ထယ်ယောင်းတစ်ယောက်ဂျောင်ကုကိုသူ့အိမ်ခေါ်လာချိန်
Mr.kimတို့ရဲ့ဖူးဖူးမှုတ်အလိုလိုက်ခံအချစ်ခံဂျောင်ကုလေးက ဝက်ဝံရုပ်လေးကိုဖက်လို့ ထယ်ယောင်းကိုဘာမှမသယ်ကူ~
"အိမ်ထဲဝင်လေအသေးလေး~"
"ဟင့်အင်း တစ်ယောက်တည်းမဝင်ရဲဘူး~"
"အထဲမှာအိမ်အကူအန်တီကြီးနှစ်ယောက်ရှိတယ်
ဝင်သွားလိုက် ဘာမှမဖြစ်ဘူး~"
"ဦးနဲ့အတူတူဝင်မှာ~"
"အဲ့တာဆိုလဲ ခနလေးစောင့်~"
ယူလာတဲ့ဂျောင်ကုရဲ့အဝတ်စားအသုံးအဆောင်တွေအကုန်
ထယ်ယောင်းတစ်ယောက်တည်းကားထဲကထုတ်
အိမ်ထဲသယ်ဝင်မှအိမ်ထဲလိုက်သွားတဲ့ဂျောင်ကု~
"အထုပ်တွေသယ်ကူပါ့မယ်အစ်ကိုလေး~"
"ဒါတွေအကုန်ကျွန်တော့်အခန်းထဲထည့်လိုက်ပါ~"
"Nae~"
"ဦးပြောတဲ့အိမ်အကူအန်တီကြီးဆိုတာ သူတို့လား~"
"အသေးလေးအတွက်အန်တီကြီးတွေလေ~"
ထယ်ယောင်းရဲ့အိမ်အကူနှစ်ယောက်က
အသက်သုံးဆယ်ဝန်းကျင်အရွယ်မိန်းမတွေဖြစ်ပြီး
အချောအလှအကိတ်တွေမို့ဂျောင်ကုအလိုမကျချင်~
"ဦးကနှာဘူးကြီးထင်တယ်~"
"မလိမ်ဘဲဝန်ခံရရင်တော့ဟုတ်ပါတယ် ဒါဘေမဲ့
အိမ်အကူတွေကိုပါ ဘူးတဲ့အထိမဟုတ်ပါဘူး~"
"ထားပါတော့ အိပ်ခန်းကဘယ်မှာလဲ
ဂျောင်အီပင်ပန်းနေပြီ အနားယူခိုင်းရတော့မှာ~"
"ဂျောင်အီကဘယ်သူလဲ~"
"သူလေ သူ့နာမည်ကဂျွန်ဂျောင်အီတဲ့~"
ဝက်ဝံရုပ်ကိုပြလာတဲ့ဂျောင်ကုကြောင့်
ထယ်ယောင်းမှာ ကလေးစိတ်မကုန်သေးတဲ့ဂျောင်ကုကိုကြည့်ရင်းခေါင်းခါလို့~
"လိုက်ခဲ့ အခန်းပြပေးမယ်~"
"ဟုတ် ပြီးရင် ဖွားဖွားတို့ကိုVideo Callခေါ်ရဦးမှာ~"
"အင်းပါ လာ ဦးနဲ့အတူတူပြောရအောင်~"
"ဦးအိမ်က လှေကားကလဲရှည်လိုက်တာ
တိုတိုလေးလုပ်လို့မရဘူးလား~"
YOU ARE READING
~~သွေး~~
General Fictionဤficသည် စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္ စာေရးသူ၏စိတ္ကူးသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
