Scars Of Yesterday's Drama

Chapter 9

WALA akong magawa ngayon. Kahit ang tahimik na katulad ko ay na bo-boring din. Dahil siguro ito sa pangungulit ni Rhenzley sa'kin palagi, e kaso nga lang wala siya ngayon para kulitin ako. May report presentation at dula-dulaan daw sila ngayon. Hindi naman sinabi kong anong oras sila matatapos.

Saka tapos ko na rin basahin ang mga binili kong libro noong nakaraang buwan. Pupunta ako ngayong uwian para bumili ng libro sa National Books Store. May budget naman ako para sa pagbili ko nang mga libro, lahat ng mga gastusin sa bahay ay may perang nakatago para ipang bayad do'n.

Saka nagta-trabaho naman kami. Kaya hati-hati kaming tatlo sa mga gastusin sa bahay, pero nagpapadala pa rin naman si ate Roxy. Kahit sinabi naman namin na huwag ng magpadala nang pera, magpapadala at magpapadala pa rin siya.

Nasa bench ako sa ngayon. Tinatanong ni Lunette kong puwede ba siyang makahiram ng pera sa'kin, pumayag naman ako. Mukhang kailangan na kailangan talaga niya ang perang hihiramin niya sa'kin.

May nakita rin akong pasa sa braso niya kanina. Pero hindi ko na siya tinanong tungkol do'n. Pero nag-aalala ako sa kalagayan niya ngayon, mukhang may malaki talaga siyang problema na kinakaharap ngayon o noon pa.

Kalat kasi dito sa campus na palagi na lang pinagbubuntongan ng galit itong si Lunette, kahit iyong nanay ay walang pakialam sa kan'ya.

“Kahit 20k lang, babayaran na lang kita kapag may nahanap na akong trabaho.” anya Lunette. Sa tono ng boses niya, ay halos magmakaawa na ito sa harapan ko.

20k? Hindi naman gaano kalakihan ang hihiramin niyang pera sa'kin, kaya kahit hindi niya na kamo bayaran ay ayos lang.

“Lalayas kasi ako sa'min...” dagdag pa nito.

Tumango-tango ako.

“Kahit wag mo ng bayaran, basta makaalis ka do'n.” sagot ko naman na ikinabigla niya.

Umiling-iling ito sa sinabi ko.

“Hindi, babayaran kita! Promise babayaran talaga kita!”

“I said no, don't be stubborn.”

Ang kulit niya. Ilang ulit ko ng sinabi na ayos lang kong hindi niya ako mabayaran, pero siya? She keep insisting that she'll pay me back.

She's more stubborn than I thought...

Kaya may naisip akong ideya. Tutal, hindi naman yata makakasabay si Rhenzley sa'kin pauwi. Si Lunette na lang kamo ang isasama ko papuntang Books Store. Tutulongan ko na rin siya na maghanap nang bahay na mauupahan. May boyfriend kasi itong si Lunette dito sa campus, STEM student.

Atticus Dagger Zelradosca is his name. He's quite the standards. That guy is a top student who aims for higher grades than me. Although, I can't compete with the level of his smart brain. But I'm trying.

Tinalo niya kasi kami noong grade eleven sa spelling bee sa Science and Mathematics. Nagalit pa nga ako no'n sa kan'ya, pero kinalimutan ko na 'yon.

“Isama mo ang boyfriend mo, baka magalit iyon sayo kapag hindi mo siya sinama. Pupunta tayong lahat sa Books Store at maghahanap na rin ng bahay na puwedeng maupahan.” sabi ko sa kaniya, sabay tingin ng oras sa cellphone ko.

Sakto, mag-uuwian na. Ilang minuto nalang.

Nakita ko ang bahagyang pag-iwas ng mga mata nito sa'kin. May problema kaya?

“Hindi ko alam... Nag-away kasi kami.” sabi nito. Nakatingin lang siya sa building ng STEM, parang hinihintay iyong si Atticus na lumabas. Kaso wala naman. Kaya ibinalik niya na lang ulit ang mga mata niya sa'kin at huminga siya ng malalim. “Si Atticus kasi, nakita kong may kasamang babae kagabi. Nagtatawanan pa nga sila e,”

Oh, that's why.

But still, she should at least inform him that she'll be with me to buy books and to find her a place to live for a while. If her boyfriend was really with a girl last night, well, she should not be at least affected by that.

But she's not a stone-hearted person who shielded it with ice. Lunette is a fragile and soft person. So, unfortunately, she's affected by that scene of her boyfriend being with someone who isn't her at all.

“Tapos sa'kin? Hindi man lang siya nakikitawa sa jokes ko at hindi rin nakikisabay sa mga kong anong trip ko sa buhay. Hindi ko naman sinasabi na samahan niya akong mag-escape o gumaya sa'kin, ang gusto ko lang naman ay kumibo siya. Parang wala na kasing patutungohan itong relasyon namin, kaya bahala na, ayaw ko na sa kan'ya.” sabay tumawa ito, pero rinig do'n ang sarkasma sa tinig niya. Mukha mang wala siyang pakialam ay nasasaktan pa rin.

Magsasalita na sana ako para mag-bigay ng komento sa mga sinabi niya nang mag-bell ang ring para hudyat sa'min na uwian na.

Bago ako tumayo, ay nag-send mona ako ng message sa tatlo kong kapatid sa messenger. Hindi ko naman friend si Rhenzley sa kahit anong social media ko kaya hindi ko naman siya machat.

Sasabihin na lang siguro sa kan'ya ni Ruby na mauuna na akong umuwi kasi mag-kaklase naman sila.

Pagkatapos kong makapag send ng message sa kanila ay tumayo na kami at nagsimula ng lumakad paalis dito sa iskwelahan. Habang naglalakad ay hindi maiiwasan ang pagsalita nitong katabi ko kahit nasa labas na kami ng campus. Nagsasalita naman ako pero tipid lang, pero kong kailangan namang magsalita nang medyo mahaba-haba ay naka depende na iyon sa kong ano ang pinag-uusapan namin ngayon.

Relasyon kasi nila ang pinag-uusapan namin, kaya medyo tipid akong magsalita. Ayaw ko naman siyang ma-offend sa masasabi ko. But I'm giving her an advices so that her and him can talk about their relationship and who really is that girl last night to him.

They can save their relationship if they just communicate well they speak to each other without racing any voices and having no pride inside of them. Also, they should talk about those misunderstandings things that they do not engage in talking about.

“Kayo na?” biglang palit niya ng usapan.

“Hindi pa,” matipid kong sagot sa kaniya.

With what I said, I earned a laugh from her, which made me confused.

“What's so funny about it?” nalilitong tanong ko sa kan'ya.

“So, may balak ka talagang sagotin siya? Kasi ang sabi mo hindi pa, kaya ang pagkakaunawa ko ay sasagotin mo siya.” diin niyang sabi sa huling sinabi niya.

“Sagotin mo 'yon kapag umabot na ng isa o dalawang taon. Puwede naman na gawing limang taon, kong 'yon ang trip mo sa life.” dagdag pa nito na kinakunot ng noo ko.

I don't even know if I'm going to say yes or let him as my boyfriend yet. All I know is that we feel the same—that we like each other.

I'm just being sure, baka kasi hindi niya talaga ako totohanin. Kahit na mga ilang taon ka pa nagustohan ng isang tao ay hindi naman ibig sabihin n'on na magtatagal ang nararamdaman niya para sa'yo.

Most of the time, we don't have control over our feelings. They control us.