ထယ်ယောင်းတစ်ယောက် ဂျောင်ကုကိုငိုအောင်လုပ်လို့
မိဘတွေဆီကနေအဆူခံရရုံမက
ဂျောင်ကုဆီကပါအပြစ်တင်ခံရတော့တော်တော်လေးကိုအီသွားပြီ~
"မျက်နှာတော်တော်ချောင်သွားပါလားceo~"
"အသေးလေးဂျီကျလို့ မနေ့ညကလဲတစ်ညလုံးမအိပ်ရဘူးလေ ဒါနဲ့ဆို ငါမအိပ်ရတာနှစ်ညရှိပြီ~"
"မနေ့ကကျွန်တော်လဲ ကောင်းကောင်းပြောပြီးကြိုပါတယ်
ဒါဘေမဲ့သူက ကျွန်တော်ခေါ်လိုက်တာနဲ့ငိုတော့တာ~"
"အင်း လူကြောက်လို့လေ
ဒီနေ့တော့ ကိုယ်တိုင်သွားကြိုမှဖြစ်မယ်~"
"အမှန်ဘဲ ceoကိုယ်တိုင်သွားကြိုတော့~"
"အလုပ်အတွက်နောက်ထပ်ဘာအစီစဥ်တွေရှိလဲပြောဦး~"
"လောလောဆယ်တော့မရှိပါဘူးceo
စစ်ပြီးသားfileတွေလက်မှတ်ထိုးရုံပါဘဲ~"
"အဲ့တာကောင်းတယ် ငါခနလောက်အိပ်လိုက်ဦးမယ်
ဘယ်သူ့ကိုမှလာမနှောက်ယှက်ခိုင်းနဲ့
ကျောင်းကြိုချိန်နာရီဝက်အလိုမှာ ငါ့ကိုလာနိုး~"
"ဟုတ်ကဲ့ပါceo~"
အိပ်ရေးပျက်တာကနှစ်ညဆက်သွားပြီမို့
ထယ်ယောင်းတစ်ယောက်coffeeတောင်မကယ်နိုင်တော့ဘဲရုံးခန်းထဲကsofaပေါ်မှာအိပ်ရပြီ~
"ဟျောင့်~~မင်းကစကားလဲမပြောဘူးနော်
တစ်ချိန်လုံးစာဘဲလုပ်နေတာ~"
".........."
"ကြည့် အခုလဲမပြောပြန်ဘူး ဘာဖြစ်လို့လဲ~"
"မပြောချင်လို့ပေါ့~"
"အသံကလဲသေးသေးလေး လူကလဲသေးသေးလေး
ငါ့အထင်မင်းကသာမာန်ထက် ကြီးထွားမှုနှုန်းနောက်ကျတယ်ထင်တယ် ဟုတ်လား~"
"ငါ့ဟာငါ ကြီးကြီးသေးသေးပေါ့ လျှာကိုရှည်တယ်~"
"ဟာ စွာတယ်နော် မျက်စောင်းလဲထိုးတတ်တယ်ကြည့်စမ်း
ချစ်စရာလေးဘဲ~"
ကျောင်းပြောင်းလာတာ အနိုင်ကျင့်ခံရတာမျိုးမရှိဘေမဲ့
ယောကျာ်းလေးတစ်ချို့ရဲ့ ရိရိသဲ့သဲ့မထိတထိစကားတွေကို
ခနခနကြားရတာမို့ ဂျောင်ကုစိတ်အလိုမကျ~
YOU ARE READING
~~သွေး~~
General Fictionဤficသည် စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္ စာေရးသူ၏စိတ္ကူးသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
