Nieoczekiwana znajomość || shin soukoku ff

Rozdział 7

Ryunosuke Akutagawa: Co powiesz na kolację dziś wieczorem?

Atsushi dłuższy czas wpatrywał w wiadomość. Nie wiedział, co Yosano mu podała, ale musiał mieć po tym zwidy, bo to po prostu nie mogło zdarzyć się naprawdę. Akutagawa do niego nie napisał.

Może jeszcze spał, a to wszystko było wyłącznie chorym snem? Tak, to zdecydowanie brzmiało jak idealne wyjaśnienie. Chłopak dopiero próbował go zabić, co prawie się udało, więc jaki miałby cel w zaproszeniu go na kolację? Choć może powinien nazwać to randką?

— Oo, czyżbyś jednak miał tam coś ciekawego do ukrycia? — Atsushi przełknął nerwowo ślinę, gdy Dazai na niego spojrzał. Nie kontrolował swojej reakcji i teraz tego żałował. Niepotrzebnie zwrócił uwagę innych.

— To tylko Minoura. Dowiedział się o moim spotkaniu z Akutagawą i trochę za bardzo się przejął — zaśmiał się, próbując zbyć swojego mentora. Wiedział, że nie brzmiało to jak wiarygodna wymówka, ale nie musiała taka być. Wystarczyło mu, by Dazai dał spokój. — Chyba po prostu pójdę się z nim spotkać i przekazać raport, który ostatnio skończyłem — zaproponował cicho, mając nadzieję, że pozwoli mu to wyrwać się z tego otoczenia. Nie zamierzał spędzić tu więcej czasu. Nie, gdy miał nad głową wkurzonego Kunikidę, zbyt ciekawskiego Dazaia i Ranpo, który ewidentnie wiedział więcej, niż Atsushi by chciał. Wszystko to przypominało mu o tym, co się wydarzyło. Oczywiście nie planował naprawdę spotykać się z policjantem. Chciał tylko stąd zniknąć i może zaszyć się w kawiarni albo w innym miejscu. O tym gdzie pójdzie, planował pomyśleć za chwilę.

Dazai wpatrywał się w niego dłuższą chwilę, widocznie niezbyt przekonany tymi słowami, ale w końcu wzruszył ramionami i wrócił do czytania książki. Atsushi odetchnął. Podejrzewał, że to prawdopodobnie nie koniec, a Dazai kiedyś powróci do tego tematu w najmniej odpowiedniej chwili, ale w tym momencie nie chciał się tym martwić. Zamierzał tylko za każdym razem zabierać ze sobą telefon, by nikt pod jego nieobecność nie zauważył wiadomości wymienianych z Akutagawą. Nawet jeśli szansa na tę relację odeszła w zapomnienie.

Przypominając sobie o tym, wziął do ręki urządzenie i napisał krótką wiadomość.

Atsushi Nakajima: i znowu spróbujesz mnie zabić? podziękuję

Zmarszczył brwi, gdy odpowiedź nadeszła tak szybko, że nie zdążył nawet zablokować telefonu.

Ryunosuke Akutagawa: Nie.
Ryunosuke Akutagawa: Potrafię oddzielić pracę od życia prywatnego. 

Atsushi przeczytał wiadomości kilka razy, nie wierząc w to, co zobaczył. To naprawdę musiał być słaby żart albo pułapka.

Atsushi Nakajima: dosłownie przebiłeś mi płuca i zrobiłeś ze mnie sitko

Ryunosuke Akutagawa: To była praca, teraz mogę to zrekompensować kolacją. 

— Wychodzę, jak będziecie chcieli, bym poszedł do sklepu, to piszcie — wymamrotał wciąż wpatrzony w słowa Akutagawy. Zdecydowanie musiał się zająć czymś innym. Odwrócił się i wolnym krokiem ruszył w stronę wyjścia. Już prawie położył dłoń na klamce, gdy przerwało mu radosne wołanie Ranpo, który od razu nabrał energii na myśl o słodkościach. 

— Zaczekaj, idę z tobą.

Zamknął oczy, wkurzony na samego siebie za to, że się odezwał. Dlaczego musiał wspomnieć o sklepie? Gdyby coś chcieli i tak by napisali.

— Ale Minoura…

— Przecież mnie uwielbia, nie będzie miał nic przeciwko.

Atsushi miał ochotę wybić głową szybę. Dlaczego jego życie musiało być tak skomplikowane? Czy nie mógł liczyć na chwilę spokoju?