Υπό Έλεγχο

Κεφάλαιο 15

Σήμερα είναι μια περίεργη μέρα. Ο πατέρας μου έφυγε εκτάκτως για το Λας Βέγκας, ενώ εχθές με ενημέρωσε ότι θα πρέπει να πηγαίνω στην εταιρία μεταφορών του για όσο διάστημα θα είναι εκτός. Αυτός ήταν και ο λόγος που με έψαχνε, τελικά. Αν και ξέρω ότι οι δραστηριότητές του είναι αμφιλεγόμενες, θέλει να εξοικειωθώ με την επιχείρηση και τις διαδικασίες της, με την ελπίδα ότι αυτή η εμπειρία θα με βοηθήσει να κατανοήσω καλύτερα το πώς λειτουργεί η εταιρεία του, ξεκινώντας από αύριο κιόλας.

Έδωσα ρεπό στον Νταμιάνο και του είπα ότι θα μείνω στο σπίτι σήμερα για να προετοιμαστώ για την αυριανή μέρα. Ωστόσο, η αλήθεια είναι λίγο διαφορετική, καθώς, ετοιμάζομαι να βγω ραντεβού κρυφά με τον Ντάνιελ.

Η ώρα περνάει και η ανυπομονησία με κατακλύζει. Ετοιμάζομαι βιαστικά, επιλέγοντας ένα απλό αλλά κομψό σύνολο που με κάνει να νιώθω σιγουριά. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη, προσπαθώντας να κρύψω την αγωνία που αισθάνομαι για την κατάσταση με τον πατέρα μου και τις αβεβαιότητες της δουλειάς του, αλλά και την όλη ιστορία μου με τον Νταμιάνο.

Καθώς απομακρύνομαι από το σπίτι, το τηλέφωνό μου δονείται. Είναι μήνυμα από τον Ντάνιελ: «Πού είσαι; Σε περιμένω!» Ένα χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη μου καθώς το διαβάζω. Ίσως αυτή η βραδιά να είναι ακριβώς ότι χρειάζομαι για να ξεφύγω λίγο από τις σκέψεις μου. Ξέρω ότι πρέπει να είμαι προσεκτική και να κρατήσω μυστική αυτή τη συνάντηση, αλλά για κάποιον παράξενο λόγο η καρδιά μου χτυπά δυνατά στη σκέψη ότι θα τον δω.

(...)
Η ατμόσφαιρα στο εστιατόριο που επέλεξε για το ραντεβού μας, είναι ζεστή και φιλόξενη. Καθώς μπαίνω, η μυρωδιά των φρεσκομαγειρεμένων γκουρμέ πιάτων γεμίζει τις αισθήσεις μου και η ζωντάνια των συζητήσεων γύρω μου με κάνει να νιώθω πιο άνετα. Ο Ντάνιελ περιμένει στο τραπέζι μας, με το χαρακτηριστικό του χαμόγελο να ζωγραφίζεται στα χείλη του.

«Μπριάννα, φαίνεσαι απλά εκπληκτική.» Η φωνή του είναι τόσο γλυκιά όσο και η ατμόσφαιρα γύρω μας. «Αυτό το φόρεμα αναδεικνύει πραγματικά τη φυσική σου ομορφιά.» Τον ευχαριστώ, αλλά τα λόγια του με κάνουν να κοκκινίσω.

Η συζήτησή μας κυλάει φυσικά. Ο Ντάνιελ είναι ιδιαίτερα ευφάνταστος, με τον τρόπο που γελάει και κάνει αστεία. «Ξέρεις, κάθε φορά που σε βλέπω, αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να γίνεσαι όλο και πιο όμορφη,» μου αποκρίνεται και η φωνή του γεμίζει τον αέρα με μια ένταση που με κάνει να νιώθω ξεχωριστή.