Nie umiem stąpać tak cicho

Rozdział 7

Ponura posiadłość była tak rzęsiście oświetlona i tak wspaniale udekorowana kwiatami, że chociaż na kilka godzin przestała przypominać śmierdzące starością mauzoleum.

Zjawiła się cała okoliczna śmietanka towarzyska, ludzie, których Laura nie znała i nawet nie pragnęła poznać. To było przyjęcie grzecznościowe, zorganizowane jedynie po to, aby zadośćuczynić jednemu z kilku ostatnich życzeń testatorki.

Dziewczęta miały więc na sobie eleganckie sukienki i witały przybyłych na progu, uprzejmie kiwając głowami i starając się zapamiętać chociażby najważniejszych z gości. Za ich plecami stał Edward. Nieruchomy i milczący przypominał bardziej marmurowy posąg niż żywego człowieka. I nieziemsko irytował swą obecnością, zwłaszcza Laurę.

Ukradkiem obejrzała się za siebie.

Nawet na nią nie spojrzał.

Nieskazitelnie wymuskany w swym czarnym garniturze i białej koszuli. Pomyślała, że gdyby nie ta kamienna maska, jego twarz byłaby naprawdę interesująca. Usta, wąskie, z lekko opadającymi kącikami, szpiczasta broda, lekko garbaty nos. Ciemne, nieprzeniknione oczy o ostrym, kłującym spojrzeniu. Połyskujące granatem, zaczesane pod górę włosy.

– Nie gap się tak na niego. – Młodsza siostra wymierzyła jej kuksańca. – No, chyba że ci się podoba?

– Jest interesujący i odpychający jednocześnie – odparła Laura. – Czy to już koniec, czy ktoś jeszcze się zjawi?

– Trzeba było zrobić listę. Nie mam pojęcia. Może jednak dołączymy do rodziców?

– Dajmy sobie pięć minut.

Gabrysia jęknęła, protestując. Co chwilę zerkała na stojący w holu stary zegar, podczas gdy Laura uporczywie wpatrywała się w jakiś odległy, nieokreślony punkt.

Nagle przez jej ciało przebiegł dreszcz.

Otrząsnęła się i rozejrzała, napotykając jedynie skupiony wzrok Edwarda.

– Sądzę, że nikt więcej nie przyjedzie – odezwał się cicho. – Pora podać do stołu.

– To dobrze. – Nawet nie starała się ukryć ulgi w głosie.

Grzecznie przepuścił je przodem, potem obejrzał się do tyłu. Zmarszczył brwi z wyrazem niezadowolenia. I znów na jego twarz wróciła uprzednia obojętność.

Kolacja upłynęła przy szmerze rozmów. Potem całe towarzystwo przeniosło się do salonu, gdzie grała specjalnie wynajęta na ten wieczór kapela. Trzy, cztery godziny i było po wszystkim. Laura usiadła na twardej kanapie, z ulgą zdejmując eleganckie buty i rozglądając się po pustym już pokoju. Przynajmniej sądziła, że jest pusty, do chwili gdy dostrzegła stojącego przy oknie Edwarda. Nie wyglądał na zainteresowanego ani jej towarzystwem, ani rozmową. Stał nieruchomo, z dłońmi w kieszeniach, wpatrzony w czerń za oknem.

– Zaczął padać śnieg. – Nie rozumiała, dlaczego powiedziała te słowa. Banalne, głupie i całkiem niepotrzebne. Może dlatego, że nie lubiła panującej między nimi ciszy. Krępującej, wrogiej ciszy, nieprzyjemnego uczucia paniki i dziwnego przymusu, który za każdym razem gdy się spotykali, nakazywał ją przerywać.

Nawet nie drgnął.

– Zauważyłem – odpowiedział w końcu suchym tonem.

– Może do jutra będzie całkiem biało – brnęła dalej, modląc się jednocześnie, by ktokolwiek wszedł do pokoju. Po co w ogóle się odzywała?

– Może.

– Lubisz śnieg?

– Nie.

I to chyba byłoby wszystko. Pochyliła się, rozcierając obolałe stopy, kiedy Edward nieoczekiwanie się odezwał.

– Nienawidzisz tego domu. Po co tu jesteś?

– To zabrzmi bardzo wyrachowanie, ale potrzebuję pieniędzy. My potrzebujemy. Mój brat.

