Το αυτοκίνητό μου αναποδογύρισε τέσσερις φορές. Ούτε που θυμάμαι πως κατάφερα να απεγκλωβιστώ από εκεί μέσα. Η αδρεναλίνη μου χτύπησε κόκκινο, και το ένστικτο επιβίωσης, με έκανε να τα καταφέρω... Σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν χρειάζεται και πολλή σκέψη· δεν έχεις και πολύ χρόνο για να σκεφτείς άλλωστε... Σαράντα δευτερόλεπτα ακόμη, κι αν αργούσα, θα είχα γίνει παρανάλωμα του πυρός...
Είναι τα εικοστά δεύτερα γενέθλιά μου και φέτος είμαι αναγκασμένη να τα περάσω στην κλινική όπου νοσηλεύομαι· αν και θα έπρεπε να είμαι ευγνώμων που τουλάχιστον θα τα γιορτάσω, όπως λέει και ο πατέρας μου... Έστω και έτσι...
Ευτυχώς για εμένα, δεν έπαθα μεγάλη ζημιά. Τουλάχιστον, τίποτα που δεν διορθώνεται. Με κρατούν μέσα κυρίως για προληπτικούς λόγους, ύστερα από εντολή του πατέρα, ο οποίος είναι πεποιημένος από την αρχή, ότι δεν πρόκειται για ατύχημα και οι άνθρωποι της αστυνομίας —που παρεπιπτόντως έχουν και τον ίδιο στην μπούκα, δεν άργησαν να του το επιβεβαιώσουν, εφόσον τα φρένα του αυτοκινήτου μου ήταν πειραγμένα. Κάποιος είχε σκοπό να του κάνει κακό, προφανώς... μιας που εγώ, δεν έχω ξεκαθάρισμα λογαριασμών με κανέναν. Αλλά, ποιος...;
Ίσως, αυτό να ήταν απλά ένα προειδοποιητικό μήνυμα, σύμφωνα με τα λεγόμενά του... αλλά είμαι σίγουρη, ότι όποιος το έκανε, θα έχει άσχημα ξεμπερδέματα... ήδη έχει βάλει τους άντρες του, να βρουν τον υπαίτιο· και θα το κάνουν...
«Ξύπνησες;» Η τραχιά φωνή του πατέρα μου με επαναφέρει απότομα στην πραγματικότητα, διαλύοντας για λίγο τις σκέψεις που με είχαν απορροφήσει.
«Ναι...» του αποκρίνομαι κι αυτός έρχεται να καθίσει κοντά μου.
Χωρίς να πει παραπανίσιες κουβέντες, με λεπτεπίλεπτες κινήσεις, τοποθετεί ένα κουτί με γλυκά και ένα μπουκέτο με δεκαέξι ολόλευκα τριαντάφυλλα στο κομοδίνο, ακριβώς δίπλα από το κρεβάτι μου.
«Μην ανησυχείς, θα τον βρούμε.»
«Το ξέρω ότι θα τον βρεις,» του απαντάω, χαρίζοντάς του ένα πονηρό χαμόγελο.
Ο πατέρας μου, μπορεί να είναι ότι είναι, αλλά δεν παύει να είναι πατέρας μου. Και ξέρω πάρα πολύ καλά, ότι θα έδινε και την ζωή του για εμένα· το ίδιο και για τον αδερφό μου, τον Έρικ.
Δύο από τους άντρες του, βρίσκονται έξω από το δωμάτιο. Ο ένας, κοντοστέκεται στο κατώφλι της πόρτας, με τα χέρια του να είναι σταυρωμένα, μπροστά από το γυμνασμένο του στήθος και ο άλλος, περιφέρεται στον διάδρομο.
DU LIEST GERADE
Υπό Έλεγχο
Romantik«Ευτυχώς, δεν με αφορούν οι φαντασιώσεις σου. Ας μείνουμε στους επαγγελματικούς όρους,» λέω και προσπαθώ να ακουστώ ψύχραιμη. «Κανένα πρόβλημα,» απαντάει με ήρεμη φωνή, ενώ πλησιάζει λίγο πιο κοντά, τόσο που η ανάσα του χτυπάει στον λαιμό μου. «Αλλά...
