Project L.O.W.A.

Hoofdstuk 2: De Ontdekking

Een luide ademhaling klonk in Jesper zijn oor en hij wist dat het van hun communicatiesysteem afkomstig moest zijn. "Nou Ethan, als je zo luid gaat blijven ademen, moet ik nog tegen Lian aangeven dat er veel ruis op de lijn zit." De opmerking was sneller over zijn lippen gerold dan dat de bedoeling was geweest. De groep had de laatste maanden dicht bij elkaar tijd moeten doorbrengen waardoor Jesper had ontdekt dat hij regelmatig zijn toevlucht had gezocht bij droge humor. Ethan zelf had hem er altijd op gewezen dat de kans groter was dat ze toch water zouden vinden op Mars dan dat zijn humor erop ging verbeteren. Ook nu negeerde de Amerikaan hem, iets waar Asya hem dankbaar om zou zijn. De man begreep het wel, de leiding van de missie rustte immers op de Russin haar schouders.

Het nemen van stalen was zijn taak als geoloog. Jaren geleden had hij zijn carrière begonnen als cartograaf voor sterren en zich laten omscholen tot de ruimtekunde. Het was aan hem om de raadsels onder het oppervlak van deze planeet te kunnen ontrafelen. "Met het communicatiesysteem is helemaal niets mis", klonk Lian haar stem. Jesper had er zich al over verwonderd hoe de vrouw erin was geslaagd om zo helder te klinken terwijl ze op een andere planeet waren. Toch leek het alsof ze naast hem had gestaan. "Onze signalen zouden intussen op aarde aangekomen moeten zijn", bevestigde de fysicus: "Hoe is de stand van zaken daar? Niet te koud?"

"Baby, it's cold outsideeeee", het gezang van Tyrin klonk als een antwoord. Door de ruimtehelmen kon Jesper zijn gezicht niet zien, maar hij wist dat de man moest glimlachen. Tyrin was toen Jesper hem leerde kennen nog best gereserveerd geweest maar zo lang met iemand samenwonen deed wonderen. De afgelopen maanden had de crew immers hele dagen met elkaar doorgebracht. Het schepte een band die waarschijnlijk niet zou blijven als ze terug waren maar voor nu waren ze iedereen die Jesper had. Daarnaast zou het hem niet verbazen als de piloot toch stress had moeten hebben voor de landing. Hij had hun levens in zijn handen gehad.

Asya klonk gepikeerd, alsof ze niet allemaal volwassenen waren. "Het is momenteel hier 241 graden Kelvin", verklaarde vrouw: "Ook wel -32 graden celcius of -25,6 Fahrenheit." De hoofdknik was amper te zien door het ruimtepak maar Jesper kon Ethan in zijn gedachten zien knikken. De resultaten zouden in de verschillende meetsystemen worden gepubliceerd, maar om de onderzoeken te vereenvoudigen zouden ze het Europese meetsysteem gebruiken. Ethan had er van allen het lastigste mee gehad om de omrekening te maken.

"De ruimtebasis ligt net aan de andere kant van deze heuvel", besloot Jesper in te springen. De witte pakken van de anderen keerde zich naar hem toe, Jesper betwijfelde niet dat hij hun aandacht had. Asya had de leiding maar zou ieder van hen hun eigen discipline op zich laten nemen. Iets waar Jesper haar dankbaar voor was. Hij wist dat er meer dan genoeg leiders waren die er anders over zouden denken en hij wist ook dat hij anders had gevreesd toen hij hoorde dat zij de leiding zou krijgen. Maar dat was inmiddels al jaren geleden voordat hij Asya Petrovna Sobko effectief ook ontmoet had op de ruimtebasis op Aarde in Moscow.

"Ik ga blij zijn als jij die kaart van je getekend gaat hebben", sprak Ethan. Zelfs zonder haar gezichtsuitdrukking te kunnen zien, was de blik van Asya in zijn richting genoeg om de drie mannen het zwijgen op te leggen. Jesper kon het niet laten om te glimlachen, dat was nog een andere reden waarom Asya als leider was geselecteerd uit hun kwintet. En na zo lang met elkaar opgescheept te zijn geweest, was ze als een soort oudere zus voor Jesper. Ze zou een goede moeder zijn als ze een kinderwens had gehad. Jesper had er haar niet naar gevraagd, het was immers een vreemd onderwerp om er met je collega over te hebben. Door de duur van het project had hij aangenomen dat niemand kinderen had, ook al wist hij dat zowel Asya als Ethan al jaren getrouwd waren. Lians vriend was vlak voor het vertrek op zijn knie voor haar gegaan.

