Ailesinin katilinin evinde büyüyen Ezo'nun cevaplarını bulamadığı sorularla dolu hayatı.
"Ya beni görürlerse"
"Ben saklarım seni" diye cevap verdi kendinden emin şekilde.
Daha küçük olmasına rağmen gösterdiği bu cesaret Ezoya o kadar inandırıcı gel...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🦋
Yağmur başlamıştı yine. Yağmuru fazla sevmeme rağmen sıkılmıştım. Ama boşuna sıkılmamıştım tabi.
Ayakkabım su geçiriyordu.
Emir babasının çağırmasıyla erkenden ayrıldığı için yolu yanlız ve sırılsıklam olmuş şekilde yürüyordum. Islak çoraplarımın verdiği rahatsızlık anlatılacak türden değildi. Soğuk değildi ama ellerimle kendimi sarmış durumda eve doğru koşuyordum. Yanımdan hızla geçen arabaların üzerime su sıçratmaması için yolun tam kenarındaydım. Seviyordum yağmuru,ama zamansız ve hazırlıksız olduğum şeylerden nefret ediyorum. Mesela ben sabah evden çıktığımda hava da bulut bile yoktu. Üstelik hastaydım.
Kendi düşüncelerimle yolun yarısını kat etmeden cebimde taşıdığım telefonum titredi. Telefon açmama gibi bir huyum olamadığı için adımlarımı durdurmadan cebime saldım elimi.
Bilinmeyen numara.
Telefonu açıp kulağıma tuttuğumda kaşlarım içgüdüsel olarak çatılmışdı.
+Alo?
Kimin olduğunu merak ederken duyduğum ses hiç beklemediğim birinin sesiydi.
-selam
Yanıtı Mustafa'dan alacağımı aklımın ucundan bile geçirmedim. Adımlarımı durdurdum yavaşça.
+Mustafa?
-İyi misin diye merak ettim.
+İyiyim
Dedim merakımı yutmaya çalışarak. Numaramı nereden bulmuştu?
-evde misin?
+Eve gidiyorum.
-Yoldasın yani?
+Evet.
-Ve yağmur yağıyor.
Sessiz bir çekerek tekrar yürümeye başladım.
+Dün gecede yağıyordu.
-Dün gece hasta değildin.
+Sonra hasta oldum ama.
Az önceki halime farkla yavaşlamıştım. Buraya geldiğinden sonra ilk defa sakin ve uzun konuşuyorduk.
