"ඔයා මෙහේ.."
මං ඔහුව බදාගත්තා.
"මිනු..උබව දැක්ක කල්..මොකද අද උදේම පන්සල් ඇවිල්ලා.."
"ඔව් ඔව් ඉතින් රට ගියහම මිනිස්සු වෙනස් වෙනවනේ ඉක්මනට.."
"එහෙම නෙමේ බං..මෙහෙ වගේ වැඩ කරන වෙලාවට ෆෝන් ඔබ ඔබ ඉන්ට දෙන් නෑ එහේ..හෙනටම බිසී.."
"හාකෝ හකෝ..කවද්ද රට ඉඳලා ආවේ.."
"ඊයේ රෑ ආවේ.."
"ඉතින් මොකෝ මෙහේ.."
"ආ මෙයාලගේ තාත්තත් එක්ක මම ඊයේ ආවේ..ඉතිං එහේ ඉඳලා අද එයාලත් එක්කම පන්සලට ආවා..මං හවස් වෙලා ඔයාල ගෙවල් පැත්තෙ එන්න හිටියෙ අපෙ ගෙදරත් ගිහිල්ලාම.."
"වැඩක් නෑ සුදෝ ආවට..අම්මා ගෙදර නෑ. උඹට කන්න දෙන්න කවුරුත් නෑ.."
මං හිනා වේවීම කිව්වා.
" අද මොකක් හරි විශේෂයක්ද.."
මං ඇහුවෙ කවදාවත් නැතුව ඒශාන් පන්සලට ආපු නිසා.
"අද මෙයාගේ.."
ඒක කියන්න හම්බුනේ නෑ එතනට වේශාන් ආවා.
"මල්ලි යමු..ලොකු හාමුදුරුවෝ එන්නලු.."
"හරි අයියා යමු..පවනා යමන් අපි ඇතුළට.."
"හරි මචං.."
"මල්ලි..ඒ කියන්නේ මේ දෙන්නා අයියයි මල්ලිද..මෙච්චර කාලයකට මට ඒක මීටර් උනේ නෑනේ.."
ඇත්තටම මට එයාගේ සම්පූර්ණ නම අමතක වෙලා තිබ්බේ.
"මොකද යකෝ ගල් ගිලලා වගේ බලන් ඉන්නේ..යමං ගෙදර.."
මන් රියා එක්ක ගෙදර ඇවිල්ලා කාලා වොෂ් එකක් දාගෙන කතාවක් දාන් හිටියා.රියා ගෙදර යද්දි පහත් පහුවෙලා.
මම කාමරේට ගියෙ අම්මාට කෝල් එකක් ගන්න හිතාගෙන.යද්දිම අම්මා කෝල් එකක් ගත්තා.
"හෙලෝ අම්මා කියන්න. කොහෙද ඉන්නෙ ඔයා.."
"අහන්නකෝ දෝනි.. අත්තම්මට හොඳටම අමාරු උනා..දැන් මේ හොස්පිටල් එක්කන් ආවා..ළඟ නතර වෙන්න කවුරුත් නැහැ.මට අද ඉන්න වෙයි..ඒත් ඔයාව තනියෙන් ගෙදර තියන්නෙ කොහොමද.."
"අයියෝ අම්මේ පව් එයා..මං ගැන බය වෙන්න එපා..අම්මා අත්තම්මා ළඟ ඉන්න..අනික තාත්තත් රෑ වෙද්දි එයිනේ.."
"ඒ උනාට..එහෙනම් දෝනි රියාලගෙ ගෙදර යනවද.."
"ඕනි නෑ අම්මේ මම මෙහෙම ඉන්නම්..මට බයක් නැහැ.."
"හරි එහෙනම් දොරවල් ඔක්කොම වහලා කාමරේට වෙලා ඉන්න..කන්න මොනවහරි හදාගන්න.."
"හරි අම්මා. අම්මා පරිස්සමෙන්.."
මම ෆෝන් එක තියලා කාමරයේ බැල්කනියට වෙලා අහස දිහා බලන් හිටියා.වෙනදට වඩා හරි ලස්සනට මට අද අහස පේනවා.
මගෙ කාමරේ බැල්කනි එකට ගියාම මුලු පාරම පේනවා.ගේට් එක ලගට ටිකක් ඉස්සරහින් හුරුපුරුදු කාර් එකක් නතර කරලා තිබුන නිසා මං ඒක දිහා බලන් හිටියා.
ඕවා ගැන හිත හිත ඉදලා වැඩක් නෑ කියලා හිතාගෙන මම ගියෙ කෑම කන්න.
මට හරි අමුත්තක් දැනුනා.තවත් කවුරු හරි කෙනෙක් අපෙ ගේ ඇතුලේ ඉන්නවා වගෙ දැනුනා මට.හිතේ සැකේ වෙන්න ඇති කියලා කුස්සිය ඇතුලට ගිහින් බත් බෙදාගන්න යද්දිම කවුදෝ කෙනෙක් පස්සහින් ඇවිත් මගෙ කටින් වහගෙන පපුවට හිර කරගත්තා.මං හොදටම බය වෙලා ඒ කෙනාගෙ අත හපලා දාලා පැත්තකට උනා.
"කවුද තමුසෙ..ලගට එන්න එපා..කවුද කියනවා.."
කලු පැකට් එකක් දාගෙන මූණ වහන් හිටියෙ වෙස්මූනකින්.එ නිසා අදුරන්න බැ.එපා කියන්න කියන්න මූ ලගටම එනවා.දැන් නම් හොදටම බයයි.මං හයියෙන් කෑගැහුවා.
"අම්මා.."
ඒත් එක්කම තව කෙනෙක් ඇවිත් හොදටම අර කලු ජැකට්කාරයාට පහර දෙන්න ගත්තා. එයා ගහද්දි අර මිනිහා අතේ තිබ්බ පිහියෙන් මාව බේරගත්ත කෙනාගෙ අතේ ඇණුනා.
කොච්චර කට තිබ්බත් මට ලේ බලන්න බැ කලන්තෙ දානවා. ඒ වෙලෙත් මට සිහිය නැති උනා කියලා විතරයි මතක.
ඒත් කවුද ඒ..
මතු සම්බන්ධයි!
