It's never been your's

4.Napiecie w powietrzu

Olivia próbowała zapanować nad emocjami, gdy rozmawiała z Adamem, jednym z kolegów Jamesa. Jego uśmiech był zbyt szeroki, a jego oczy zbyt zainteresowane.
- Słuchaj, Olivia- zaczął, zbliżając się do niej.

- możesz być w moim świecie. Nie musisz trzymać się Jamesa. Zasługujesz na kogoś, kto cię doceni.

-Nie interesuje mnie to. - odpowiedziała, starając się brzmieć stanowczo, ale w głębi duszy czuła się nieswojo.

- A co, jeśli to nie jest takie złe?- Adam uśmiechnął się, a w jego głosie brzmiała nutka przekory.

- Możesz mieć lepsze życie, jeśli tylko zechcesz.

Olivia cofnęła się nieco, nieufnie patrząc na niego.
- Nie chcę nic od ciebie. Proszę, zostaw mnie w spokoju.

W tym momencie drzwi do salonu otworzyły się z impetem, a James wszedł do pokoju. Jego spojrzenie natychmiast padło na Adama, który zbyt blisko zbliżył się do Olivii.
-Co tu się dzieje?- zapytał chłodno, a jego głos brzmiał jak grzmot.

Adam zaskoczony odwrócił się, próbując zachować swój urok.
- Nic wielkiego, James. Po prostu rozmawialiśmy z Olivią. Próbuję ją pocieszyć.

James skrzyżował ramiona na piersi, jego wyraz twarzy stał się jeszcze bardziej groźny.
- Rozmawiać? Wygląda to bardziej jak zastraszanie.

- Nie przesadzaj, stary.- odpowiedział Adam, wciąż nie rozumiejąc powagi sytuacji.
-Po prostu zapraszam ją do rozmowy. Nie jest twoją własnością.

Olivia, czując narastające napięcie, próbowała przerwać ten konflikt.
-Nie ma potrzeby się kłócić. Naprawdę, ja...

- Cicho!- warknął James, nie zważając na jej słowa. Jego uwagę skupił na Adamie.
- Nie powinieneś się z nią tak zachowywać. Pamiętaj, gdzie jesteśmy.

Adam uniósł brwi, nie bacząc na ostrzeżenie.
- A co mi zrobisz? Chcesz, żebym ją zostawił? Ona sama zdecyduje, z kim chce być, a nie ty!

Słowa Adama były jak iskra na prochowej beczce. James ruszył w jego stronę, a powietrze zgęstniało od napięcia.
- Odejdź od niej, Adam. Nie bądź idiotą.

Adam nie ustępował.
- Nie jestem twoim psem. Nie będę się cofał tylko dlatego, że ty tak chcesz.

W mgnieniu oka James zareagował. Wyskoczył do przodu, a jego pięść uderzyła Adama z pełną siłą. Cios był tak mocny, że Adam zatoczył się do tyłu i upadł na podłogę, zaskoczony i zdezorientowany.

Olivia cofnęła się, wstrzymując oddech.
- James, nie!- krzyknęła, widząc, jak James rzuca się na Adama.
-Przestań, proszę!

James nie zwracał na nią uwagi, jego adrenalina pulsowała, gdy zadał kolejny cios.
- Nie dotykaj jej!- wrzasnął, całkowicie skupiony na Adamie, który próbował się podnieść.

Zaraz po tym wybuchu chaosu Olivia próbowała się wycofać, ale niefortunnym zbiegiem okoliczności James i Adam przewrócili się w jej stronę, a jeden z ciosów, który zadał James, trafił ją w twarz.

- Aaa!- krzyknęła, chwytając się za policzek, poczuła, jak gorąca fala bólu przechodzi przez jej ciało.
- Nie! Co wy robicie?! - krzyknął inny kolega Jamesa.

James natychmiast zatrzymał się, jego wzrok zamarł, gdy uświadomił sobie, co się stało.
- kurwa.. Olivia, przepraszam! - rzucił, odwracając się do niej z nagłym poczuciem winy.
- Nie chciałem cię uderzyć. Chciałem tylko...!

Adam, wciąż na ziemi, zaśmiał się z goryczą. - Zobacz, co zrobiłeś! Jesteś nieodpowiedzialnym idiotą!

Olivia, wciąż w szoku, patrzyła na Jamesa, jej niebieskie oczy były wypełnione łzami.
- To wszystko jest szaleństwem! Nie chcę tu być!

James, zaintrygowany jej bólem, wstał, czując, że sytuacja wymknęła się spod kontroli.
- Muszę cię przeprosić. Nie miałem na to wpływu. To był .. błąd.

- Błąd?- powtórzyła z ironią, otarła łzy z policzków. - Błąd to coś, co możesz naprawić. Ale nie to, co się stało!

Olivia czuła, że strach i złość przekształcają się w coś nowego. Coś, co zdawało się przypominać determinację.
- Nie chcę być w waszym świecie. Nie chcę być częścią tej brutalnej gry!

James zrozumiał, że sytuacja wymknęła się z jego rąk.
- Olivia, proszę, nie mów tak. Ja... chcę cię chronić. Zrozum to.

Olivia pokręciła głową, jej serce biło mocno w piersi. - Nie potrzebuję twojej ochrony, James. Potrzebuję, żebyś mnie zrozumiał!

W miarę jak napięcie rosło, James miał nadzieję, że wkrótce znajdą wspólny język, zanim ich życie zmieni się na zawsze. Ale wiedział, że musi najpierw naprawić to, co zepsuł.