ℍ𝔸ℝ𝕆ℍ𝔸ℝ𝔸 | NONFICTION (ONGOING) BL

48 කොටස

ඈතින් කිරිවෙහෙර පෙනෙද්දි පාර දෙපැත්තෙ මල් කඩවල් වල බුදු සාධු ඉස්සරහ පරවෙන්න පොර කන මල් ඇහැ ගැටෙද්දි පාර දිගට වෙහෙර වඳින්න අත් අල්ලන් යන ආදර වන්තයො දකිද්දි, දේවාලෙ සීනු හඬයි වෙහෙරෙ සාධු හඬයි ඇහෙද්දි , මගෙ හිතට මොකද්දෝ අමුතු සැනසීමක් දැනුණා.සෙරෙප්පු නැති කකුළෙ චූටි චූටි ගල් කැට ඇනෙද්දි මට පුදුම තරම් සනීපයක් දැනුණා. මහරු අයියා මගෙ ලඟ ඉදියද, තිසාන් අයියා අපේ පස්සෙන් ආවද කියලවත් මට ලොකු මතකයක් තිබුණෙ නෑ. ඒ වෙලාවෙ මට ඇහුණ පෙනුණ දේවල් එක්ක මන් හෙමින් සැරේ ඉස්සරාට ගියා. මාව පහු කරගෙන යන මගෙත් එක්කම ඉස්සරහට යන මිනිස්සු අතරින් මන් හෙව්වෙ එක්කෙනෙක්ව විතරයි. ඒ කොතනින් හරි ආර්යු අයියා ඇවිල්ල "ශනූ" කියල අතවනයි කියල..ඒ දර්ශනය මගෙ හිතේ මැවෙද්දි ඉබේම වගේ මගේ මූණට හිනාවක් ආවා.

මගෙනුත් ගන්න මල් අපෙනුත් ගන්න මල් කියල කෑ ගහන මල් විකුණන සීදේවිල ටික පහු කරගෙන යන්තම් ඉස්සරාට යද්දිම කොහෙදෝ ඉඳන් ආව පොඩි එකෙක් මගෙ අතේ එල්ලුණා. අවුරුදු 4,5 වගේ වයස ඇති... සුදුපාට ගවුමක් ඇඳල කොණ්ඩ කරල් දෙකක් ගොතලා හිටිය පුංචි කෙල්ලෙක් ඒ. එයාගෙ අතේ රතු පාට රෝස මලකුත් තිබුණා.මම වටපිටාව බැලුවෙ එයාගෙ අම්මා තාත්තා කොහෙහරි ඇති කියලා. ඒත් ඒ ළමයා මගෙ අතින් ඇද ඇද මට පහත් වෙන්න කියල අතවැනුවා. ඒ නිසාම මන් හිනාවෙලා ඒ පුංචි කෙල්ලගෙ ඔළුවත් අතගාල එක දනහිසක් බිම තියල වාඩි උණා..

" මෙන්න මේක ඔයාට දෙන්න කිව්වා...."

එයා අතේ තිබ්බ රෝස මගෙ මට දික් කරල ඒම කිව්වම මගෙ ඇස් දෙක ඉබේම හීනි වෙලා ගියා..

" මට?"

" ඔව්..."

" කවුද?"

මට ඒකට උත්තරයක් හම්බුන්නෑ.. ඒ ළමයා උරහිස් උස්සල අත් දෙක දෙපැත්තට දික් කරේ කටත් ඇද කරන ගමන්. මන් ඒ අතේ තිබුණ රෝස මල අතට ගත්ත ගමන් එයා මගෙ අතින් අතෑරලා පැත්තක තිබුණ මල් කඩේකට දිව්වා. මන් එයා යනකල්ම බලාගෙන හිටියා.ඒත් ඒ කඩේ ගාව හිටියෙ ඒ බබයි එයාගෙ අම්මායි කියල හිතන්න පුළුවන් ගෑණු කෙනෙකුයි විතරයි. ඔන්න ඔහෙ ඕනේකක්..මලක්නෙ කියල මාත් නිකා හිටියා..