හසරාග්ර (non fic BL)

පර ගල්

ටිං ! ඩොං !

"Coming........"

දණිස්ස ගාවට කොට කලිසමක් ඇඳගෙන ඒකට ස්කිනර් එකක් ඇඳගෙන උන්නු මැදි වයසේ උනත් තාමත් හැඩ ගෑණු කෙනෙක් ඇවිදින් දොර ඇරියා ඒ නිවාස සංකීර්ණයක තිබුන ගෙදර දොර.

"අ....... කව්ද මේ ?"

"මම...... නාභිගෙ classmate කෙනෙක්."

"නාභිගෙ ? ආහ් ! අපේ කිස්ගෙ. එන්න පුතා ඇතුලට.... come. ක්‍රස්ට නින්ද ගිහින්, මන් කතාකරන්නම්කො."

කොට කලිසමකට සුදු පාට බැගී ටී ෂර්ටුවක් ඇඳගෙන උන්නු කොල්ලට ඒ ගෑණු කෙනා ඇතුලට ආරාධනා කරේ පුතාගෙ යාළුවෙක් බව කිව්වට පස්සෙ.

"No thanks aunty. මේ ටික දෙන්නකො..... මම මේ...මේ.... වෙන වැඩකට ළඟට ආපු ගමන්. So I have to go."

කිරි පැකට්, අයිස් ක්‍රීම්, කෝමාරිකා බීම, නේක ජාති වල සැර නැති කෑම ජාති පුරවපු තඩි මල්ලක් නාභිගෙ අම්මගෙ අතට දීපු ඒ කොල්ලා ක්ෂණිකව යන්න හැරුණා.

"අනේ ළමයෝ....... කව්රු දුන්නා කියලද එතකොට කියන්න ඕනි ?"

"ම්..... රනූර්.... එක්කො නිකම් යාළුවෙක් දුන්නා කියන්නකො ඇන්ටි, නම කියන්න එපා."

මොකක් කියන්නද කියලා හරියටම හිතාගන්න බැරි උන රනූර් එහෙම කියාගෙන පුළුවන් ඉක්මණින් එතනින් ආවෙ එක්ටැම්ගෙට පැන්න දීඝගාමීනි ගානට, හරි හදිස්සියෙන්. 

"Who was there ?"

හොස්පිල් එකෙන් වරුවක් තියාගෙන ගෙදර එව්වයින් පස්සෙ ඇඳට වැටුන නාභි, ඇහැරෙනකොට දහයත් පහු වෙලා තිබුනා. යන්තම් ඇඟට සුව ගතියක් දැනෙනකොට ඒත් එක්කම යකෙක් කන්න බඩගින්නක් ආපු එයා කුස්සිය පැත්තට යන්න එනකොටයි ඇහුනෙ අම්මා කාත් එක්කදෝ කතා කරන හඬ.

"He said he is a classmate of yours and gave this. මොකද්ද ඒ ළමයාගෙ නම කිව්වේ...... මේහ්, ආ.... රනූර්. It was Ranoor."

"What the.... Was it really Ranoor ? A tall boy with bare shoulders and have fluffy lips.... Are u sure mom ?"

අම්මාගෙ අතේ තිබ්බ මල්ල අරගෙන ඒක ඇතුලට එබුන නාභි එහෙම ඇහුවෙ සෑහෙන පුදුමෙන්. කොහොම විශ්වාස කරන්නද ඉතින් මේ ඇහෙන කතන්නද ? කොට කලිසමක් ගහගෙන උඩට මක්කවත් නැතුව උන්නු නාභිට හිතුනෙම මේක නින්දෙන් ඇහෙන විකාරයක් වෙන්න ඇති කියලා.