Project L.O.W.A.

Hoofdstuk 4: De Bedreiging

Lian had verbaasd toegekeken naar de plek waar de ontbrekende vleugel zich volgens de plannen diende te bevinden. Tyrin had op een werkbank in het midden de kaarten en papieren opengeslagen. Op elke blauwdruk was de ontbrekende vleugel afgebeeld en nergens stond iets van vertragingen met de bouw. Met zijn hand ging hij langs alle tekens in de hoop eigenaardigheden te kunnen ontdekken. Die waren er voor de missie niet geweest, project L.O.W.A. was door tal van geleerden gecontroleerd. De hele wereld had hun schouders onder het project gezet om eindelijk de stap naar Mars te kunnen zetten. "Heb jij toevallig nog extra dossiers?" vroeg Tyrin over zijn schouder waar Lian zich bij de zuurstofregeling had geknield.

"Je hebt de digitale toegang", reageerde de vrouw zonder op te kijken. Alledrie droegen ze nog steeds hun ruimtepakken, weldra zouden ze die eindelijk uit kunnen doen. Tyrin knikte en opende een van de tablets, al had hij alle dossiers op Aarde zo vaak gelezen dat hij ze van buiten zou kunnen opzeggen. Ethan was intussen op zoek in de marsbasis, naar wat had Lian hem nog niet kunnen vragen. De schermen op de zuurstofregeling bleven piepen en foutmeldingen geven en Lian besefte dat ze gefrustreerd begon te raken. Dit diende haar specialiteit te zijn en toch voelde het alsof ze steeds de anderen teleurstelde.

Toch wist ze dat ze rustig diende te blijven, alles zou beteren van zodra de zuurstofregeling op punt stond. De doorbraak om koolstofdioxide om te zetten was te recent en de technieken waren te precies om het door robots te laten uitvoeren. Dan zou ze opnieuw adem kunnen halen en haar hoofd tot rust malen. Het zou voor de groepsdynamiek ook een heuse vooruitgang betekenen. Een biepje deed haar aandacht naar haar tablet gaan, het was nog beeldmateriaal dat ze van Asya had ontvangen. Eronder stonden enkele getallen die waarschijnlijk van Jesper afkomstig waren. "Wij keren terug naar de marsbasis", Asya haar stem klonk over de communicatielijnen.

"Roger", het was Ethan die antwoordde: "Wij zijn op bestemming, heeft een van jullie al een update over jullie ontwikkelingen?" Het gebrabbel dat volgde was niet verstaanbaar maar Lian wist dat het niet aan haar systeem lag. Jesper of Asya had hun lijn open laten staan terwijl ze met elkaar in overleg waren. Zelfs Tyrin was gestopt met de blauwdrukken te bestuderen om beter te kunnen luisteren.

"De eerste bevinden zijn op dit moment nog steeds het hoogst waarschijnlijk." Jesper was degene die het woord overnam. "Of ze volledig menselijk zijn, zal slechts verder onderzoek kunnen uitwijzen. Wellicht dat we van aarde later meer hulp in de analyse ervan zullen verkrijgen." Als ze contact met de aarde konden krijgen, bedacht Lian er zelf nog bij. "Een ding is zeker, uit de carnavalswinkel komen ze alvast niet", sloot Jesper zijn briefing af. Lian merkte dat ze moest glimlachen ondanks de ernst van de situatie. Misschien dat ze in een simulatie dit soort zaken zouden kunnen verwerken in het vervolg? Zover ze wist was er geen protocol voor de aanwezigheid van menselijke botten. Het team was voorbereid geweest op falen van apparatuur of als de communicatie niet vlot zou verlopen, maar dit?

Ze besloot haar aandacht weer te richten op de panelen voor haar neus. Op Aarde had ze er een record van gemaakt om zo snel mogelijk alles in technische paraatheid te brengen. Een race die ze meermaals had gewonnen van Tyrin ondanks zijn ingenieursachtergrond. "Tyr? Kan je even komen?" Toen ze over haar schouder keek, besefte ze dat Tyrin tegen zichzelf aan het prevelen was. Ze kon de taal niet verstaan en gokte dat het in Zoeloe moest zijn. Een taal die de man slechts gebruikte als hij in opperste concentratie bezig was, hun onderlinge gesprekken waren vaker in het Frans dan in het Engels wat zou moeten.

"Tyrin? Kijk je even mee?" herhaalde ze haar woorden nu wat harder waardoor de man nu wel haar kant op kwam en naast haar neer knielde. Zelfs door zijn ruimtehelm kon Lian hem zien fronsen. "Dit scherm hebben we zelfs tijdens de falende pogingen op Aarde nooit gezien?" bromde hij waardoor Lian met haar hoofd schudde. "Heb je al iets anders aan de praat gekregen?" ging Tyrin verder waardoor Lian wees naar een van de robotten die zich vlak bij Ethan bevond. "Alles werkt naar behoren, met uitzondering van de communicatie", bevestigde ze: "Enkel de communicatie die we met ons mee hebben gekregen doet het zonder enig probleem."

Zonder de helm had Tyrin waarschijnlijk zijn hand door zijn haren gehaald. "Is er een manier om die als basis te gebruiken?" Hij wist dat Lian daar waarschijnlijk zelf ook al aan had gedacht, maar toch voelde het op een manier goed om te hopen een oplossing te kunnen bieden. Lian humde als antwoord: "Om het volledig om te zetten, moet ik onze onderlinge communicatie een halt toe roepen. En zolang Asya en Jesper niet terug zijn, raak ik hun liever niet kwijt." Tyrin knikte begrijpelijk, de botten zaten ieder van hen dwars.

"Duma?" Het was Ethan die het woord had genomen. Hij was opgehouden met zijn zoektocht en had zich nu over de blauwdrukken van de Marsbasis gebogen. Tyrin krabbelde overeind. "Bij missies is er altijd een belangrijke plek waar informatie verborgen dient te worden mocht er wat gebeuren", bromde Ethan: "Zoals een vliegtuig een zwarte doos heeft." Lian spitste haar oren, daar had Ethan een punt. "Voor belangrijke missies dienen deze geheim te worden gehouden en zit er vooral geclassificeerde informatie in. Liefst niet digitaal in verband met mogelijke lekken en we zitten op een plek waar normaal gesproken nog geen mens is geweest."

Lian had op willen springen, dus daar was Ethan opzoek naar geweest! "Je wilt weten waar deze verborgen zou zijn", herhaalde Tyrin de vraag die Ethan nog niet had kunnen stellen. Lian zat te ver om Ethan te zien knikken. "Asya en ik zijn daarvan op de hoogte, maar in kader van dit onderzoek zie ik niet in waarom jullie niet op de hoogte dienen te worden gehouden." Waarom Ethan als tweede in commando de locatie niet kende, was een vraag die zich in Lians achterhoofd vormde. "Normaal ging dat zich in de vleugel bevinden die dus niet bestaat", mompelde Tyrin terwijl hij naar de plek waar de deur hoorde te zitten toe wandelde.

Wat hij deed, kon Lian vanuit haar positie niet zien. Maar het geluid van een slot dat openspringt, herkende ze uit duizenden. "Wat zit erin?"