Υπό Έλεγχο

Κεφάλαιο 6

Το στομάχι μου σφίγγεται. Θέλω να πω κάτι, αλλά οι λέξεις μου κολλάνε. Το βλέμμα του με κρατάει φυλακισμένη. Μέχρι που η πόρτα ανοίγει απότομα...

«Τι κάνετε εδώ;» Η φωνή του Έρικ σπάει την ένταση μεταξύ μας, και ο Νταμιάνο απομακρύνεται από δίπλα μου αργά, με το συνηθισμένο ψυχρό του ύφος. Ο αδερφός μου μπαίνει στο δωμάτιο μαζί με τον Ράιαν, ο οποίος στέκεται χαμογελαστός πίσω του.

Ο Ράιαν... ο πρώην μου, που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τον άφησα να φύγει τόσο εύκολα. Πάντα είχα αυτή την αίσθηση πως κάτι έμεινε ανείπωτο ανάμεσά μας.

Είναι είκοσι πέντε ετών, ακριβώς όπως ο αδερφός μου. Οι δυο τους, κάνουν παρέα από φοιτητές. Ο Ράιαν έχει την τάση να κλέβει πάντα τις εντυπώσεις. Ειδικά σε όποια γυναίκα στέκεται δίπλα του... δεν περνάει ποτέ του απαρατήρητος. Είναι εξαιρετικά εμφανίσιμος και προέρχεται από πολύ καλή οικογένεια, με πολλά λεφτά. Πράγμα που εκτιμάει ιδιαίτερα ο πατέρας μου. Έχει πλούσια, σκούρα καστανά μαλλιά, ένα εκθαμβωτικό χαμόγελο με άψογη οδοντοστοιχία και καστανά μάτια.

«Μπριάννα,» λέει ο Ράιαν, με τη χαλαρή του φωνή και αυτό το υπερβολικά σίγουρο χαμόγελο που θυμάμαι τόσο καλά. «Σε πέτυχα επιτέλους. Πάντα ξεγλιστράς τελευταία.» Μου αποκρίνεται, πλησιάζοντάς με πιο πολύ απ' ότι θα ήθελα. Νιώθω το βλέμμα του να γλιστράει πάνω μου, σχεδόν προκλητικά.

«Δεν είναι τόσο δύσκολο να με βρεις, Ράιαν,» λέω ψυχρά, προσπαθώντας να αποφύγω το έντονο βλέμμα του. Αλλά η διάθεσή του για φλερτ, είναι εμφανές, δεν αλλάζει ποτέ. Πάντα του άρεσε να παίζει.

Ο Έρικ, ο αδερφός μου, στέκεται λίγο πιο πίσω, χαμογελαστός, σαν να παρακολουθεί την κατάσταση χωρίς καμία ανησυχία. «Ετοιμάζεστε για τα εγκαίνια;» ρωτάει, με εκείνο το αθώο ύφος που μόνο εκείνος μπορεί να προσποιηθεί τόσο καλά.

«Φυσικά,» απαντάω, ενώ ο Ράιαν δεν έχει τραβήξει τα μάτια του από πάνω μου. «Θα είσαι κι εσύ;» τον ρωτάω χωρίς να το πολυσκεφτώ, αλλά μετανιώνω αμέσως. Δεν ήθελα να δείξω ενδιαφέρον.

«Θα έρθω μόνο για σένα,» απαντάει με ένα ύφος που δείχνει ότι ξέρει πόσο άβολα με κάνει να νιώθω. Το χαμόγελό του είναι επικίνδυνα αφοπλιστικό. «Αν θέλεις μπορώ να σε συνοδεύσω...»

Με την άκρη του ματιού μου μπορώ να δω τον Νταμιάνο να σφίγγει ελαφρώς το σαγόνι του. Ξέρει ότι κάτι παίζει, αλλά δεν λέει τίποτα. Το μόνο που κάνει είναι να παρατηρεί, αφήνοντας τα μάτια του να μελετήσουν την κατάσταση, σαν να περιμένει τη στιγμή που θα επέμβει.