Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
mehir: dur kombin fotosu da atayımmmm
mehir:
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
mehir: haydin ben kaçorotiii
mehir: öpüldün 😜😜 (14:36)
mehir çevrim dışı
🪷
mehir ırmak
"ayyy tanıştığımıza gerçekten çoook memnun oldum mehir. bizim arkadaşımız seni baya anlatıyor, ee biz de merak ettik arkadaşımızın gönlünü çalan kızı." gülümsedim. yelda, ben ve çağla kafede buluşmuştuk.
çağla benle hiç konuşmuyordu. en sonunda ona ithafen, "özür dilerim." dedim. çağla sadece tebessüm etti. "problem yok." diye mırıldandı. oysaki problem vardı.
"hatamı telafi edeceğim." dedim. çağla gülümsedi, "seni hala sevmiyorum ama... belki sevmeye çalışabilirim mehir." dedi. sırıttım.
"teşekkür ederim..."
biz konuşmaya devam ederken kafenin kapısı sertçe açıldı. çağla'nın abisi bize doğru geliyordu ve fazlasıyla... fazlasıyla üzgündü?
"abi, hayırdır?" dedi çağla korkarak. abisi bi' bana bir de çağla'ya baktı. "annem, trafik kazası geçirmiş." dedi.
'annem o arabadaydı benim. annem, yeşim ırmak. yanında da babam vardı ahmet ırmak. ben kızlarıyım, yalvarırım söyleyin hangi odadalar?' dedim ağlayarak. kadın mahcup bir şekilde bana baktı, ardından 'morg -2. katta, başınız sağ olsun.' dedi.
hayatım mahvolmuştu.
her şeyimi kaybetmiştim.
istemsizce ürperdim. "ne kazası abi, ne kazası!" dedi çağla sinirle.
"arabaya geç." dedi sadece. yelda ve ben ne yapacağımızı bilemiyorduk. "biz de gelelim." dedi yelda. arden'in bakışları beni buldu. anlam veremediğim bir şekilde bakıyordu, sanki nefret ediyordu benden.
"konumu atarım."
🪷
saat gece yarısı olmuştu, çağla'nın annesinin ameliyatı bikaç' saat önce bitmişti ve şu an kendine gelmesi bekleniyordu. kırık kemikleri çok fazlaydı. yelda yarım saat önce gitmişti. ben kalmıştım. çağla koltuğa kıvrılmış uyuyordu. arden ise boş gözlerle tavanı izliyordu.
üstümdeki kabanı çıkartıp arden'e uzattım. kısa kolluydu, yüksek ihtimalle ev halindeydi.
benden kaç yaş büyüktü bilmiyordum, adını bile birkaç saat önce hatırlamıştım.
"ne?" dedi arden anlamsızca. "üşüyorsun, giyebilirsin." dedim sakince. "sen kardeşimin bursunu yakan kız değil misin?" dedi sinirle. yutkundum. "evet..."
"senin burda ne işin var o halde?" dedi. yere baktım.
"bundan 2 yıl önceydi, ailem nişan için ankara'ya gitmişti. geri dönüş yolunda kaza yaptılar. karşı taraftan gelen tır hızını kontrol altına alamamış, aileme çarpmıştı.
olay yerinde ölmüşler biliyor musun? bana hastanede, ameliyattalar denmişti. oysaki ameliyatta falan değil, morgdalardı. yani acını az da olsa, hatta baya baya anlayabiliyorum. umarım annenin sonu benim aileme benzemez. ve ben... ben özür dilerim, kardeşinin bursunu telafi edeceğim. söz veriyorum."
arden yaşlı gözlerle bana baktı, "hiç aşık oldun mu?" diye sordu bi anda. "bilmiyorum. olmadım sanırım, neden?"
"bilmiyorum... öylesine sordum. kafam çok dolu, kusura bakma." dedi. "sorun yok. bu arada sana arden abi falan mı demem lazım? aramızda kaç yaş var bilmiyorum." dedim utanarak. burukça tebessüm etti, "25 yaşındayım ben, abi demene lüzum yok." dedi. "4 yaş yani..." dedim kafamda hesap yaparken.
"aynen öyle peri kızı."
peri kızı?
"yasemin toksöz'ün yakınları?"
"benim!" dedi hemen arden. doktor yüzündeki tebessümle arden'e bakıp "anneniz uyandı arden bey, onu görebilirsiniz." dedi.
arden sevinçle bana baktı. gülümsedim. "çağla, sen çağla'yı uyandırır mısın?" dedi. hemen dediğini yapıp çağla'yı uyandırdım.
o annesinin odasına giderken ben eve gitmek için eşyalarımı topluyordum arden'e haber vermem lazımdı.
kapıyı hafifçe tıklatıp içeri girdim. direkt çağla'ya bakıp "ben gidiyorum, size de çoook ge-"
cümlemi bitiremedim çünkü hasta yatağında yatan kadını çok iyi tanıyordum.
