𝐈 𝐃𝐨 𝐍𝐨𝐭 𝐋𝐨𝐯𝐞 𝐘𝐨𝐮| 𝐒𝐔𝐍𝐊İ

ᴄʜᴀᴘᴛᴇʀ¹⁹

Sunoo utangaçlıkla kafasını eğerken, tebessüm ederek teşekkür etmişti.

"Utanmana gerek yok. Şimdi, konuşmamızın kalanına yemek yerken devam edelim diyorum. Uygun mudur?"

Yemeyeceğini, yiyemeyeceğini bile, "Uygundur, olur." demişti Sunoo.

Riki'nin çağırdığı garson önlerine menüleri bıraktıktan bir kaç dakika sonra siparişlerini vermiş ve beklemeye başlamışlardı.

Lâkin Sunoo'nun içinde büyüyen bir sıkıntı vardı.

Riki'nin sevgilisinin bu durumdan haberi var mıydı?

Ona nasıl izin vermişti?

Belki de onun kadar güzel olmadığı ve hiç şansı olmadığını bildiği için kız arkadaşı bu kadar rahattı.

"İyi misin Sunoo?"

"Ha? Evet, iyiyim."

"Yüzün düştü bir anda. Bir sorun olduğu belli."

"Riki ben bir şey sormak istiyorum."

"Tabii."

"Kız arkadaşının haberi var mı benimle buluştuğundan?"

Riki bu soru üzerine derin bir nefes alıp arkasına yaslanırken bakışlarını etrafta gezdirmeye başlamıştı. Bu hareketiyle bir sorun olduğunu anlayan Sunoo da gerilmiş, gelecek cevaba kendini hazırlamaya çalışmıştı.

"O kız, benim sevgilim değildi."

"Anlamadım. Ne?"

Riki telefonunu açıp galeriye girdikten sonra telefonu Sunoo'ya çevirmişti.

"Yanımda gördüğün kız buydu değil mi?"

"Evet."

"Sevgilim değil. Ablam."

"Ne?"

"O benim ablam Sunoo. Nishimura Konon. Sana yalan söylediğim için özür dilerim. Aptallık ettim. Onun sevgilim olduğunu söylersem, bana yazmayı bırakırsın sandım."

Sunoo dolmuş gözlerini es geçerek konuşmaya başlamıştı ve fakat sesi titriyordu.

Kırılmıştı.

"Özür dilemene gerek yok. Çok rahatsız edici davrandım. Asıl ben özür dilerim. Keşke en başta o şekilde yazmasaydım sana. Ben artık gideyim. Geç oldu, dersime de az kaldı zaten. Görüşürüz."

Riki'nin cevap vermesini dâhi beklemeden ayaklanmış ve kafeden çıkmıştı Sunoo.

Riki her ne kadar arkasından, "Derse daha 1 saat var." dese de duymamış, başlayan ağlamasıyla okula yönelmişti.

𓄷

‣Sunoo

Amfide oturmuş ders saatini beklerken, yarım saat önce dindirdiğim göz yaşlarımın tekrar akmaması için üstün bir çaba sarf ediyordum.

Attığım her adım yanlıştı, aldığım her karar beni bir hataya götürüyordu, yaptığım her şeyden pişman oluyordum.

Yine öyle olmuştu.

Riki'ye mesaj atmam yanlıştı, o şekilde mesajlar atmam hataydı ve onu orada bırakıp çıktığım için pişman olmuştum.

Elimdeki tek fırsatı, aptal kırılganlığım yüzünden kaçırmıştım.

Ama kalkmasaydım, karşısında ağlamaya başlardım biliyorum. Kendimi rezil ederdim. Çocuk gibi olduğumu düşünüp soğurdu belki de benden. Sanki çok seviyormuş gibi...