Project L.O.W.A.

Hoofdstuk 7: De Onthulling

"Het stond in geen enkel ander document en aan het handschrift te zien is het er later aan toegevoegd", ging Jesper verder met vertellen. De documenten met L.O.W.A. erop gedrukt, lagen verspreid op de tafel. In meerdere talen uitgewerkt en netjes uitgetypt zoals ieder van hen destijds ook had ontvangen. Het was echter bij de Russische editie dat de paginanummers leek te verspringen en de dubbele pagina aanwezig bleek te zijn. "Ik kan het zelf niet lezen, maar de notities die erbij staan wel", verklaarde Jesper die de formulieren naar Asya toe schoof. Ethan had dan wel van al hun moedertalen een basis gehad, Asya sprak vanzelfsprekend het beste Russisch. Haar ogen leken als een sneltrein over het extra document te glijden, meerdere malen. Dat ze niet meteen reageerde maar het document nogmaals bleek te lezen, baarde hem nog meer zorgen.

"Lian", begon ze met spreken: "Ik heb je nu nodig aan het communicatiesysteem, waar zit de noodknop?" Zonder eerst uitleg te geven, beende Asya naar de commandopost waaraan Lian bezig was geweest. "Derde knop van links", reageerde Lian meteen. Jesper besefte ineens dat Asya haar met haar voornaam had aangesproken. "Druk dubbel op de noodknop in combinatie met de reset en verbindingssysteem." Lian leek niet eens te twijfelen over welke toetsen ze diende te kiezen. Zelf drukte Asya een combinatie in die Jesper van waar hij stond, niet kon zien. Er kwam eindelijk leven op het scherm, ondanks alle eerdere mislukte pogingen.

Een timer onderaan werd zichtbaar. "Het is een video en geen rechtstreekse communicatie", mompelde Asya terwijl de pixels op het scherm duidelijker werden. Het bleek niet Commandant Keira te zijn die in beeld verscheen, maar Luitenant Joni. De kwaliteit was verschrikkelijk maar toch voelde Jesper zich opgelucht om eindelijk een ander gezicht te kunnen zien. Dit was een eerste stap in de communicatie toch? De luitenant was aan de camera aan het frunniken terwijl het beeld helderder werd. Een glimlach was niet te zien op haar gezicht toen ze begon met spreken. "Goed, ik hoop dat deze boodschap jullie weet te bereiken", begon ze met vertellen: "Dat zou immers betekenen dat jullie de marsbasis bereikt hebben. Aan de andere kant betekent het ook dat jullie op zoek zijn moeten gaan naar de geschreven documenten die deze basis herbergt."

"Ik heb niet genoeg tijd om alles uit te leggen en het spijt me ten zeerste dat ik op deze manier slechts contact met jullie kan opnemen", vervolgde luitenant Joni: "Het is tegen het protocol om deze boodschap te versleutelen maar jullie verdienen recht op de waarheid." Het waren de woorden die Jesper zijn knieën deed knikken, vooral doordat er zelden goed nieuws kwam na een waarschuwing. Liefst zou hij de video afzetten, doen alsof er helemaal niets aan de hand was en verder gaan met zijn onderzoek. Maar zolang ze geen zuurstof hadden, was deze noodprocedure van groot belang. "Op een deus ex machina mogen we niet rekenen zeker?" mompelde Tyrin over de open lijnen. Dat Joni onverstoord verder ging was een ander bewijs dat dit slechts een opname was.

"De code bevond zich in een document over project L.O.W.A., een afkorting die staat voor Lange-termijn Onderzoek naar Wezenlijk Aanpassingsvermogen", verklaarde Joni: "En ja dit is niet wat in jullie documenten stond en slechts een selecte groep heeft toegang tot deze kennis. Mocht het jullie kunnen opbeuren, ook ik hoor niet tot die selecte groep?" Niemand van hen lachte en ook Joni haar glimlach vervaagde snel weer: "Oke het punt is, iedereen op Aarde heeft bericht gekregen dat de missie mislukt is en dat geen van jullie de landing wist te overleven. Wat ze exact als reden gaan geven, ben ik niet op de hoogte." Tyrin, die naast Jesper stond, leek te verstijven door die opmerking. Hen veilig laten landen was immers zijn verantwoordelijkheid geweest.

"Het zijn de zuurstofsystemen en de verdere planning die niet strookte", ging Joni snel verder. Luide geluiden weerklonken vanop de video waardoor de luitenant even leek op te schrikken. Ze boog zich snel naar de camera toe om verder te fluisteren: "Dit bleek al langer bekend te zijn met de top, maar door al het geld dat in dit project werd gestoken konden ze het onmogelijk afblazen. Denk maar eens aan wat er zou gebeurd zijn!" Joni slaakte een diepe zucht: "Weldra zullen jullie zuurstofsystemen het waarschijnlijk begeven, ik denk niet dat ze de communicatie op punt hebben gezet voor jullie vertrek. Ik kan jullie toch niet zomaar aan jullie lot over laten?" Ze leek even aan wat te moeten denken.

"Nu wat er gebeurd is, dat is dat wij ten dode zijn opgeschreven en dat we aan ons lot zijn overgelaten. En we-", bromde Ethan. Zijn zin werd onderbroken door Joni die weer herbegon met spreken op de video: "Met dank aan Commandant Keira hebben we geprobeerd om jullie families veilig te stellen, de waarheid krijgen ze waarschijnlijk nooit te horen. Daarom ook dat deze boodschap slechts eenmalig te beluisteren zal zijn. Sorry jongens, ik probeer hier zoveel mogelijk voor jullie te regelen maar officieel ben ik niet op de hoogte van wat er allemaal speelt."

Ze slaakte een diepe zucht: "Dat ik jullie dadelijk onder ogen ga zien en dit alles niet kan zeggen maakt het zoveel maal lastiger. Het spijt me allemaal, weet dat er voor jullie families gezorgd zal worden." Op de achtergrond was Jesper zijn stem op de video te horen waardoor Joni slechts woordloos sorry zei tegen de camera voordat het beeld op zwart schoot. Zonder Joni haar stem, leek ook de marsbasis in stilte te worden gehuld.

Het was slechts Asya haar gevloek dat de stilte wist te doorbreken. Jesper had geen flauw idee wat ze allemaal in het Russisch aan het zeggen was maar positief klonk het alvast niet. "Willen we weten wat je hebt gezegd net?" Lians stem klonk mistroostig.

"Geloof me, dat wil je niet weten", was het enige wat Asya reageerde.