ℍ𝔸ℝ𝕆ℍ𝔸ℝ𝔸 | NONFICTION (ONGOING) BL

19 කොටස

ඔරෙ පියා...........කියන්නෙ මන් ආසම හින්දි සින්දුවක්. අම්මල ගියාට පස්සෙ මන් හිටියෙ එළිය බංකුවට වෙලා වාඩි වෙලා බටනලාවෙන් සින්දුව පිඹ පිඹ. Note මතක තිබුණෙ නෑ කලින් play කරල තිබුණට youtube එකෙත් බලල තමා හොයාගත්තෙ. පොඩ්ඩක් try කරාම ශේප් මට හුරුයි ඒක කොහොමත්.

ඒත් ඒ music එකේ තිබුණෙ වේදනාත්මක හඩක් කියල මට තවත් තේරුණේ මගෙ බටනලාවෙ සද්දෙ මගෙම කන් වලට ඇහෙද්දි දුක හිතෙන දේවල්ම හිතට එන්න ගත්තට පස්සෙ. අම්මා ඇවිල්ල යන වෙලාවෙ මාව බදාගෙන මූණ පුරාම හාදු තිව්ව හැටි මට මතක් උණා. ඒ නිසාම මන් ඇස් තද කරල වහගෙන දිගටම බටනලාව play කලේ.ඇස් වල කදුළු පිරිලා දරාගන්න බැරිම තැනද කොහෙද කදුළු බින්දු දෙක තුණක් කම්මුල දිගේ පහලට ලිස්සල ගියා.ඒ වෙලාවෙ මට චුට්ටක් ඇඩුනා තමයි. ඒත් ඒ ඇහුණ සද්දෙ මන් හුස්ම ගත්ත සද්දෙ නෙමේ. මට ඒ හුස්ම ඇහුනෙ මට ටිකක් පිටිපස්සෙන් . හරියටම මගෙ බෙල්ල ගාවින්. හුළඟත් එක්ක ඇදිල ආවෙ සීතලම විතරක් නෙමේ කියල මට තේරුණා. ඒත් මන් බටනලාව පිඹින එක නතර කරෙත් නෑ. ඇස් දෙක තද කරල වහගෙන මන් එක දිගටම බටනලාව පිම්බා. මට ඕනෙ උණේ challenge කරන්න. රංගා අයියා කිව්ව වගේ හිතේ අයියනෙ වටින්නෙ. ඉතින් මන් හයියයි. ඔය කාටවත් මාව පාලනය කරන්න බෑ..ඒත් මට දරුණුවටම දැනුණා ඒ අත මගෙ ඉණේ ගෑවෙන හැටි. කවුරුත්ම පේන්න නොහිටියත් මට දැනුණා මගෙ ඇග දිගේ දුවන අසහනකාරී හුස්ම මගෙ සුවද විදින්න try කරන හැටි.

" අයියේ.."

මන් කෑ ගැහුවෙ බයට. ඇත්තටම මට බය හිතුණා. රංගා අයියා හිටියෙ පිටිපස්සෙ බෙහෙත් හදන තැන වෙන්න ඕනෙ. ඒත් එයා කර කර හිටපු වැඩේ දාල ඉස්සරහට දුවන් ආවා. සමහර විට මන් කෑ ගහපු නිසා එයා බය වෙන්න ඇති. මන්පොඩි එකෙක් වගේ ඇස් වල කදුළු පුරවන් හිටියෙ. රංගා අයියා ඇවිල්ල බංකුවෙන් ඉදගෙන මගෙ දිහා බලන් හිටියෙ මන් මොකුත් නොකියා හිටිය නිසා වෙන්න ඇති.

" පොඩි එකො.....මොකද උණෙහ්?"

මන් අයියා දිහා බැලුවෙවත් නෑ.ඒ මගෙ ඇස් වල කදුළු පෙනෙයි කියල. මන් බිම බලාගෙනම හිටියා. රංගා අයියා මගෙ නිකටෙන් අත තියල මගෙ ඔළුව හෙමින් සැරේ උඩට ඉස්සුවා. එයා දකින්න ඇති මගෙ කදුලු. එක දිගටම මගෙ ඇස් දිහා බලන් හිටියෙ ඒ නිසා වෙන්න ඇති.