İNTİKAM MELEĞİ (TAMAMLANMIŞTIR)

15.Bölüm

Medya:Fehmi Argun

             ~Acı gerçekler~

Gerçeklerin gün yüzüne çıkmak gibi bir niyeti vardı ve bu hiç beklemediğiniz bir anda oluyordu.
Acı gerçekler dediğimiz şey tam neydi?nasıl birşeydi?nasıl  hissettiyordu?

"Nasıl kıydın lan küçücük çocuğa nasıl dayandı yüreğin SÖYLESENE NE HİSSETTİN O EMRİ VERİRKEN SÖYLE! "

"Elif indir silahı sakin ol hiç birşey bildiğin gibi değil."

"Anlat lan o zaman ANLAT NEYİ BİLMİYORMUŞUM ANLAT!"

1 GÜN ÖNCE

Hepimizin heyecanla beklediği o gün sonunda gelmişti.Bugün hamileliğimin tam dördüncü ayı dolmuştu.Bugün çocuğumuzun cinsiyeti belli olacaktı.
Efsun'un vefatının üzerinden tam 3 ay geçmişti.Hepimiz artık kabulenmiştik.Elimizden hiç birşey gelmemişti çünkü.Efsun gözlerimizin önünde can vermiş ve biz onu kurtaramamıştık.

Bugün Efsun'un can verdiği hastane de çocuğumuzun cinsiyetini öğrenecektik.Bu sefer bu hasta bize hüzün yerine neşe getirecekti.
Mertle konuşmamıza göre Düğünü motor yarışında  sonraki gün yapacaktık.Fakat bu kadarını bizde hesap edememiştik.Efsun öldükten sonra hiç birimiz eskisi gibi olamamıştık.Eski neşemiz gelmemişti, eski mutluluğumuz artık yoktu.Bu süreç tam 3 ay sürmüştü.

3 ay sonunda bizi ne toparlamıştı peki? Cevabı aslında çok basitti küçük bebeğimiz herşeyi toparlamıştı.
4 ayın sonunda hastaneye girdiğimizde kontrol yerine cinsiyet öğrenecektik.Aslında herkes aynı anda öğrenecekti.Doktor bir zarfın içine bebeğin cinsiyetini koymuştu.

Cinsiyet partisi veya kutlama yapmayacaktık.Efsun'un ölümünü bu kadar kolay unutmamıştık.Eğer yapmış olsaydık bu mafya aleminin en güzel kutlaması olurdu ama bizim acımız henüz tazeydi.Kutlamaya gerek yoktu.Aile arasında ve bir kaç tane de arkadaşlarımızla birlikte küçük bir davet yapacaktık.

Hayat bizi hep vurmuştu.En mutlu olduğumuz zamanlarda hiç beklemediğimiz yerden vurmuştu.
Hep bizi düşürmüştü.Melisayla tam güzel bir hayat kurduk derken Melisa ölmüştü.Onun intikamını alabilmek için kaç kere hastanelik olmuş üstüne aşk acısı çektimiştim.Denizi öldürmüş ama aynı zamanda bebeğimi yaralamış ve çok acı bir gerçeği öğrenmiştim.
Bunların hepsinin üzerine de Efsun'u kaybedişimiz beni çok kötü vurmuştu.

Dayanacak gücüm kalmış mıydı kalmalı mıydı bilmiyordum.
Ama dayanmak zorundaydım en azından intikamımı alabilmek için dayanmalıydım.Gelecekteki çocuklarım için dayanmalıydım.
Gelecekteki ben ve biz için ailem için dayanmalıydım.Sonuna kadar savaşmak benim kaderimse savaşacaktım sonuna kadar durmayacaktım.

Kapıya vurulma sesiyle düşüncelerimden uzaklaşmıştım.
Kapıya vuran el hemen ardından kapıyı açmıştı.Gelen Mertti bu akşam vereceğimiz küçük kutlama için davetli listesini hazırlayıp yanıma gelmişti.

"Gülüm, iyi misin?"

Yatağın yanındaki koltukta oturmuş dışarıyı izliyordum.Mert'in sorusunun ardından Merte yüzümü çevirmiş ama hiç bir cevap vermemiştim çünkü cevabını bende bilmiyordum.Yorgundum bu kadar olan olaylar beni çok yıpratmıştı.

Mert sorusuna cevap alamayınca yanıma gelip koltuğa oturup beni kendine çekmişti.Mertin göğsüne kafamı yaslayıp konuşmaya başladım.

"Yorgunum çok  yorgunum.Sanki hayat mutlu olmamamızı istemiyor hep vuruyor,hep kötü yüzünü gösteriyor"

"Hepsini birlikte atlatacağız kendine bu kadar yüklenip hem beni hem de kızımızı üzme"

Mert'in daha cinsiyetini bilmediğimiz çocuğumuza en başından beri kızım diye hitap etmesi çok hoşuma gidiyordu.Yüzümdeki hüznün yerini tebessüm almıştı.
"Kız olacağına eminsin yani"