To Speak In Codes (Resilient Hearts #1)

KABANATA 16

Innocent and sweet.

We stayed there for a while. Matapos ang paulit-ulit naming pagsaboy ng tubig sa isa't isa ay tumigil rin kalaunan. I was with him when he swam across the deep waters. Umahon kami at natantong nasa bahaging batohan kung saan malakas na bumabagsak ang tubig.

"Ang lamig!" Sigaw ko.

Halos hindi ko marinig ang sarili dahil sa ingay ng talon. Ramdam ko rin ang mabibigat nitong butil sa aking ulo.

Ramdam kong may ibinulong si Cole sa akin. I couldn't decipher what is it because of how loud and harsh the water was.

"Ano yon?!"

Umiling siya. "Wala!"

We stayed there. We mostly like spent our time seating on the rock. Matagal bago kami muling sumisid. At syempre nakakapit pa rin ako sa kanya.

I'm overwhelmed by how beautiful nature is. Napapansin ko ang maliliit na bagay sa paligid, tulad ng pagsayaw ng mga puno sa tuwing lalakas ang hangin, at ang patuloy na pagbuhos ng talon na parang hindi nauubusan ng tubig. I realized that sometimes, the small and simple things are the ones that truly matter.

The trees were dancing because the air was there, and we’re all breathing because of it. We may not see it, but we can feel it. It is the air that supports life, but sometimes, people act like it doesn’t matter. Na sa tuwing may gagawin tayong masama nawawala sa isipan na lahat tayo ay sinusuportahan ng hangin. We’re all nothing without air—no matter how rich, powerful, or influential you are. You’re still nothing. And in the end, we’re all equal. Walang mayaman o mahirap dahil lahat tayo umaasa. Umaasa sa mga biyayang bigay ng Dios.

"Ariah,"

Dahan-dahan dumilat ang pilukat ng nga mata ko at inaantok na sinuyod ng tingin ang paligid. Nasa labas na ang hotel. The sun was already out and now we returned.

Lumabas ako sa sasakyan at muling sumunod kay Cole sa likod. Akala ko'y didretso kami sa elevator pero lumiko siya pupuntang dining.

"Kumain muna tayo bago kita ihatid."

"Sige. Mukhang gutom na rin ako e."

Sabay namin nilagpasan ang mga kumakain na guest ng hotel. Nahanap pa nga ng tingin ko si Derrick. Ngayon ko lang ulit siya nakita simula nung dumating kami sa Isla. He was with us pero panay ang alis niya.

Lumapit sa amin ang servers at hiningi ang aming orders. I order my usual meal during this hour samantalang heavy meal naman ang kay Cole. Siguro dahil lalaki kaya ganon. We we're in the midst of dining when I remembered Mj.

Right timing na kumakain kami. It ease would somehow ease the silence between us.

"Cole, you know Mj diba?"

Tumigil siya sa pagsubo at tumitig sa 'kin. I watched him putting down his fork.

"Yeah. Taga management department and your friend. Why?"

Shocks! Mabuti naman at kilala mo nang sa ganon di na ako mahirapan mag pakilala sa kaibigan kong 'yon!

"She called me the other day. Nanghihingi siya ng tulong. May sakit raw kasi ang kanyang kapatid and she asked for financial help from me...at alam mo namang wala ako no'n diba?"

Makapal na yata ang mukha ko para magsalita ng di pormal sa kanya habang nanghihingi ng tulong! Pano ba naman kasi, ni request niyang 'wag magpatawag ng pormal!

"I told her na may foundation funds naman kayo diba? Sinabi kong pwede siyang manghingi ng diretsong tulong mula sa'yo pero nahihiya siya..."

"Bakit ikaw ang nagsasabi sa 'kin nito?"