Project L.O.W.A.

Hoofdstuk 9: De Verstilling

Tyrin merkte dat hij naar de deur was blijven kijken, de deur waardoor Jesper vertrokken was. "Nu zullen we nooit weten wat die botten waren", mompelde Ethan: "Zijn er slechts meer botten die erbij kunnen komen. Ik kan niet geloven dat je hem hebt laten gaan." De laatste woorden waren naar Asya bedoeld maar Lian stapte tussen beiden. "Jesper heeft nu zelf bepaald wat hij wou", reageerde ze op Ethan: "En als jij die laatste wens uit de weg wou gaan, dan is dat jouw probleem." De vrouw kruiste haar armen voor zich en Tyrin zag dat ze een afgesloten zakje in haar hand had. Was dat haar trouwring?

Tyrin wist het niet zeker. "Nou daarnet wilden jullie nog samen een oplossing zoeken!" ging Ethan verder: "Maar als ik of Tyrin met een plan afkomen dan willen jullie het niet eens een kans geven." Tyrin merkte hoe de tweede in commando zijn richting op keek, op zoek naar steun en bijval. "Ik weet het niet Ethan, als Lian zegt dat het onmogelijk is?" verzuchtte hij: "Ik weet gewoon niet meer wat te doen of zeggen." De zucht van Ethan deed zijn trommelvliezen trillen.

"Wat wil je dan doen?" nam Asya weer het woord: "Stel we keren terug naar de raket en proberen op reserves te leven. Wat doen we dan? Wachten totdat ons eten opraakt? We hebben een reis van bijna negen maanden achter de rug en slechts eten voor een maand meer. Als we rantsoeneren misschien zelfs twee maanden. En dan?" Een vraag waar Tyrin ook geen antwoord op kon geven.

"En dan proberen we te overleven", reageerde Ethan: "We proberen om aan meer eten te komen, sluiten de zuurstof aan op deze marsbasis. Desnoods verzetten we zelf die raket en laden we onze zuurstofreserves op!" Het klonk allemaal als een oplossing maar het feit dat Aysa en Lian twijfelden, liet bij Tyrin ook de twijfels overnemen. Dat er geen antwoord kwam, leek Ethan alleen maar lastiger te maken.

"Ik zeg niet dat we het moeten opgeven," mompelde Asya, haar stem zachter en schor. "Maar Ethan, kijk naar ons. We hebben niet eens genoeg gereedschap om de systemen van de raket aan te passen zoals jij zegt." Het bleek niet het antwoord te zijn waar Ethan op wachtte. "Dus wat wil je dan? Gaan zitten en wachten tot we uitgeput raken? Tot de zuurstof op is? Jij zegt dat het onmogelijk is, maar wat hebben we te verliezen?" Zijn stem werd luider en zijn houding leek zich nog meer op te spannen. Het leek zelfs of er ruis op zijn lijn begon te komen.

"Ethan, probeer te kalmeren alsjeblieft", reageerde Lian snel. Ze hadden moeten weten dat dit ging gebeuren. Ethan was de grootste van het stel en de meest opgejaagde. Het drong bij Tyrin door wat Lian al eerder had gezien. Ethan gaf geen antwoord maar wendde zich helm af waardoor Tyrin zijn blik niet kon lezen. "Ik wil het overleven, ik wil nog proberen", klonk zijn norse stem. Lian leek haar zakje met ring terug in haar mouwzak te steken. "Je haalt het niet Ethan", verzuchtte ze: "Je raakt nooit op tijd aan de raket en krijgt op tijd de zuurstof weer op gang voordat de jouwe opraakt."

"En toch wil ik het proberen", onderbrak Ethan haar: "Jullie hebben Jesper laten gaan om foute redenen, ik ga om mezelf te redden. Jullie toestemming heb ik daar niet meer voor nodig." Hij leek nog even te wachten om te zien of iemand wat zou zetten voordat ook hij vertrok uit de ruimtebasis.

"Hadden we hem niet tegen moeten houden?" vroeg Tyrin zich luidop af maar er kwam geen antwoord van geen van beiden. Of het echt zo was of vooral de angst voor wat komen zou, wist Tyrin niet zeker maar het voelde alsof zijn ademhaling steeds oppervlakkiger werd. Hij besloot niet aan de anderen te vragen hoe zij zich voelden. Hij wist dat ze allemaal hetzelfde dachten: dit was het einde.

De stilte was hetgeen dat overwon, net als de ademhalingen die steeds minder duidelijk te horen waren over hun communicatiesysteem. Asya ging op de grond zitten maar Lian liep naar de monitor toe en schakelde de communicatie uit. Waarom ze dat exact gedaan had, zou Tyrin haar nooit meer kunnen vragen. Al vreesde hij dat ze hen wilde beschermen voor de geluiden die dadelijk te horen zouden zijn. Hij besloot er niet aan te denken, Tyrin besloot om niet meer te denken.