tumatakbo ay mas nakikita ko ng maayos ang harap. May isang lalaking may magandang pangangatawan at gwapong mukha ang galit na galit habang nakapanghawak. Hinihilot pa nito ang kanyang sentido. Hindi ko napansing tinititigan ko siya nang husto kata para akong mamatay ng balingan niya ako ng tingin.

Para akong pusa na nahuli sa aktong nagnanakaw ng tingin ng mariin niyang ipinukol ang kanyang tingin.

My eyes wandered to all the people inside the office, and my eyebrows furrowed in question. Bakit ang sasama ng tingin nila? Have I wronged them somehow?

Ano bang nangyayari?

My eyes narrowed to the woman standing beside the man I referred as handsome. Nagbago ang ekspresyon sa mukha ko nang makitang tinuturo niya ako.

Agad tumaas ang isang kilay ko at pinanlisikan siya ng mata!

"Excuse me?! Why are you pointing at me?"