Ne demişlerdi
Hasta uyanıyor?
NE! NE! NE!
Gördüğüm bir şey vardı ki tek hasta ablamdı.
Ne olduğunu anlamadığım bir an hareketlilik oldu ve aynı bir koyun sürüsü gibi odaya doktorlar koşmaya başladı.
Ezileceğimi hisseden adının Bigem olduğunu öğrendiğim kadın beni geriye doğru çekti.
Gözlerim heyecanla parladı.
"Ablam.."
"Ablan ama ezilmek istemiyorsan burada kal. Birkaç saate görürsün"
Ezilmek planlarımın sonunda bile değildi. Sanırım beklemek zorundaydım.
Yaklaşık 3 saat sonra
"Hasta yakını burada mı?"
Doktorun sesiyle hemen kalktım ve doktor bana doğru yöneldi.
Arkamdaki Bigem'in de ayağa kalkıp koruyucu bir tavırla arkamda durduğunu hissettim.
Doktorun bakışları ürkekçe Bigem'e gitti.
"Komutanım izininoz olursa hasta yakınıyla-"
"Konuş. Hızlı"
Yanımdan bir adım bile ayrılmamıştı.
"Komadan yeni uyandığı için gözünü açmak zor geliyor. Aldığı zehrinde bunda etkisi var ama gün sonuna kadar açmış olur. Şu an gözlerini açamaz ama uyanık görmek isterseniz-"
"İsteriz"
Bigem sert sesiyle konuşup yavaşça kolumu tuttu ve yavaşça yürüttü.
Yavaş olucak zaman mıydı?
Bigem'in aksine koşmaktan farksız bir şekilde yürüdüm.
"Düşersen çok kötü gülerim"
Ters bir bakış attığımda sert tavrına zıt giden bir şekilde gülümsedi.
Odaya girdim ve uzanan anlamdan
'hıh' gibi bir ses yükseldi.
Sarılmak istedim ama birileri varken kendimi güçsüz göstermek istemedim.
Hiç beklemedigim bir anda Bigem perdeyi kapattı ve arkasını döndü.
"Bir şey görmüyorum, duymuyorum, bilmiyorum. Ne yapacaksan yap"
O an Bigem'in sert tavrının içerisinde yatan merhameti fark ettim ama tek derdim ablamdı.
Kendimi gücsüz gibi görmedim. Bigem'e güvendim ve sımsıkı sarıldım.
****************
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ATEŞTEN BİR TUTAM
Science FictionGece her zaman güneşi aramıştı. Ama bilmediği bir şey vardı: Güneş geceyi öldürürdü ... Geceyi karanlığında sevicek tek şey aydı. O kadar yıldız arasında en çok ışık saçacak kişi aydı. Ay neredeydi? Ay dünyaya kendini mi soyutlamıştı? Ay yeni ay ev...
