Project L.O.W.A.

Hoofdstuk 6: De Verstoring

"Lange-termijn Onderzoek naar Wezenlijk Aanpassingsvermogen." Eerder was de communicatie tussen alle leden stilgevallen om ruimte te maken voor belangrijke berichten. Pas toen Ethan deze woorden prevelde, keek Asya op van het scherm voor haar neus. Ook zij had de testen moeten ondergaan maar geen van de foutmeldingen was eentje die ze al was tegengekomen. "Wat zei je Morris?" reageerde ze verbaasd. "Hier staat Lange-termijn Onderzoek naar Wezenlijk Aanpassingsvermogen", herhaalde Ethan zijn woorden: "Project Lange-termijn Onderzoek naar Wezenlijk Aanpassingsvermogen ook wel afgekort tot Project L.O.W.A."

Asya fronste: "Dat staat er? We weten toch dat het staat voor Project Lokalisatie en Observatie van Wetenschappelijke Activiteit?" Zelfs met het ruimtepak aan, zag ze hoe Ethan zijn schouders ophaalde. "Misschien een vorige naam?" deed Tyrin zijn duit in het zakje. "Dat zou kunnen, daarvan ben ik niet op de hoogte", reageerde Asya terwijl ze probeerde terug te denken. Zover als dat zij betrokken was bij het project was het volgens haar al Lokalisatie en Observatie van Wetenschappelijke Activiteit genoemd. Daarvoor werden ze immers naar Mars gestuurd om onderzoek uit te kunnen voeren. Misschien dat in haar eerste weken de exacte betekenis van de letters gewijzigd was?

"Staan er nog andere zaken in?" besloot ze te vragen. "Veel codes en protocollen", luidde het antwoord: "Ik probeer ze door te nemen maar er staan ook veel dingen in die logisch zijn en waarschijnlijk zelden aangepast zijn." Asya knikte in zichzelf. Ze hadden allemaal tal van formulieren moeten ondertekenen voor vertrek. Vooral elementen die te maken hadden met veiligheid en vrijwilligheid van het project. In tegenstelling tot bij andere zaken hadden ze deze allemaal wel uitgebreid doorgelezen. "Laat maar weten als je wat vind", reageerde Asya wanneer ze zich terug op het scherm voor haar richtte.

Zelfs terwijl ze de noodprotocol code intoetste, weigerde het systeem mee te werken. De blauwe lamp was aan het flikkeren en Asya wist heel zeker dat er nooit over een mogelijke blauwe lamp was geschreven. Zelfs niet in alle noodsituaties. Zachtjes prevelde ze wat in het Russisch wat Tyrin op deed kijken. Ze schudde echter enkel haar hoofd als antwoord, het vertalen ervan deed er niet toe.

"JA!" De kreet van Lian deed Tyrin opschrikken. Ook Asya draaide zich razendsnel om zodat ze kon zien waar Lian in geslaagd was. "Sorry", reageerde Lian al lachend: "Maar we hebben signaal allemaal! Of toch de eerste verbinding met de aarde die weer geslaagd is. Weldra zouden we weer boodschappen van hen ook moeten kunnen ontvangen." Asya merkte dat ze een diepe zucht slaakte, alsof ze al de hele tijd haar adem in had gehouden. Ze zou pas echt gerustgesteld zijn indien ze ook het zuurstofsysteem aan de praat hadden gekregen. "Ik kan nu ook bevestigen dat onze boodschappen richting Aarde zijn verstuurd", ging Lian opgelucht verder: "Dus het is geen onzekere communicatie meer maar al zeker eenrichtings."

"Dankjewel Lian", reageerde Asya opgelucht: "Is het systeem helder genoeg om onze eerste briefing door te sturen?" Lian stak slechts haar duim op terwijl ze verder ging met typen. Asya wilde zich verzetten om mee de communicatie te volgen maar een nieuw signaal van de zuurstofregelaar trok haar aandacht. Het was niet langer een van de vreemde schermen waar zij en Tyrin wijs uit probeerden te worden. Asya merkte dat ze fronste terwijl ze naar de vreemde tekens op het scherm keek die als een snelvaart over het scherm leken te dansen. Naast haar was Tyrin begonnen met wat hij kon over te typen.

"Het zuurstofsysteem zou een reserve moeten hebben van een dag voor mochten er problemen opduiken", mompelde Tyrin. "Klopt", bevestigde Aysa terwijl ze naar Tyrin zijn notities keek. De tekens op het het scherm begonnen ook minder snel te bewegen waardoor enkele codes langzaam maar zeker duidelijker werden. Het waren alarmcodes die op begonnen te pinken. Het waren echter niet de alarmen van het zuurstof systeem van de basis maar het gekoppelde systeem van hun eigen zuurstofsysteem van de ruimtepakken. De zuurstof omzetting was te zwaar en te gecompliceerd om mee te dragen maar zou kunnen worden aangevuld op de basis zelf. Echter was er een reserve van een dag ingebouwd voor noodgevallen.

"Het is het alarm dat we nog maar anderhalf uur over hebben", vertaalde Aysa luidop. Iets dat teken was dat ze onmiddellijk terug diende te keren naar de basis. Echter waren ze allen op de basis waar de zuurstofregeling nog steeds dienst weigerde. "Wat zei je?" Ethans stem was een herinnering dat de lijn voor iedereen open stond, ook Jesper was gestopt met zijn documenten door te nemen. Asya merkte dat ze zelf hoopte dat ze zich vergiste in de codes maar Ethan was er beter in. "Code V7689", las ze voor van het scherm.

Ethan en Lian schoten recht bij die woorden. "Is dat waarom waarom het al de hele tijd systeemfouten geeft?" bedacht Lian luidop en Asya had geen antwoord. De cijfers die over het scherm heen liepen bevatten een hoop codes, sommigen kende ze zelf niet eens. Maar Code V7689 was eentje die ze wel had geleerd, in de hoop hem nooit te moeten aanhoren. "Hoe kunnen we in hemelsnaam nu alarmen krijgen voor zuurstoftekorten? Alle vorige testen met dieren waren toch geslaagd?"

"Zullen we beginnen met allemaal rustig te blijven?" Het was Lian die reageerde voordat Asya dat kon. "Onze boodschappen naar de aarde zijn verstuurd en via die lijn zouden ze zelf ook contact met ons kunnen opnemen. Langer dan veertig minuten zou dit nooit kunnen duren." Als het alarm klopte, dan zouden die veertig minuten kostbaar zijn, maar Asya vulde dat niet aan. Dat zouden de crewleden zelf ook wel beseffen, besloot ze. Daarnaast betekende dat ook dat zuurstof beperkt zou worden tot slechts wat echt nodig was om alles effectiever te laten verlopen. In paniek raken zou alleen maar meer tegenwerken en de zuurstofreserves doen slinken. "We hebben nu een code en het is al meer informatie die we eerder wisten te verkrijgen." Asya had besloten zelf het woord weer op te nemen: "Weldra zullen we meer info verkrijgen maar voor nu doen we wat we kunnen."

"Ik denk dat ik hier wat heb." Jesper had zich niet laten horen tijdens de discussie maar was verder gegaan met de documenten.