Kirlenmiş Duygular + 21

23.bölüm ( acı gerçekler + 18 )

2 hafta önce...

Kaynar suyun vücudumun yakmasına izin vermiştim.
Belki içimdeki acı bir nebze rahatlar diye, kaç saattir duşun altın idim.
Bir saat mi ? İki saat mi ? Ah saatler neredeyse saat öğleni geçiyordu hala duş kabinin içinde sıcak suyun derimi yakmasına izin veriyordum.

bacaklarımın arasında akan kırmızı sıvı sızdığında hamile olduğum gelmişti, aklıma
Tanrım ne yapıyordum ben nasıl bir vicdansız olabilirim.

Bebeğimi kaybediyorum.

Suyu kapatıp hızla yere baktım. Suyla kırmızı sıvı birbirine karışmış pembe bir renk almıştı.

Kasıklarımda ağrı sızı yoktu, neden kanamam olmuştu. Kalbimin ruhumun acısıdan başka hiçbir şeyi düşünemez olmuştum.

Üzerime bornozumu giyip banyoyadan çıkmadan elime bir ped aldım.

Üzerimi giyinip saçlarımı nemli tepeden dağınık bir topuz yapıp buruşturup attığım not kağıdını elime alıp çantamı arabanın anahtarıyla birlikte evden çıktım.

Evin dış kapısından çıkarken arabama doğru yürürken bana seslenen tanıdık sesle yürümeye devam ettim.

" Miray!! " dedi İrem.

Arkama bakmadan arabama bineceğimde kolumda tutup arabaya binmeme engel olmuştu, İrem.

" kaç defa seslendim
sana duymuyorsun beni ? "

Öylece donuk bir şekilde İrem'e baktım.
Ona yalan söylediğimi iftira attığını söylediği için çok kırgındım.
En yakın arkadaşım kardeşimdi nasıl iftira attığımı yalan söylediğimi düşündürdü.

Erdinç'ten daha çok canımı yakmıştı.

" ne istiyorsun İrem, ? Beni suçlamaya mı geldin? Sana nasıl iftira attığımı beni suçlamaya devam mi edeceksin? " bıkkın çıkan sesimle.

İrem, karşımda ağlayarak konuşmaya başladığında donuk bir ifadeyle onu izliyordum akıtacak göz yaşlarım tükenmişti.

" be..ben özür dilerim " dedi.

Hıçkırarak ağlayarak devam etti. " Onlar birlikteler onları gördüm. Mert, Buket'i gördüm. " dedi.

" bitti mi ? Konuşman
gitmem gerek " dedim.

Yine kolumdan tutup engel olmuştu, iyi olmadığımı anlamıştı, gözlerimin içi kan çanağına dönmüştü. Yüzüm sapsarı olmuş betim benzim atmıştı.

" neyin var Miray ? " dedi.

" bırak beni gitmeliyim. " dedim.

" nereye? Bu haldeyken
nereye gideceksin? " dedi.

Endişeli çıkan sesiyle, kendi derdini unutmuş benimle ilgilenmeye başlamıştı.

Elimdeki arabamın anahtarını alıp direksiyona kendi geçti. İtiraz edecek halim yoktu, şoför koltuğuna yanındaki koltuğa yerimi aldığımda.

Hastaneye gideceğimi söylemiştim.
Kanamamım olduğunu söylediğim de bana cevap vermeden gaza yüklenip hastaneye doğru yola koyulmuştu.

Hastaneye giriş yaptığımızda muayene olacağım odaya girip doktorun geldiği sedye uzanıp muayene olacağımda doktorum kanamamın normal olduğunu ve düşük tehlikesinin bulunmamasını söylediğinde rahatlamıştım.

İçimin rahatlaması için ultrason ile beni muayene edeceğini söylediğinde bebeğimin kalp atışını tekrar duyacağımın heyecanıyla elbisemi göğüsümün altına kadar çektim.