Ayoko na. Pagod na ako.
Another day in hospital, mahabang paghihintay para sa check-up. Mahabang pila na naman para sa lab tests.
Pero ayoko na, tama na muna. I am so drained that I can't even give a smile or response to the stranger who offered a small talk.
Ayoko ng tao. Ayoko ng kausap. Pero kailangan kong maglabas ng sama ng loob.
Bahala na!
May kaunting ginhawa sa pagsakay ng bus. Papunta sa lugar na matagal na ring hindi nabisita. Sana bukas iyon.
Bawal sa akin ang alak kaya't juice na lang ang piniling order. Parang nag update na rin sila ng kaunti sa menu. Napailing na lang ako.
Sunod sunod ang paghahanap at pagpili ko ng mga kanta. There's still comfort in just singing my heart out alone. Mabuhay ka, Music21!
"Sama ako..."
Hinayaan ko na lang siyang sumunod. Pumili ng mga kantang para sa kanya dahil masakit na rin ang lalamunan ko. Unang linya pa lamang, wala na agad sa tono.
Sintunado pa rin.
It's been what? Weeks? Maybe days of frown so it surprised me when my lips curled into a small smile.
I've always dreamed and hoped of a man with a beautiful voice. Yung ang ganda ng boses tapos haharanahin ako? Nakakakilig isipin!
Chorus na at sintunado pa rin naman niyang kinakanta yung song. My smile stayed this time, laughter is almost out.
Who would have thought that in the midst of my gloomy reality, when it is just so hard to see the good, it is that voice who will bring a smile.
Sintunado man, nagdala pa rin ng ngiti sa akin.
