Κατευθύνομαι προς το εσωτερικό του σπιτιού και νιώθω τα μάτια του καρφωμένα στην πλάτη μου. Ο Νταμιάνο με ακολουθεί με αποφασιστικά βήματα, μέχρι την στιγμή που αντικρίζουμε τον πατέρα μου, ο οποίος με περιμένει στην κορυφή της σκάλας.
«Νταμιάνο, είμαστε εντάξει,» του λέει με το γνωστό σε όλους, ψαρωτικό βλέμμα του. «Μπορείς να πηγαίνεις,» συμπληρώνει, κάνοντάς του νόημα να φύγει.
Γυρίζω ασυναίσθητα το κεφάλι μου προς τα πίσω. Ο Νταμιάνο, κάνει μεταβολή σαν αφοσιωμένος στρατιώτης και χωρίς δεύτερη κουβέντα, κατευθύνεται και πάλι προς την έξοδο. Ίσως, τελικά, να υπάρχει κάτι που πράγματι τον φοβίζει. Και αυτό, είναι ο πατέρας μου.
Εκείνος, κατεβαίνει την μεγάλη στριφογυριστή σκάλα και με πλησιάζει σιωπηλός, με το ίδιο αυστηρό ύφος, όμως προς μεγάλη μου έκπληξη, αποφασίζει να μην πει κάτι. Μου δίνει ένα φιλί στο μέτωπο και κάνει να φύγει.
«Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να σε καλέσω, ελπίζω να μου σηκώσεις το τηλέφωνο.» Μου αποκρίνεται τελικά και ο τόνος της φωνής του μου ακούγεται περισσότερο σαν απειλή. Ευτυχώς για εμένα, δεν περιμένει καν την απάντησή μου και αποχωρεί από το χώρο.
«Δεσποινίς Μπριάννα...» Η γλυκιά φωνή της Ιζαμπέλα, με διακόπτει πριν αποσυρθώ στο δωμάτιό μου. «Είναι η φίλη σας στο τηλέφωνο,» συμπληρώνει κρατώντας το ακουστικό.
Η Ιζαμπέλα είναι αρκετά εμφανίσιμη. Δουλεύει για εμάς τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Είναι νέα, λίγα χρόνια μεγαλύτερη από εμένα, περίπου στην ίδια ηλικία με τον Νταμιάνο. Τα ξανθά μαλλιά της, είναι πιασμένα σε έναν χαλαρό κότσο. Έχει σαρκώδη χείλη και έντονες γωνιές στο πρόσωπο. Γαλάζια μάτια, και θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει μοντέλο. Είναι τόσο όμορφη, που μερικές φορές παρατηρώ το προσωπικό να την χαζεύει. Άλλες πάλι, νιώθω σαν να μου κλέβει την λάμψη. Η ανεπιτήδευτη ομορφιά της κερδίζει τις εντυπώσεις, όμως, είμαστε εντελώς διαφορετικές.
«Θα απαντήσω από επάνω,» της αποκρίνομαι και κάνω να φύγω. Ένα λεπτό αργότερα, βρίσκομαι ήδη μέσα στην κρεβατοκάμαρα. Ανοίγω διάπλατα τις κουρτίνες για να επιτρέψω στο φως του δειλινού να εισχωρήσει στο χώρο και σηκώνω το ακουστικό. Είναι η Τζένιφερ...
Με την Τζένιφερ, είμαστε φίλες από το κολέγιο. Φέτος, ο πατέρας της της έκανε δώρο μια γκαλερί για τα γενέθλιά της, μιας που ανέκαθεν την ενδιέφεραν οι τέχνες. Αύριο το απόγευμα είναι τα εγκαίνια και εκείνη με κάλεσε για να μου το υπενθυμίσει.
VOCÊ ESTÁ LENDO
Υπό Έλεγχο
Romance«Ευτυχώς, δεν με αφορούν οι φαντασιώσεις σου. Ας μείνουμε στους επαγγελματικούς όρους,» λέω και προσπαθώ να ακουστώ ψύχραιμη. «Κανένα πρόβλημα,» απαντάει με ήρεμη φωνή, ενώ πλησιάζει λίγο πιο κοντά, τόσο που η ανάσα του χτυπάει στον λαιμό μου. «Αλλά...