– Twój brat? – Nie zrozumiała drwiny w jego głosie. – Twój brat z pewnością potrzebuje wielu innych rzeczy, ale nie pieniędzy.

– Na rehabilitację. Jeśli sugerujesz, że...

– Nic nie sugeruję.

– W takim razie nie rozumiem.

– Nie musisz – wzruszył ramionami. Potem nieoczekiwanie oderwał się od okna i podszedł do siedzącej Laury. Patrzył na nią z góry, z jednej stronie zupełnie beznamiętnie, z drugiej surowo, taksująco. Jak człowiek na psiaka, który właśnie narobił na świeżo co umytą podłogę. Nie chciała tego, ale zarumieniła się pod wpływem jego wzroku.

– Nie mieli nic przeciwko przeprowadzce? – spytał w końcu, przerywając panującą ciszę.

– Moja rodzina? Nie, wręcz przeciwnie – wzdrygnęła się nagle. – Wiesz, w zeszłym roku... Dużo złego się wydarzyło.

– Złego? – Oczy Edwarda zmrużyły się czujnie. – Czyli co?

– Po pierwsze Mikołajowi drastycznie się pogorszyło. A pod drugie – Laura przygryzła wargę. Nawet teraz, gdy o tym myślała, zbierało jej się na płacz. – Wybrałyśmy z przyjaciółką na urodzinową imprezę. Źle się czułam, więc pojechałam wcześniej do domu. Ala została, miała zadzwonić później po taksówkę. – Urwała. Wróciły z trudem stłumione wyrzuty sumienia.

– Wnioskuję, że nie wróciła?

– Niezupełnie. Spadło wtedy dużo śniegu, pamiętasz może? Bardzo dużo. Było bardzo ślisko. Dlatego taksówka nie wjechała w osiedle. Ala wysiadła w odległości dwustu, może trochę mniej, metrów od domu. I już do niego nie dotarła. Jej ciało znaleziono z samego rana, w pobliskim parku.

Jeszcze bardziej zmrużył oczy. Oczywiście nie wyglądał, jakby przejął go los nieznanej dziewczyny, nawet tego nie oczekiwała.

– I co dalej? Śledztwo nic nie wykazało, dobrze zgaduję?

– Nic – uśmiechnęła się blado. – Może usiądziesz? – wskazała na drugi fotel.

– Dziękuję, postoję.

– Czuję się nieswojo.

– I co z tego? To twoje uczucia.

Nie znalazła wystarczająco dobrej odpowiedzi, więc wolała milczeć. Za to też wstała.

– Pójdę już spać. Dobranoc – powiedziała tylko.

Szybkim ruchem zacisnął palce na jej ramieniu.

– Gdzie był wtedy twój brat?

Tym razem udało mu się ją zaskoczyć i to bardzo mocno.

– Mój brat? A niby co on miałby mieć z tym wspólnego?

– Nic. – Edward zmarszczył brwi. W ciemnych oczach mignęło niezadowolenie. – Mówiłaś, że w tym samym czasie miał kryzys. O to pytałem.

– Przysięgłabym, że nie tylko o to. Był w szpitalu. A teraz puść mnie – zażądała, usiłując wyrwać się z jego uścisku. – I pamiętaj, że muszę tolerować obecność obserwatora, ale nie muszę tolerować twojej obecności. Pewnie znalazłby się ktoś inny na twoje miejsce.

– Wierz mi, nieprędko.

Nie tylko ją puścił, ale i lekko odepchnął. Potem wyszedł z pokoju nie zaszczycają ani jednym spojrzeniem. Laura westchnęła. Dziwny mężczyzna. Bardzo dziwny. I te jego podłe insynuacje odnośnie Mikołaja. Dobrze wiedziała, co miał na myśli. Kaleki bez szans na wyleczenie nie warto ratować. Ale teraz to będą jej pieniądze i to ona zadecyduje, na co je wydać. Na dodatek co ten kretyn sobie myślał, pytając o to, gdzie był Mikołaj, gdy dokonano morderstwa? Powinna zadzwonić do adwokata i spytać o możliwość wymiany tego typka.

Zamyślona sięgnęła po leżące na podłodze buty. Jeszcze raz spojrzała przez okno, na padający śnieg, po czym skierowała się do swojej sypialni.