Project L.O.W.A.

Hoofdstuk 3: De Ontregeling

"Botten? Je maakt een grapje toch?" Ethan klonk niet onder de indruk terwijl hij naar Jesper zijn uitleg luisterde. "Hoe kan dat dan?" Er kwam niet meteen een antwoord op de man zijn vraag. Samen met Tyin was hij naar de raket gelopen om daar Lian op te halen en haar te begeleiden naar de marsbasis. "Menselijke botten?" herhaalde hij voor de zekerheid, alsof Jesper fouten gemaakt zou kunnen hebben in zijn onderzoek. "Of ze menselijk zijn weten we nog niet maar zo zien ze er wel uit", klonk het antwoord Jesper. Niet dat het een vergissing was of een slechte grap. De man zei niet dat het waarschijnlijk steen was in de vorm van een bot of dat het een speling was van zijn zicht. Elke fout zou verschrikkelijk zijn maar meer logisch zijn dan een hoop menselijke botten.

"Asya heeft beeldmateriaal kunnen doorsturen", verklaarde Lian. In de tijd dat Ethan en Tyrin naar haar toe waren gekomen, had ook zij zich in haar ruimtepak weten te heesen. Op een speciaal aangepaste tablet liet ze het beeld zien aan Ethan, ook Tyrin kwam over zijn schouder meekijken. "Misschien is het toch steen?" reageerde Tyrin maar Ethan had er niet veel hoop in. Op het eerste gezicht zou het misschien een gezichtsbedrog kunnen zijn maar Jesper was geoloog en wist van alles over gesteenten. Dingen dat hemzelf veel minder konden schelen.

"Sima?" Asya haar stem vulde weer de intercom: "Zeg me alsjeblieft dat jij beter nieuws hebt." De stilte die als antwoord diende, deed Tyrin zachtjes vloeken. Boos keek Ethan naar zijn collega, met vloeken zouden ze nu nergens komen. "Lian, hoor je me nog? Of is het systeem uit de lucht?" klonk Asya haar stem dwingender.

"Nou ons systeem niet nee", verklaarde Lian: "Ik heb nog geen nieuws van de basis ontvangen. Ons communicatiesysteem staat op punt maar ik heb sinds we geland zijn geen berichten meer ontvangen." Ethan fronste door haar openbaring. "Zijn we zeker dat het slecht nieuws is?" droeg Tyrin zijn steentje bij: "We weten toch dat we op een vertraging van twintig minuten zitten, elke kant op? Dus elk antwoord kan hier pas na veertig minuten zijn." Het klonk logisch maar ieder van hen wist dat dit niet het protocol was. Van zodra Tyrin de raket veilig aan grond gezet had, zou een signaal van Aarde naar Mars zijn moeten vertrekken. Lian zou aan de hand daarvan contact kunnen opnemen met de thuisbasis. Tijdens de testen en onbemande vluchten was dat systeem geoptimaliseerd.

"Luister", nam Asya opnieuw het woord: "Morris en Duma, jullie begeleiden Sima naar de marsbasis. Commandant Keira zal inmiddels alarm hebben geslagen en dat probleem lost zichzelf heus wel op." Ethan glimlachte kleintjes maar Aysa bleek nog niet klaar te zijn. "Wij onderzoeken hier verder deze bottengrot en komen zo snel mogelijk terug naar de basis. Over een uurtje wil ik van iedereen verslag en op hun post hebben. Is dat duidelijk?" Meerdere bevestigingen vulde de lijn en ook Ethan ging beter staan. Hij was een soldaat en zijn missie was duidelijk, zijn collega's bij de marsbasis krijgen. Er was geen dreiging van buitenaf maar toch voelde de man zich niet op zijn gemak in de wetenschap dat er dingen aan de hand waren die niet voldeden aan het protocol.

"Kom op, onze basis wacht op ons", knikte hij. Er kwam niet meteen een antwoord maar Tyrin zette zich wel in beweging. Lian haalde haar schouders op terwijl Ethan hielp met een deel van de apparatuur met hen mee te nemen. Weldra zouden de marswagentjes weer in werking gesteld kunnen worden en dan hoefde ze het niet steeds te voet af te leggen. "Dit is allemaal een grote grap, toch?" mompelde Tyrin en nu was het Ethan die er geen antwoord op wist te geven.

₊˚✧˚₊

"Zie je verder nog iets?" Asya klonk nieuwsgierig maar Jesper nam het haar niet kwalijk. Als commandant van project L.O.W.A. droeg zij de eindverantwoordelijkheid. Jesper meende zich te herinneren dat ze slechts enkele maanden voor de start van de eerste testen was gepromoveerd tot commandant Petrovna Sobko. Ze waren geen groot team, de rest van de Aarde-crew stond onder leiding van commandant Keira. De nieuwe eenheden die na hen zouden komen, zouden ook onder Aysa haar leiding komen te staan totdat ze afgelost zouden worden.

"Buiten een grot die er niet hoort te zijn en nog nooit opgemerkt is door onze verkenning robots bedoel je?" reageerde Jesper zachtjes. Hij wist dat ze gewoon meer info wilde, maar veel meer kon hij niet bieden. "Oke het spijt me", veronderschuldige hij zich: "Ik meen te bedenken dat er wielsporen zich hebben afgezet, toch is deze grot op geen enkel overzicht aangeduid geweest." Misschien waren het andere sporen? Of beelde de man zich wat in? Hij wist dat hij gelijk had en dat maakte alles nog meer onbegrijpelijk. "Ik weet niet hoeveel antwoorden we van de grot zelf nog kunnen krijgen", besloot hij.

"Van de botten wel?" vroeg Asya en Jesper humde bevestigend. "Dan nemen we ze mee naar de rest. Wie weet hoelang ze hier al liggen zonder iets van zuurstoftoegang", besloot Asya waardoor Jesper een van de zakken die hij mee had voor monsters van stenen in te bewaren. Zo voorzichtig mogelijk trachtte hij de botten veilig weg te bergen voor transport. Asya scheen de grot rond met haar zaklamp: "We breken deze missie hier af, tijd om terug te keren."

Jesper knikte, hij had er niets tegen op te brengen. "Wat denk jij ervan?" besloot hij gewoon op de man af te vragen. Er was immers niemand anders hier en als Lian gelijk had dan was er een probleem met het communicatiesysteem naar aarde. "Dat ik blij ga zijn als iedereen weer eindelijk samen is", verzuchtte Asya: "Ik wil graag antwoorden, ik heb genoeg van al deze raadsels."