Het was Lian haar stem die hem uit zijn gedachten haalde. Zijn handen waren op automatische piloot verdergegaan met het nemen van monsters en het doorvoeren van de gegevens. "Hou je het daar een beetje uit Asya?" klonk haar stem: "Anders kan ik altijd iemand gebruiken om me te helpen met onderhoud. Er moeten nog apparatuur schoongemaakt worden." Die woorden zetten het viertal in beweging om op weg te gaan naar waar hun verblijf gestationeerd zou zijn.

₊˚✧˚₊

De marsbasis was de exacte kopie van de miniatuurversie die ze op aarde hadden gezien. Eerder missies hadden de materialen naar Mars gevlogen en ze waren in elkaar gezet door tal van onderzoeksrobots. Velen ervan waren nu tegenwoordig onbruikbaar doordat ze zichzelf lastig konden herladen. Het was een extra reden waarom Asya van belang was deze missie. Zachtjes floot Jesper terwijl hij Asya voor liet gaan. De koepel van het gebouw had wat weg van een serre terwijl lange buizen de compartimenten met elkaar verbonden. De grote poort was afgesloten, iets dat Jesper best vreemd vond. Een cijfercode en sleutelkaart vond hij immers vergezocht, zeker doordat ieder van hen zo een kaart had en de code kende. Toen hij ernaar had gevraagd op aarde was het antwoord geweest dat het uit voorzorg was. Jesper had toen maar aangenomen dat ze weldra zouden beginnen aan meerdere basissen.

Toch was er iets dat hem dwars zat toen hij naar de basis keek, toch slaagde hij er niet in om te kunnen zeggen wat hem dwars zat. Asya had echter de deur al geopend. Jesper volgde terwijl de deur achter hen sloot. "Het zuurstofsysteem is nog niet helemaal op punt maar we nemen al onze voorzorgsmaatregelen", verklaarde Asya. Jesper wist wat het protocol zou zijn en dat ze nu eerst gereinigd zouden worden indien een parameter ook maar een beetje afweek. Het zuurstofsysteem was te lastig om door de aanwezige robots aan te kunnen sluiten, dus dat zouden Lian en Asya op hen nemen.

De binnendeuren openden en het viertal betrad als eerste mensen ooit de marsbasis. Het leek exact op de miniatuurversie die ze voor de missie hadden moeten bestuderen, alleen dan groter. Met grote ogen keek Jesper rond om het bouwwerk goed te bekijken, al bleek Asya minder enthousiast te zijn. "Er ontbreekt een vleugel", klonken de woorden van de commandant. Het was pas toen Asya erover sprak, dat Jesper door had dat er slechts vier slaapvleugels waren en geen vijf zoals hun crew telde. Langzaam maar zeker begon bij Jesper het besef binnen te sijpelen dat dit de eigenaardigheid was dat hem langs de buitenkant ook al was opgevallen.

"Dan gaan er mensen een vleugel moeten delen", merkte Tyrin op. Een diepe zucht klonk er in Jesper zijn oor, maar de man slaagde er niet in om te ontdekken wie van de drie het was geweest. Door de pakken kon Jesper de gezichten van de drie teamleden ook niet lezen en dus besloot hij er maar van uit te gaan dat het Ethan geweest was.

Asya schudde met haar hoofd: "Van zodra Lian de communicatie op punt heeft, kunnen we vragen naar de uitleg hiervoor. Waarschijnlijk problemen gehad met de bouw van dit marsstation." Waarom ze er niet over waren ingelicht was Jesper een raadsel, maar hij besloot om Asya niet tegen te spreken. Ze hadden nog wat maanden samen voor de boeg en hij hield de sfeer liever luchtig, in hoeverre dat in het luchtledige mogelijk was.