" මේ පැළ වලට පස් බුරුලට තියෙන්න ඕනෙ. එතකොට තමයි හොඳට මුල් අදින්නෙ. අනිත් එක මේව පුංචි පැළ..පස ගොඩක් තදට තිබ්බොත් මුල් අදින්නෙ නෑ...."
අම්මා පැත්තක අපි කලින් දවසෙ පස් බුරුල් කරල පොහොර දාල හදපු තැන යන්තම් ලොකු වෙච්ච හෙන්දිරික්කා පැළ එකින් එක අරන් පසට යට කරනකල් මන් එතම බිම එරමිණියා ගොතන් වාඩි වෙලා බලාගෙන හිටියා පස් ගොඩේම..
" ශනූ ඔය පැළ ටිකත් අරන් දෙන්න ඔය රෝස පාට ඒවා..."
අම්මා කිව්වම මන් මට එහාපැත්තෙන් පත්තර කොළයක් උඩ තිබුණ පැළ ටිකත් අරන් අම්මට දුන්නා.
" අම්මෙ.මන් දෙයක් අහන්නද?"
" අහන්න.."
" මන් මේක නිකන් අහන්නෙ...ෆිල්ම් එකක දැකල.. ඒ කෙනා තමන් ආදරේ කරන කෙනා වෙන අය දිහා බලනවට කතා කරනවට හිතනවට පවා අකමැතියි.. ඊරිසියයි.. එයාගෙ හිත රිදෙනවා අඬනවා හේතුවක් නැතුවම. ඒත් ඒ කෙනාට ඕනෙ වෙන අයට නොදී එයාව තමන්ටම අයිති කරගන්න වගේ දෙයක්.. ඒක හරි දෙයක්ද?"
" නෑ...."
අම්මා ගත් කටටම කිව්වම මන් ගැස්සුණා.
" ඇයි?"
" ආදරේ කියන්නෙ එහෙම දෙයක් නෙමේ ශනූ..මන් ඔයාට කිව්වෙ..ඔයා හිතන්න ආදරේ කියන්නෙ මේ පොඩි පැළේ කියල..අපි ඒක මෙන්න මෙහෙම හිටවනවා හදවතේ..."
අම්මා හෙන්දිරික්කා පැළයක් අරන් පස් වලට යට කරද්දි මන් ඇස් දෙකත් ලොකු කරන් බලාගෙන හිටියා.
" පස් ගොඩක් තදට තිබ්බොත්? සමහර විට මුල් අදින්න ගොඩක් දවස් යනවා..එහෙම නැත්තන් මුල් අදින්නැතුව මැරිලා යනවා.. ආදරෙත් ඒ වගේ..මේ බුරුල් පස වගේ ඒ මුල් අදින හදවත ඇතුළෙ ආදරේට පැළ වෙන්න නිදහස බුරුල තියෙන්න ඕනෙ. මුල් කාලෙ ඒ නිදහස දුන්නම.. ඒ මුලම පස බදල අල්ලගන්නවා. පස ටිකෙන් ටික තද වෙලා ගහ මුල් වලින් තදටම පස් එක්ක බැඳෙනවා.. ඊටපස්සෙ ඒ ගහ ලොකු වෙලා අන්න අර වගේ මල් පිපෙනවා"
අම්මා ගේට්ටුව අයිනෙ මල් පිරිච්ච හෙන්දිරික්කා ගස් වලට ඇඟිල්ල දික් කරන ගමන් කිව්වා.මන් කල්පනා කළා.. ඔව් අම්මා හරි.. මට ලොකූ ලැජ්ජාවක් දැනෙද්දි අත් වලින් මූණ වහන් පහතට උණා..මට ඇහුණා අම්මත් හිනාවෙනවා..

YOU ARE READING
ℍ𝔸ℝ𝕆ℍ𝔸ℝ𝔸 | NONFICTION (ONGOING) BL
Non-Fictionඅයාලේ ගිය මොනර පිහාටුවකට, සුවද ගහන අරලිය මලක ආදරේ කොහොම දැනේවිද? 🤍🤍🤍🤍🤍🤍🤍🤍🤍