Sevgili Günlük...

Kendi Evinin Yabancısı Olmak

( Oğuzhan'ın şarkıya girdiği kısım kadar güzel bir hayat diliyorum... )

İnsanın evim dediği yer kafasına esince çıkıp gitti yer değil, o esinti dindiğinde döndüğü yerdir...

Kısmen her insan bir eve doğar ve o evde hayatının çoğunluğunu geçirir . O evde iyi, kötü anılar yaşar. Bazen çok sever . Bazen nefret eder . Ama birde o evin yabancısı olmak vardır . Kendi evinin yabancısı olmak...

Bir zamanlar yuvan olan o ev şimdilerde hapishanen gibidir . O evin içerisindekiler ise gardiyanın . Sonra sorarsın kendine, dersin "Bir zamanlar neşe kaynağım olan eve şimdi nasıl tutsak oldum?" diye . Şimdi bu duvarlar sanki bir olmuşlar üzerime üzerime yürüyorlar gibi . Sanki sabahları artık o kadar da aydınlık değilmiş gibi . Sanki şu koca eve sığamıyor gibiyim yada duvarlar artık sandığımdan daha büyük ve daha yakındır bana . Duvarlar bana yaklaştıkça, uzaklaşıyor gibiyim hayattan . Çıkıp gitmek istediğinde, o evden gidememek... Ya korkundan gidemezsin, ya seni o eve bağlayan biri veya bir şey vardır . Ya da gidecek bir yerin yoktur sadece. 

Üçünü aynı anda nasıl yaşayabildiğimi hala sorguluyorum...

Ne zaman bu evden tek başıma çıksam, gittiğim yer market dahi olsa kendimi daha iyi hissediyorum . Bakıyorum... Beni içine hapseden duvarlara . Küçükken ne çok resimler çizerdim o duvarlara . Birde koltuğun arkasında kalan kısımlarına çizerdim ki, görüp kızmasınlar diye 😂ne güzel oyunlar oynardım halbuki ben o duvarlarla eskiden...

Ah be duvarlar... Ne yaptım lan ben size? İki resim çizdik diye mi bu tavırlarınız ? Silerdik olur biterdi . Ki zaten o resimler silineli çok oldu...

Eskiler güzeldi, eskiler özeldi ve eskiler hep eski olarak kalacak . Tekrarı olmayan bir film gibidir eskiler... En güzeli de onlardır, tekrarı olmayanda... 

Neden eskilerin değeri eskiyince anlaşılıyor hep ? Şimdi zamanda yolculuk yapabilmek için bir biletim olsa hangi yıla giderdim diye düşünüyorum... Ama karar veremiyorum. Çünkü geçip giden her bir yıl benden sevdiğim her şeyi tek tek alıp gitti . 

Ne olur zamanı biraz durdurun çünkü benim artık kaybedebilecek çok az şeyim kaldı ve ben onları da kaybedersem nasıl yaşarım bilemiyorum . Azıcık vicdanlı ol be Dünya ! Senden bir çöpünü bile almayan aciz bir insana hiçte acımıyorsun. Zalim Dünya her şeyimi aldın benden...

Oda buz gibi olmuştu, kalktım pencereyi kapattım . Aradan neredeyse 1 saat geçti oda hala buz gibi . Sonra fark ettim de soğuk olan oda değildi . Artık oda ne kadar sıcak olursa olsun ben soğumuştum...

Bir resim hayal edin . Şimdi elinize alın o resmi . Bakın iyice o resme . En sevdiğiniz insanları yerleştirin o resmin içine . Sonra resmin tam ortasına da kendinizi koyun . Şimdi ise tek tek yok oluşlarını seyredin o resimden... Hayatımın özeti tam olarak bu... Ben o resimden hep birilerinin yok oluşunu izledim . Ve şimdi ise o resmin tam ortasında yapayalnız kaldım . Bir başıma...

O resim eskiden rengarenk bir tablo gibiyken, şimdi siyah - beyaz eski bir resimden ibaret . 

Ah Dünya... bana neler borçlu olduğunu bir bilsen sen bile acırsın bana da, işte herkes gibi görmezden gelmek işine geliyor.

Sen kötülüklerini gizleyebilecek kadar da güzel değilsin Dünya.

Bunu bil yeter.