ထယ်ယောင်းတစ်ယောက်Seoulမြို့ရဲ့
နာမည်ကြီးတက္ကသိုလ်မှာတက်ရောက်ရတဲ့အတွက်
သူနေခဲ့တဲ့နယ်မြို့လေးနဲ့မတူကွဲပြားတဲ့အမြင်သစ်တွေရတာတော့အမှန်~
"Oppaနဲ့သူငယ်ချင်းလုပ်လို့ရမလား~"
"မရဘူး တစ်ယောက်တည်းအေးဆေးနေချင်တယ်~"
"ရက်စက်လိုက်တာ~"
ဘယ်လောက်ဘဲကျောင်းပြောင်းဖြစ်နေပါစေ
သူငယ်ချင်းမရှာ ဘာကိုမှအရေးမလုပ်တဲ့ထယ်ယောင်းက
seoulကိုပြောင်းလာရတာတကယ်မပျော်~
*ပျင်းစရာကောင်းလိုက်တာ~*
ထယ်ယောင်းဟာ ကျောင်းအသစ်လေးမှာ
တစ်နေ့လုံးစိတ်မပါလက်မပါနဲ့စာသင်ပြီးနောက်
အိမ်ပြန်လာတော့ သူတို့အိမ်အနီးကသစ်ပင်ရိပ်အောက်မှာ
ကျောက်ခဲလေးတွေနဲ့ပစ်ပေါက်ဆော့ကစားနေတဲ့kookieလေးကိုတွေ့ပြီ~
*အဲ့ဒီကလေးက ဘာလုပ်နေပြန်တာလဲ မဟုတ်မှ
သူ့အမေဆီဧည့်သည်လာလို့များလား~*
"ငါ့ကိစ္စမဟုတ်ပါဘူးလေ~"
"ဦးရေးကြီး ကျောင်းပန်လာတာရား~"
ကရုစိုက်မနေဘဲထွက်သွားဖို့အလုပ်
ကလေးဆီကခေါ်သံကြောင့် စိတ်ပျက်ဟန်နဲ့
ပြန်လှည့်ပြီးစကားဆိုရပြန်တဲ့ထယ်ယောင်း~
"ငါကဦးလေးကြီးမဟုတ်..ဟူးး ထားပါ မင်းရဲ့အမေနဲ့ငါကသက်တူရွယ်တူလောက်ဘဲကို~"
"kookieကကျောင်းသွားရသေးဘူး~"
"ငယ်သေးလို့နေမှာပေါ့~ငါသွားတော့မယ်~"
"kookieနဲ့တူတူ ကကြားကြမယ်ရေ~"
"မကစားချင်ပါဘူး ငါကကလေးလဲမဟုတ်~"
"ဘာလို့လဲ kookieနဲ့ချော့မယ်လေ~"
ကလေးရဲ့ပုံစံကအရမ်းကိုအထီးကျန်နေပုံပေါ်တာကြောင့်
ထယ်ယောင်းသက်ပြင်းအသာချကာ
kookieဘက်လက်လှမ်းပေးလိုက်ရင်း~
"လာခဲ့ ငါ့အိမ်ကိုသွားမယ်~"
"Ommaက မလိုက်သွားရဘူးတဲ့~"
"အဲ့တာဆိုလဲ ဒီမှာဘဲနေခဲ့လိုက်တော့~"
"ဟင့်အင်း လိုက်မှာ~"
"အဲ့တာများ လာခဲ့~"
ထယ်ယောင်းကkookieရဲ့လက်ဖောင်းဖောင်းသေးသေးလေးကိုကိုင်ကာ သူ့အိမ်ကိုခေါ်သွားတော့
သူ့မိဘတွေကအလုပ်ကနေမပြန်လာကြသေးတာမို့
kookieကိုသူ့အခန့်ထဲဘဲခေါ်သွားလိုက်တယ်။
YOU ARE READING
~~သွေး~~
General Fictionဤficသည် စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္ စာေရးသူ၏စိတ္ကူးသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
